GEÇMİŞTEKİ YARA

2.BÖLÜM

Adamın sesi tanıdıktı fakat yüzünü hiç görmemiştim. Yanıma geldiğinde beni daha dikkatli süzmeye başladı.

"Kimmişim ben?"dedim umursamaz bir ses tonuyla.

"Arabama çarpan kız." Saçmalığa bakın ben çarpmışım arabasına!

"Peki senin arabana çarptığımdan benim neden haberim yok. Dur sen söyleme ben söyleyim. Çünkü sen bana çarptın." Kaşları hayretle yukarı kalktı.

"Park yerinde otuzda gidiyordum be! Sen ne çarpmasından bahsediyorsun!" Dedi sinirle. Konuştuğumuz şeyin saçmalığını anlayarak kaşlarımı çattım.

"Sana bir şey sorucam." 'Sor' der gibi baktı.

"Arabana birşey oldu mu?"

"Hayır" söyleyeceğim şeyi merakla beklemeye başladı.

"Bana da birşey olmadığına göre neyi tartışıyoruz acaba?" Söylediklerimi mantıklı bulmuş olacak ki gülümsemeye başladı.

"Sanırım haklısın. Özür dilerim."

"Boşversene" dedim ve Aslı'ya baş işareti yapıp önden yürümeye başladım. Aslı da bana yetiştiğinde biraz dolaşıp derse girdik. Derslikte göz gezdirdiğimde az önceki çocuklarında burada olduğunu farkettim. Benimle konuşan sürekli bize bakarak gülümsüyordu. Öğretmen derse girince herkes önüne döndü. Aslı bana dönerek

"Az önceki cocuk kimdi biliyor musun?" dedi.

"Kimmiş?"

"Taşkıran Holdingin sahibinin oğullarından biri"

"Eee banane bundan." Bu dediğimle gözlerini öyle bir açtıki bir an dediğim şeyden şüphe duydum.

"Ne bakıyosun öyle oradan para avcısı gibi mi duruyorum... Zaten ne geldiyse başıma para yüzünden geldi."

Son cümlemi her nekadar mırıldansamda Aslı'nın meraklı bakışlarından duyduğunu anladım.

"Ne geldiki başına?" O kadar masum sormuştu ki herkesi geçiştiren ben bu sefer o geceye gitmiştim.

Boş sokak...

Sarhoş adam...

Attığım çığlıklar...

Ertesi gün evden çıkarılan annemin cesedi...

Beni sarsan kollarla kendime gelmiştim. Aslı kollarımdan tutmuş beni sarsıyordu. Adımı hala fısıldaması kimsenin bizi görmediğine işaretti.

"Yalnız kalmak istiyorum."diye fısıldadım ve ayağa kalktım.

Adımlarım titreyerek öğretmenin yanına gittim. Beni süzdükten sonra iyi olmadığımı anlamış olmalı ki başıyla kapıyı gösterdi. Koşar adım bahçeye çıktım. Bir banka oturup derin derin nefes almaya başladım. Hemen rahatlamazsam sinir krizi geçireceğimi biliyorum. İlaçlarım olmadan sakinleşemezdim ki ben. Kahretsin! İlaçlarım daha yeni bitmişlerdi. Yerimden kalkıp koşarak okuldan çıktım. Bilmeden bir süre koşarken yan taraftaki eczaneyi görmemle hemen içeri girdim. Hızlı girişimle içeridekilerden bazılarının sıçradığını gördüm. Yetkili birinin yanına gidip

"Bana acil ***** ilacını vermenizi istiyorum." Dedim. Adam önce bir durdu sonra durumumu farketmiş olmalı ki koşar adım ilacı ve yanında bir şişe su getirdi. İlacı açıp bir tane içtim ve yanımdaki koltuğa oturup etkisini bekledim. Bir süre sonra sakinleşip ilacın parasını ödedim. Geldiğim yolu bu sefer yürüyerek geri döndüm elimdeki ilaçla beraber.

Bahçede Aslı deli gibi etrafında dönüp beni arıyordu. Bir ara gözlerimiz kesişti fakat tekrar bakınmaya devam etti. Ne olduğunu fark etmiş olmalı ki dört beş saniye sonra bana doğru koşup üstüme çullandı.