GEÇMİŞTEKİ YARA

6. BÖLÜM

İçeri giren kişi benim geçmişte bıraktığım Eylül'dü. Ne kadar büyümüştü. Saçları beline kadar uzamış vücudu olgunlaşmıştı. Onu ne kadar özlediğimi şuanda anlıyorum. İyi de beni nasıl bulmuştu?

"Eylül!" Bana bakıyordu. Gözleri dolmuştu ama ağlamıyordu. Bana çok fazla değer verdiğini biliyorum, hatta bana çokta kızgın bunu gözlerinden okuyabiliyorum. Yavaş adımlarla bana doğru geliyordu.

"Esim..." sesi fısıltı gibi geliyordu. Yatağın kenarına oturdu. Bir süre daha yüzüme baktıktan sonra sıkıca sarıldı.

"Çok özledim Esim! Ben çocukluk arkadaşımı çok özledim." Ağlıyordu bunu omzuma düşen damlalardan anlıyordum. Sessizce onu dinliyordum.

"Sen gittikten sonra abim heryeri aradı ama bulamadı. Abim yıkıldı Esim." Eylül'ün abisi. Benden iki yaş büyük. Olaylar olduğu zaman sevgiliydik. Beni seviyordu biliyorum çünkü bende seviyordum. Hala seviyormuyum bilmiyorum ama özlediğim kesin.

"Emre... nasıl?" Sesim titremişti.

"İyi değil. Ona haber veremedim Esim. Eğer seni eskisi gibi bulamazsa tekrar yıkılacağını biliyorum." Benden ayrılmıştı ama hala ellerimi tutuyordu. Batu ve Barlas' a baktığımda ikiside koltukta oturmuştu. Batu bize bakıyor Barlas ise duvara boş  bakışlar atıyordu.

"Emre de gelsin mi Esim? Artık eski abimi görmek istiyorum. Çökmüş abimi değil." Hep beraber Ankara'ya gidecektik. Emre'yi de o zaman görecektim.  Hala beni seviyor olsada hiçbirşey aynı olmayacaktı. Bunu hissediyordum.

"Hayır gelmesin çünkü haftaya Ankara'ya gidiyoruz." Eylül'ün şuanki sevinci yüzünden okunuyordu.

"Sana kim haber verdi burada olduğumu?"  Batu boğazını temizleyerek dikkatleri kendine çekti.

"Imm... şey... sen bayılınca telefondan bağırma sesleri geliyordu. Açtım karşıdakini dinlemeden hastanenin adını söyledim. Hastahanenin adından bulmuş olsa gerek. Ben nerden bileyim Eylül'ün Ankara'dan arkadaşın olduğunu?" Kızmak istiyordum ama kızasım gelmiyordu.

"Herneyse. Çıkarın artık beni." Sözü Barlas devraldı.

"Hayır hanımefendi. O serum bitmeden çıkamazsınız."

"Ama..."

"Hayır!"kesin bir dille reddedildikten sonra yatakta aşağı kaydım.

"Çıkın odadan uykum geldi." Eylül ve Batu çıkarken Barlas hala koltukta oturuyordu. Tek fark bu sefer beni izliyordu. Gitmeyeceğini anladığımda ona doğru dönüp gözlerimi kapadım.

Uyandığımda hala beni izleyen bir Barlas beklemiyordum tabi.

"İyi misin?" Dedi sakince

"Evet. Ya sen?" Çok durgun duruyordu.

"Evet."

"Durgunsun" sadece baktı. Bakışlarındaki hüzünde neyin nesiydi?

"Neyin var?" Bir süre gözlerime baktı.

"Emre'yi hala seviyor musun?" Bu da neydi şimdi?

"Nerden çıktı bu?"

"Boşver"deyip ayağa kalktı.

"Hayır"dedim. Bana baktı.

"Ne hayır?"  Az önceki soruyu ben sordum sanki.

"Emre'yi sevmiyorum. Tamam olaylardan önce çok seviyordum. Hala seviyorum ama artık o manâda değil. Onu özledim. Ama Eylül söyleyene kadar aklımda değildi. Ben gerçekten geçmiştekileri geçmişte bıraktım. Şimdi görsem boynuna atlarım fakat sadece özlediğim biriyle özlem gidermek için. Başka birşey olması mümkün değil artık." Sevinmiş olmalı ki yüzünde kocaman bir gülümseme oluşmuştu.  Bunu sorgulamayıp sadece gözlerine baktım. Kapının açılmasıyla bizim bakışmamız sona erdi. Batu ve Eylül içeri girdiler.