GEÇMİŞTEKİ YARA

4. BÖLÜM

Barlas Esim'i görür görmez yanına çöküp sarsmaya başladı. Fakat bir tepki alamadı. Batu birden

"İLACI!" diyince okulda kullandığı ilaç aklımıza geldi. Hemen koşup odasını buldum. Çekmecelerini karıştırırken komodin çekmecesinde sakinleştiricisini buldum. Mutfaktan su alıp ilaçla birlikte Barlas'a verdim. Esim hala boş bakıyordu. Tek fark duvara değil tavana. Barlas ilacını içirip saçlarını okşamaya başladı. Yarım saat içinde uykuya dalmıştı.

"Ne oldu ki şimdi?" Dedi Batu.

"Esim uyansın öğreniriz" dedi Barlas.

"Öğrenemezsin" dedi Batu.

"Ne?! Ne demek öğrenemezsiniz?!" Diye hırsla soludu Barlas Batu'ya doğru.

Batu Esim'e bir bakış atıp anlatmaya başladı.

"Dün onu eve bırakırken bir şeyler öğrenmeye çalıştım. Kötü bir niyetim yok ama neden bu kadar neşesiz merak ettim. Yanında olmak istedim. Esim geçmişinden bahsetmiyor. Bir şekilde saklıyor. Yaralanmaktan korkuyor."

"Kahretsin! Batu niye sorguluyorsun ki?" Dedim bağırarak.

"Çünkü yaşı çok genç ve yaşıtlarına oranla haline bakar mısınız? Hayata küsmüş ve bizim onu hayata geri kazandırmamız gerek. Ayrıca sen neden bu kadar tepki gösterdin?" Son cümlesini bana yöneltmişti.

"Tanıştığınız günü hatırlıyor musun?" Beni onaylayınca devam ettim.

"İşte o gün krizin eşiğinden dönmesi benim suçum. O kadar basit bir soru sormuştum ki geçmişi hakkında,cevap vermedi, veremedi. Birden daldı sonra onu sarsarak kendine getirdim. Kendine gelincede koşarak dışarı çıktı. Yani geçmişini açmamız ona acı çektircek." Ben bunları anlatırken Barlas bizi şaşkınlıkla dinliyordu ki

"Senin suçun değildi!" Dedi Esim. Esim'in bu kadar çabuk uyanmasıni tabiki beklemiyorduk ama koşarak yanına gittim.

"Esim iyi misin?"

"Doğruyu söyleyeyim mi?" Hepimiz onaylayınca

"Hayır" dedi. Bu sefer sözü Barlas aldı.

"Ne oldu Esim?" Esim olanları hatırlamış olacak ki acıyla gözlerini yumdu. Gözlerini açıp birden ayağı fırkadı.

"Gitmeliyiz! KAHRETSİN!" birden bağırmasıyla Batu ve Barlas'ta ayağa kalktı.

"Koşun!" Dedikten sonra hepimiz peşinden koşmaya başladık. Apartmandan çıkar çıkmaz baktığı yere baktığımızda ambulans ve polis arabaları gördük. Esim koşarak oraya gittiğinde cesedi gördü. Tekrar ağlama krizine girmesini istemediğim için sıkıca sarıldım ve görmesini engelledim. Ama duyduğum şeyle ben de dondum.

"Benim yüzümden! "

ESİM'DEN

"Benim yüzümden " dememle Aslı dondu. Cesetten geriye kalanlara son bir defa daha bakıp arkamdaki kişilerle eve girdim.

"Anlatacak mısın artık?" Dedi Batu.
Anlatabilir miyim bilmiyorum. Ama anlatmam gerektiğini biliyorum. Onaylamak amacıyla başımı salladım.
Gözlerimi duvara dikip anlatmaya başladım.

"Babam beş yaşındayken bizi terketti. Tam hatırlamıyorum anılarımızı... kesik kesik." Üzerlerinde bir göz gezdirip devam ettim. Dikkatle beni dinliyorlardı.

"Sonra yani babam bizi terkettikten sonra dedemlere gittik. İstemediler! Annem... bana bakmak için başka biriyle evlendi. Adam öncelerde çok iyiydi ama sonra... sonra anneme şiddet uygulamaya başladı. Bir zaman sonra annemi öyle gördükçek ben annemin önüne atlıyordum. Bana da vuruyordu. Annemde beni... beni gördükçe sinir krizi geçirip kendine zarar vermeye başladı..." biraz durakladıktan sonra devam ettim. Batu ve Barlas yumruklarını sıkmış bana bakıyorlardı. Aslı ise sessizce hem dinliyor hem ağlıyordu.