Love the badboy

7- Ben je blind?

P.o.v. Charlotte
We zijn bij mij thuis met Hugo, Daan, Anna, Madison, Sophie en ik. 'Je hebt echt een mooi huis.', zegt Sophie. 'Ja het is enorm.', zegt Anna. Ik glimlach een beetje ongemakkelijk.

Ik wilde niet naar mijn huis nu zien ze dit en denken waarschijnlijk van alles over me.

Het is gezellig. 'Wil iemand nog wat te drinken dan pak ik het wel?', vraag ik. 'Ja ik help wel even.', zegt Daan. Ik knik.

In de keuken zoek ik naar de glazen. Waar staan ze? Oh ja daar bovenin. Ik sta op mijn tenen, charmant Lot erg charmant.

'Haha hier ik pak het voor je.', zegt Daan die ineens erg dichtbij staat. 'Ja dank je.', zeg ik. Hij kijkt me aan. Hij is best knap valt me op.

Onze stilte wordt verbroken door een kuch. 'Uh hier zijn de glazen.', zegt Daan en ik pak ze aan.

Hugo staat in de deur opening. Ik zie hem grijnzen. Maar geen grijns zoals Jess. Nee een grijns omdat hij iets grappig vindt een oprechte grijns.

Wat maakt het me überhaupt uit hoe Jess grijnst? Niks dus.

Het is gezellig. 'Charlotte?', zegt Madison. 'Ja?', zeg ik. 'Heb je een vriendje?' 'Nee, hoezo?', vraag ik met een onzeker gezicht. 'Omdat we je dan kunnen kopellen aan een leuke jongen.' 'Oh dat hoeft echt niet.', zeg ik.

'Jawel heb je de jongens op school wel naar je zien kijken?!', vraagt Sophie. 'Nee...', zeg ik. 'Ben je blind?', vraagt Daan. 'Nee.', zeg ik.

'Hoe heb je ze dan niet zien kijken?', vraagt hij. Ik wil dit gesprek niet voeren ik voel me echt heel ongemakkelijk. Ik wil niet in het middelpunt staan.

'Daan er zijn meisjes die niet gezien willen worden.', zegt Hugo nu. Hij heeft gelijk. 'Laten we er over ophouden.', zegt Anna die blijkbaar merkt dat ik dit niet wil. Ik kijk haar aan met een dankbare blik.