GEÇMİŞTEKİ YARA

9.BÖLÜM

BATU'DAN

Başımdaki keskin ağrıyla gözlerimi açtığımda hala arabadaydık.

"abi"diye mırıldanışımı kimse duymamıştı.

"Abi!" Bu sefer sesim biraz daha güçlü çıkmıştı. Abim kendini biraz olsun kıpırdattıktan sonra

"Esim..." diye mırıldanmıştı. Önde oturan Esim'e baktığımda başı kanıyordu.

"Esim!" Diyen abime baktığımda bir yere kilitlendiğini gördüm. Onun baktığı yere baktığımda Esim'in karnına giren büyük cam parçasını fark edebilmiştim.

Abim birazcık kendine gelebildiğinde doğrulmaya çalıştı. Fakat hareket ettikçe inlediği için daha fazla kıpırdayamadı.

"Batu hastahaneyi ara!" Yere düşen telefonumu bulduğumda ekranı çatlamıştı ama hala kullanılabilir haldeydi. Hemen 112'yi arayıp adresi verdim. Öne doğru uzanıp Esim'in nabzına baktım. Zayıftı.

"Abi..."

"Ne oldu?" Dedi korku dolu sesiyle.

"Nabzı... çok zayıf"dedim.

"ESİM! ESİM! HADİ UYAN GÜZELİM HADİ! " abim yaralarını umursamadan Esim'e ulaşmaya çalışıyordu fakat pek başarılı olduğu söylenemezdi. Ambulansın sesini duymamızla rahat bir nefes aldık. Hemen gelip Esim'i çıkarttılar. Sonra da bizi.

Hastahane'ye geldiğimizde bize hemen pansuman yaptılar. Esim'i de ameliyata aldılar. Abim yıkılmış gözüküyordu. Gidip ona söyleyecek hiçbir şeyim yoktu. Ameliyathanenin kapısı açılınca doktor yanımıza geldi.

"Esim Hanım iyi. Bu gün tedbir amaçlı yoğun bakımda dursun. Yarın normal odaya alacağız. İyi günler" Doktor tam gidecekken abim kolundan tutup

"Görmek istiyorum"dedi. Doktor abimin haline acımış olacak ki başını salladı.

BARLAS'DAN

Uygun kıyafetleri giydikten sonra Esim'in yattığı yoğun bakım ünitesine girdim.

Doktor iyi olduğunu söylemişti ama kendi gözlerimle görmem lazımdı. Karşımda öylece uyuyordu. Hiçbir yaşam belirtisi olmadan. Uzanıp elini tuttum. Elinin üstüne küçük bir öpücük koyup birazcık izledim.

Esim çok iyi biriydi. Bazen çok soğuk olsada biz bunu yadırgamıyorduk. Geçmişini öğrendiğimizde içimde en ufak bir acıma olmadı sadece üzüldüm. Çok üzüldüm. İlk gülümsediğinde kalbim tekledi. Bu duyguyu daha öncede yaşadım ama bu farklıydı. Biraz zaman geçirdiğimizde anladım ki ben Esim'i seviyorum. Bunu Esim'e hastahaneden çıktıktan sonra söylemeyi düşünüyorum, bir daha onu kaybetme korkusunu yaşayamazdım.

Yoğun Bakım'dan çıktığımda beni Batu karşıladı. Ne olduğunu sormadı.

"Abi boş bir oda ayarladım. Bugün orda kalalım. Yarın zaten Esim uyanacak. O zaman bir gün sen bir gün ben dururuz yanında. "

"Tamam. Öyle yapalım da ben Esim'in yanında kalırım. Senin kalmana gerek yok."

"Olmaz abi. Esim benim arkadaşım ve ben arkadaşıma destek olacağım." Batu'nun Esim'i arkadaşı olarak görmesine sevinmiştim. Doğrusunu söylemek gerekirse başlarda Batu'nun Esim'i sevdiğini zannetmiştim fakat yanılmışım.

"Peki" diyerek konuyu kapattım.

ESİM'DEN

Yoğun hastahane kokusu ile gözlerimi araladım. Odanın içinde kimse yoktu. Sonra olanlar aklıma geldi. Biz kaza yapmıştık! Barlas! Batu! Onlar nasıldı!? Hemen yatağın yanında duran düğmeye bastım. Yaklaşık beş dakika sonra bir hemşire içeri girdi.