Love the badboy

41- Dat is een verassing

P.o.v. Charlotte
Jess deed heel de reis hierheen zo aardig tegen me. Ik heb zijn vest nog aan, besef ik me. We zijn er over 10 minuutjes zei de chauffeur net en ik heb er echt heel veel zin in.

'Wanneer weten we de kamerindeling?', vraag ik aan Jess naast me. Hij kijkt me aan met een lach. 'Binnenkort.', zegt hij. 'Waarom mogen we de kamerindeling niet zelf kiezen?', vraag ik. 'Rustig maar ik heb iets leuks geregeld.', zegt hij met een knipoog. 'Wat dan?', vraag ik nieuwsgierig. 'Dat is een verassing.', zegt hij.

Een verassing? Dat is dus het ergste wat je me aan kunt doen. Ik háát verassingen.

'Nouhou, ik kan niet tegen verassingen.', zeg ik. 'Ik ga het toch nog niet vertellen je ziet het vanzelf wel als we in het hotel zijn.', zegt hij. Ik zucht en kijk uit het raam.

'Hoe lang nog?', vraag ik aan Jess. 'Nog 1 minuut minder dan de vorige keer dat je het vroeg.', zegt hij. Oh ja ik vroeg de afgelopen paar minuten een paar keer hoelang het nog duurde.

'Mag ik het nou al weten?', vraag ik en ik kijk hem aan. 'Misschien...', zegt hij met een lach. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht. 'Oké vertel.', zeg ik blij. 'Tja... wat krijg ik ervoor terug?', vraagt hij. 'Wat wil je ervoor terug?', vraag ik snel. 'Hmm... ik kan wel het een en het ander bedenken wat ik van je wil... Oké beloof je dat je als je te horen krijgt met wie je op je kamer zit, je niet meer probeert te wisselen?', vraagt hij. 'Is dat het enige?', vraag ik. Als dat het enige is, pfff tuurlijk doe ik het dan. 'Ja.', zegt hij.

'Oké kom maar op.', zeg ik blij. 'Oké kom eens hier.', zegt hij. Ik kom dichter bij. 'Je slaapt op 1 kamer met mij.', fluistert hij bij mijn oor. 'Maar...', begin ik. 'Je kunt niet meer proberen te veranderen.', zegt hij. Ik zucht.

'Op die foto's stonden tweepersoonsbedden toch?', vraagt hij. Shit. Ik ging er dus echt vanuit dat ik met een meisje zat. 'Volgens mij wel.', zeg ik terwijl ik mijn telefoon pak. Ik kijk tussen de foto's. 'Wordt gezellig vannacht.', zegt hij zacht.

Ik kijk uit het raam. Lekker we staan in de file. Er staan vast wel twee bedden toch? Ik hoop het... 'Lot!', roept mijn broer. Hij zit wat verder achterin de bus. 'Kom eens hier.', zegt hij. 'Oké.', zeg ik hem.

De busindeling is wat veranderd. Nils en Quint zitten nu aan de andere kant van het gangpad en Madison en Sophie zitten nu achter ons. Ik sta op. 'Jess mag ik er even door?', vraag ik. 'Oké.', zegt hij en hij trekt zijn benen wat in.

Ik stap eroverheen, maar blijf haken met mijn voet achter zijn rugzak. Ik val voorover richting Nils en Quint. 'Charlotte!', hoor ik achter me. En ik land met mijn hoofd op Nils zijn schoot. Achter me pakt iemand me bij mijn middel en helpt me overeind.

Ik kijk Nils aan. 'Sorry.', zeg ik zacht en rood van schaamte. 'Maakt niet uit.', zegt hij. Ik kijk achter me waar Jess staat. 'Gaat het?', vraagt hij. 'Ja.', zeg ik en ik loop naar Oliver.

Oliver zit uitgebreid te lachen samen met Samuel. 'Wat is er, Oliver?', vraag ik. 'Ik heb het gelukkig gefilmd!', lacht hij. 'Waarom riep je me?' 'Oh ja bel jij mam straks dat we "veilig" zijn aangekomen?', vraagt hij. 'Ja is goed.'

