Love the badboy

23- Uh je kunt gaan

P.o.v. Jess
Ik ga van Charlotte af, terwijl ze wegkijkt. Eerst zegt ze me van haar af te gaan en dan durft ze me daarna niet eens aan te kijken?!

De meeste meisjes zouden niet eens zeggen dat ik van ze af zou moeten gaan. Ik snap er helemaal niks van.

Als ik eenmaal van haar af ben en naast het bed sta, komt ook Charlotte overeind. Ze staat een stukje van me af.

We staan een beetje ongemakkelijk in haar kamer. Ik kijk haar aan, maar zij mij niet. Ze kijkt naar de vloer. Waarom? Schaamt ze zich? Zo ja, waarvoor?

Er komt iemand de trap op lopen. 'Lot!', roept Oliver halverwege de trap. 'Ja?', reageert ze vanuit de kamer. 'Lot dit moet je zien!', roept hij rennend naar Charlottes kamer. Hij klinkt enthousiast.

'Wat is er?', vraagt ze nu hij er is en ze draait zich om naar hem. Ze staat met haar rug naar me toe.

'Kijk! Je weet nog wel in onze oude wijk...', begint hij. 'Ja wat gaan ze doen?', vraagt Charlotte nieuwsgierig. 'Dat feest dat Bram elk jaar geeft?', vraagt hij. 'Ja maar hij is toch al aan het studeren, hij woont niet meer thuis toch?', vraagt ze. Waar gaat dit gesprek over?

Ik kuch een keertje. Oliver merkt me nu pas op. Hij kijkt me aan. 'Hey.', zeg ik. 'Wat doe je hier?', vraagt hij neutraal. 'We maken een werkstuk voor Biologie.' 'Oké waarover?', vraagt hij geïnteresseerd.

Ik zie Charlotte verstijven. 'Oliver maar dat feest van Bram, ga verder.', zegt ze snel. 'Uh ja. Nou die vriend Xavier die geeft dat feest nu bij hem thuis, maar Bram komt ook.', zegt hij.

'Oké maar we wonen daar niet meer. En het was altijd de regel: alleen wijkbewoners.', zegt ze. 'Ja wijkbewoners en Bram zorgde voor wat mooie meisjes van buiten de wijk. Omdat je de meisjes uit onze oude wijk nog wel kent, snap je dat wel hopelijk.'

Probeert Oliver nou via Charlotte op dat feest te komen? Hahaha. Strak plan is het wel.

'Oké maar dan nog hoe wil je naar dat feest gaan?', vraagt ze nu. 'Via jou.' 'Hoe kan ik op dat feest komen?', vraagt ze. 'Gewoon je komt in contact met Xavier. Ik ken Xavier en hij mag mij misschien niet heel erg, maar ik weet wel dat hij jou wel mag. En dat hij je, zacht uitgedrukt, mooi vindt.' 'Maar uh ik weet het niet, werkt het wel?.', vraagt ze. 'Om het te laten werken gaan we naar onze oude wijk en komen we toevallig Xavier tegen. Dan vraag je naar het feest.'

'Oké alleen ik heb nog één vraag over je vage plan. En dat is: hoe denk jij op dat feest te komen?', vraagt ze. 'Simpel, we zeggen dat pap je niet alleen wilde laten gaan en het ze verstandig leek mij mee te laten gaan.' 'Ik weet het niet, het zijn wel Xavier en Bram.', zegt ze twijfelend.

'Ja dáárom werkt dit juist, Lot.' 'Maar ze hebben een hekel aan je.', zegt ze. Dus twee jongens in hun oude wijk hebben een hekel aan Oliver. Oké.

'Het komt goed. Als we gewoon naar opa en oma's huis gaan "om iets te regelen".', zegt hij. Ze zucht. 'Oké dan.', zegt ze dan toch.

Oliver kijkt me aan. 'Doei.', zegt hij tegen mij en hij loopt weg. 'Doei.', zeg ik terug.

'Dus je gaat naar een feestje?', vraag ik. 'Misschien, als het plan werkt wel.' 'Als die Xavier van mooie meisjes houdt dan wel.', zeg ik met een knipoog. En ze kijkt weer weg. Ja hoor, ik heb het weer verpest.

