Love the badboy

31- Ik ben niet verliefd

P.o.v. Jess
Wat dacht ik wel niet?! Waarom heb ik haar gekust? Waarom? Ik snap mezelf echt niet meer!  What the fuck man!

Ik kleed me om in mijn sportkleding en loop naar buiten. Ik begin te rennen. Steeds harder en verder. Even mijn hoofd leeg maken. Ik ren en ik ren als maar door.

Tot ik op een gegeven moment echt niet meer kan. Ik stop. Ik ben buiten adem en kom weer tot rust. Ik kijk om me heen. Waar ben ik? Ik ben in het bos. Waar ergens in het bos?

Ik kijk om me heen. Ik zie een vijvertje en een meisje erbij staan. Het meisje is denk ik net wat jonger dan ik. Ik loop naar haar toe.

'Hey, uh ik heb een vraagje.', zeg ik. 'Oké wat wil je vragen?', vraagt ze me. 'Hoe kom ik dit bos weer uit?', vraag ik. 'Ligt eraan waar je heen wilt.', zegt ze. Ik vertel mijn adres. 'Dan moet je daar rechtdoor blijven lopen. En dan kom je er wel. Het duurt wel even.', zegt ze. 'Oké bedankt.', zeg ik.

Ik blijf even staan. 'Hoe kom je hier dan?', vraagt ze nieuwsgierig. 'Ik ging hardlopen, maar ik was er niet helemaal bij met mijn gedachtes.', zeg ik.

'Waar zat je dan met je gedachtes?', vraagt ze. Waarom is ze zo nieuwsgierig ze kent me niet eens? Denk ik dan tenminste.

'Gewoon bij iemand anders.', zeg ik. 'Vertel het me, dat helpt. Als je het me vertelt dan zet je de gedachtes van je af. En ik als buitenstaander kan je misschien helpen.', zegt ze. 'Oké, ik heb de hulp wel nodig ja.', zeg ik.

Ze wijst naast haar naar de plek op het bankje die nog vrij is. 'Vertel.', zegt ze. 'Er is een meisje, ze heet Charlotte.', zeg ik en ik glimlach bij de gedachte.

'Ze is hiernaartoe verhuisd een tijdje terug. En vanaf het moment dat ze het klaslokaal binnen stapte viel ze me op. Ze is anders, ze is mooi.', zeg ik.

Het meisje naast me knikt. 'Toen wilde ik haar in mijn bed krijgen, maar ze wees het af. Geen enkel meisje heeft me ooit afgewezen, behalve zij. Dus toen ging ik haar proberen te versieren. Alleen ik wil haar voor meer dan 1 nacht.'

Ik zucht even. 'Ze krijgt aandacht van andere jongens, maar dan word ik boos. Na een feestje lagen we samen in bed. Ze was zo dronken anders had ze dat nooit gedaan. We lagen gewoon te slapen, ze lag zo fijn tegen me aan. Toen ze zei dat ze nooit iets met mij ging doen, brak er iets in mij.'

Ik denk terug aan het moment. Het moment toen ze zei: "ik hoop het want er is niks gebeurd en er gaat ook nooit iets gebeuren."

'Ze had ruzie vandaag met haar broer. Ze was erg van streek dus ik liep naar haar toe. Ik vroeg hoe het ging en ze ontkende dat het slecht ging. Ik nam haar mee naar mijn huis. Ze legde de ruzie uit en ze wilde terug naar school. Ik heb voorgesteld aan ons werkstuk te gaan werken en ze stemde daarmee in.'

Ik slik. 'Toen hebben we even gepraat over het werkstuk en keken we elkaar aan. Ik heb haar toen gekust. En toen ik losliet keek ze me verschrikt aan. Toen stond ik op en bracht ik haar naar huis.', zeg ik.

Het meisje naast me heeft heel het verhaal aandachtig beluisterd. 'En toen ging ik rennen en kwam ik hier uit.', vertel ik. 'Dus je bent verliefd op dat meisje...', begint ze. 'Ik ben niet verliefd.', zeg ik.

'Oh jawel hoor, zeker weten. Dat is te zien aan de manier waarop je over haar praat.', zegt ze. Oh, oké. 'Maar wat is het probleem?', vraagt ze. 'Dat ik haar gekust heb en dat ik het in het begin verpest heb. Ze denk dat ik het alleen maar wil doen met haar, denk ik.', zeg ik.

'Dan vertel je haar wat je voelt. Dan weet ze zeker dat je meer wil.', zegt ze. 'Dat gaat echt niet zo makkelijk.', zeg ik. 'Waarom niet? Je hebt haar toch ook gezegd dat je haar wil doen?', vraagt ze.

'Dat is anders.', zeg ik. 'Nee, dat is iets wat de meeste meisjes niet willen horen, de normale meisjes dan. Zoiets als ik hou van je horen ze wel graag.', zegt ze. 'Charlotte is geen normaal meisje. Ze wil niet horen dat ik haar wil doen en ik denk ook niet dat ze wil horen dat ik van haar houd.', zeg ik.

'Waarom zou ze dat niet willen horen?', vraagt ze. 'Ik denk niet dat ze weet hoe ze moet reageren.' 'Ze schrok waarschijnlijk van die kus, omdat ze niet weet wat je nou van haar wil.'

Ik zucht. 'Je moet het haar vertellen. Máár wel als je alleen met haar bent.' 'Wanneer dan?', vraag ik. 'Dat werkstuk wil ze vast niet meer met me maken als we samen zijn.', zeg ik.

'Stap op haar af, volgens mij ben je zelfverzekerd genoeg.', zegt ze. Ik knik. 'Ik moet gaan.', zegt ze. En ze staat op. 'Wacht! Hoe heet je eigenlijk?', vraag ik. 'Dat maakt niet uit, ik weet ook niet hoe jij heet. Misschien komen we elkaar nog een keer tegen.', zegt ze. 'Oké bedankt voor je advies.', zeg ik en ze loopt weg.

Ik loop de andere kant op. De weg die ze me gewezen heeft. Na een tijdje te rennen ben ik het bos uit en ren ik verder naar huis.