GEÇMİŞTEKİ YARA

31. BÖLÜM

İki haftadır hastanede yatıyordum. Bu süreçte ne abim ne de Miran beni yalnız bırakmamışlardı. Tabi Batu'yu da unutmamak gerekir. Ayrıca Nazan Hanım'da beni ziyaret etmişti. Bugün hastaneden çıkıyordum. Ve artık temelli abimle birlikte kalacağım.

"Hazır mısın güzelim?" Abimin içeri girmesiyle son olarak kapşonumun fermuarını çektim.

"Hazırım abi."

"Çıkış işlemlerin halloldu. Çıkacağız ama senin için küçük bir problem var." Kaşlarımı çattım.

"Problem?"

"Şey... sen iyileşene kadar babaannem burda kalmak istedi. Gidin de diyemedim." Sıkıntılı görünüyordu. Abimi bu duruma düşürdüğüm için üzülmüştüm.

"Abi... senin onlarla bir sorunun yok ki. Bu onlarla benim aramda. Seni buna karıştırmak sana büyük haksızlık olur. Sen onlarla büyüdün. Benim için onlarla aranı açma yoksa ben daha çok üzülürüm." Bunları söylememle beni kollarının arasına aldı.

"Hadi gidelim artık. Hastane ikimizi de bunalttı. Birde aksam şirketten çıktıktan sonra Miranla Mert gelicek." Beni tekerlekli sandalyeye oturtup eşya çantasını kucağıma verdi. Arkama geçip tekerlekli sandalyeyi çıkışa doğru sürmeye başladı.

"Esim bu arada sözleşme hazır. İmzayı atmanla şirketin yarısı senin."

"Abi... sen emin misin şirketin yarısını bana vermekte?"

"Neden emin olmayım ki?"

"Öncelikle beni daha yeni tanıyosun. Yani nasıl biri olduğumu bilmeden bana nasıl güvenebiliyorsun? Ayrıca şirket ile ilgili hiçbir şey bilmiyorum." Tekerlekli sandalyeyi durdurup önüme geçti. Çömelip elimi tuttu.

"Seni tanımama gerek yok. Çünkü sen benim kardeşimsin. Sana güveniyorum. Çünkü sen bana güvenip hayatını anlattın. Ayrıca şirket ile ilgili herşeyi sana ben öğreteceğim. Tamam mı güzelim?" Gülümseyip başımı salladım. O da gülümseyip ayağa kalkarak beni sürmeye devam etti.

Sonunda arabaya ulaştığımızda abimin yardımıyla zorda olsa ayağa  kalkıp arabaya bindim.  Yaram biraz sızlasa da sorun yoktu.

Sorunsuz bir şekilde eve gelmiştik. Bu eve ilk gelişimdi ve ben içeri girmeden hayran kalmıştım. Büyük bahçeli, iki katlı bir villaydı. Tek sorun Barlaslara yakın olması.

Tekerlekli sandalye hastanede kaldığı için abimden destek alarak yürüyordum.

"Canın acıyorsa kucağıma alıyım?"

"Teşekkür ederim abi. Merak etme iyiyim. "

"Acırsa söyle o zaman." Fazla endişeliydi ve benim için endişelenmesi hoşuma gidiyordu.

"Tamam" deyip uzanıp yanağından öptüm. O da yaptığıma gülüp anlımı öptü.

"Küçük kız kardeş" diye mırıldanmasını duysamda birşey söylemedim. Onunla böyle olmak hoşuma gidiyordu.

Abim anahtarı çıkartamadan kapı açıldı. Babaannem endişeli yüzüyle soluma geçip abim gibi koluma girdi.

"Ah, yavrum iyi misin? Hastaneye gelemedim. Deden olacak inatçı göndermedi." Güldüm.

"İyiyim merak etmeyin." Yüzünde hüzünlü bir gülümseme oluştu. Sanırım ona babaanne demediğim için üzülmüştü.

"Abicim odana mı götürelim seni salona mı?" Babam ve dedemle karşılaşmak, şimdi hiç iyi olmazdı.

"Odama gidelim abi."

"Tamam. Odan yukarda. Zorlanırım diyorsan tekrar söylüyorum kucağıma alıyım."