'Uhm alleen de inleiding en de taakverdeling hoeven morgen af te zijn.', zegt ze en ze gaat zitten aan haar bureau. Ik ga naast haar zitten en knik.

Ze zet haar computer aan. Als alles opgestart is begint ze te typen. 'Moest ik niet iets toevoegen aan de inleiding?', vraag ik. 'Ja, maar dit is mijn stuk.', zegt ze terwijl ze doortypt en naar het scherm kijkt.

Ze kijkt geconcentreerd. Het ziet er slim uit, ze is ook slim. Dat heb ik de laatste tijd goed gemerkt.

'Hier, jij moet nu jouw stukje schrijven maar zorg dat er niks dubbel in komt te staan. En dat het aansluit op wat ik gezegd heb.', zegt ze en ze schuift het toetsenbord mijn kant op.

Haar Macbook is aangesloten op het beeldscherm en het toetsenbord die op haar bureau staan.

Ik typ mijn stukje en laat het lezen. 'Nee je moet nog niks zeggen over hoe het samenwerken was, want we hebben dat werkstuk nog niet eens af.', zegt ze. 'Oh oké dan haal ik dat weg.'

Na een tijdje door te hebben gewerkt is de inleiding af. Nu alleen de taakverdeling nog. Dat gaat misschien nog lastig worden.

'Hoe gaan we de taken verdelen?', vraag ik dus maar. 'Uh... ik kijk even op de lijst wat er allemaal moet gebeuren.', zegt ze en ze staat op en loopt naar haar tas. Ze pakt een blaadje uit haar tas en loopt terug.

'We moeten de Latijnse naam, de reden dat we dit onderwerp hebben, wat het voor functie heeft, het onderzoek, of er verschillen bij de man en de vrouw zijn, wat je er van vindt, en de verandering naarmate iemand ouder wordt en dat was het.', leest ze voor.

'Oké wat wil jij maken?', vraag ik.  'Ik doe de Latijnse naam wel, de functie en de verandering.', stelt ze voor. 'Oké is goed dan heb ik alle leuke dingen dus.', zeg ik met een grijns. 'Oké.', zegt ze en ze begint met typen.

De taakverdeling is af. 'Uh je kunt gaan.', zegt Charlotte. Stuurt ze me nu weg?! Haha. Ik grijns. 'Oké, morgenmiddag bij mij.', zeg ik. 'Dat hoeft toch niet?', vraagt ze. 'Waarom niet?', vraag ik. 'Omdat de taken verdeeld zijn en we het dan toch allebei op een moment kunnen maken wanneer het het best uit komt.'

Waarom heeft ze gelijk? Ik wil het mét haar maken. Niet alleen.

'Ja dat wel maar ik heb je nodig voor het onderzoek.', zeg ik dus maar. 'Wat ga je onderzoeken?', vraagt ze ongelovig. Ik grijns. 'Je billen.' Ze wordt rood en kijkt me aan met grote ogen.

'Kun je niet die van iemand anders onderzoeken?', vraagt ze dus maar. 'Ik zou graag die van jou onderzoeken. Je lijkt me de perfecte proefpersoon. En bovendien kun je dan controleren of ik wel goed genoeg onderzoek.', zeg ik. 'Maar...', begint ze.

'Wil je geen hoog cijfer?', zeg ik. 'Jawel.', zegt ze. 'Dus, dan kunnen we jou het beste onderzoeken voor een hoog cijfer.' Ze slikt.

'Ik zal me gedragen als je wil mag Oliver er bij zijn hoor.' Ik weet dat ze toch niet wil dat Oliver er bij is. 'Maar...', begint ze weer.

'Durf je niet? Vertrouw je me niet? Is dat het? Want dan kan ik beter gaan en helemaal niks bijdragen aan het werkstuk. Wie weet zet ik er wel allemaal onzin in en haalt dat het cijfer omlaag.', zeg ik alsof ik beledigd ben.

'Jawel, het is alleen... uh... je gaat niks doen toch?', vraagt ze. 'Ik ga niks doen Lotje. Als ik iets had willen doen had ik dat al lang gedaan. En ik ga alleen kijken naar wat iedereen elke dag al kan zien.'