We zijn inmiddels in het hotel en op de kamers.

P.o.v. Jess

'Lotje!', roep ik door de kamer. 'Ja?!', roept ze vanuit de badkamer. 'Ben je bijna klaar in de badkamer?' '5 minuutjes!', roept ze terug.

Haar telefoon licht op.
Luc: kun je naar de wijk komen ik heb je nodig?

Luc is dat niet een van die jongens van dat feest?

Charlotte komt de badkamer uitgelopen in een kort broekje en een topje. 'Uh... ik dacht dat ik met een meisje op de kamer zou slapen...', zegt ze ongemakkelijk. 'Haha oké, je ziet er mooi uit hoor.', zeg ik terwijl ik mijn shirt en broek uit trek en ze me vol verbazing aankijkt.

'Wat?', vraag ik. 'Uh...', begint ze. 'Je hebt me eerder zo gezien hoor.', zeg ik. 'Ga je nog iets meer aan doen..?', vraagt ze ongemakkelijk. 'Nee?', zeg ik vragend. 'Oh uh oké...' zegt ze en ze loopt naar het bed toe.

Ze gaat liggen en pakt haar telefoon erbij. Ik ga naast haar liggen en kijk nonchalant mee.

Luc: kun je naar de wijk komen ik heb je nodig?
Charlotte: ik ben in Londen met school deze week. Wat is er aan de hand dan?
Luc: kan ik je bellen?
Charlotte: ja tuurlijk.

Ze staat op en loopt naar de badkamer.

'Hey Luc wat is er?', vraagt ze.
'...'
'Ohh... maar dat is echt heel erg.', zegt ze.
'...'
'Ik kom zodra ik terug ben in Nederland.', hoor ik haar aan de andere kant van de deur zeggen.
'...'
'Ja is goed, ik vertel het aan Oliver. Houd me op de hoogte. Doei, stekte.'

Ze loopt de kamer weer in en ik zie dat ze traanogen heeft. 'Wat is er?', vraag ik nu ze naast me komt liggen. Ze veegt haar tranen weg. 'Niks.', zegt ze. 'Jawel, vertel het me.', zeg ik. 'Gewoon, de zus van iemand die ik goed ken is ernstig ziek. Ze paste vroeger altijd op mij en Oliver. En zijn ouders gaan ook nog eens scheiden.', zegt ze en ze krijgt weer tranen in haar ogen. 'Kom hier.', zeg ik en ze komt op mijn schouder liggen met haar hoofd.

Ze snikt wat en na een tijdje komt ze omhoog met haar hoofd en gaat rechtop zitten. 'Sorry.', zegt ze terwijl ze haar tranen afveegt. 'Maakt niet uit.', zeg ik. 'Jess...?', begint ze terwijl ze me aan kijkt. 'Ja.', zeg ik.

'Jouw ouders zijn gescheiden toch?', vraagt ze. Ik kijk weg, ze zijn niet gescheiden. Mijn moeder is overleden, dat is heel anders. 'Nee.', zeg ik. 'Maar de moeder van Madison is je stiefmoeder toch?', vraagt ze. 'Ja.', zeg ik.

'Maar dan zijn je ouders gescheiden toch?', vraagt ze. 'Nee, mijn moeder is in een auto-ongeluk omgekomen toen ik 12 was.', zeg ik.

Mijn moeder was echt de liefste, mooiste en beste vrouw ter wereld. Ik bezoek elke zondag haar graf. Dat ze er niet meer is weten maar een paar mensen. Naomi en Samuel weten het en nu dus ook Charlotte.

'Maar... dat is echt heel erg...', stamelt ze. 'Ja. Vertel maar niet door.', zeg ik. 'Nee tuurlijk niet...', stamelt ze. 'Ik ga slapen.', zeg ik. 'Ja ik ook.', zegt ze nog steeds in shock.

We gaan liggen en niet veel later slaap ik.