Love the badboy

47- Daar is geen twijfel over mogelijk

P.o.v. Charlotte
Morgen gaan we al weer naar huis. Het was echt heel leuk de afgelopen week. Het is bijna avond en ik zit met Sophie en Madison buiten in het caféetje van het hotel.

'Hugo en ik gaan vanavond samen de stad in!', vertelt Madison blij. 'Leuk!', zeggen ik en Sophie. 'We gaan om 20.00 uur weg hier.', zegt Madison blij. 'Super leuk!', zeg ik.

Jess komt in de verte aanlopen. 'Lotje kan ik je even spreken?', vraagt hij nu hij naast ons tafeltje staat. 'Ja is goed.', zeg ik en ik sta op. Ik loop met hem mee en we staan nu een stukje verderop waar niemand is.

'Wat is er?', vraag ik. 'Wil je misschien vanavond iets leuks doen samen?', vraagt hij met zijn hand achter zijn nek. 'Kan wel. Maar we slapen op 1 kamer, dus we zijn automatisch samen toch?', vraag ik. 'Ja klopt, maar zou je willen eten met me?', vraagt hij. 'Uh... ja is goed.', zeg ik. 'Dan zorg ik wel dat ik om 19.00 uur weer bij onze kamer ben, dan kun je van te voren gewoon alleen klaarmaken of zo...' 'Oké is goed.', zeg ik met een glimlach. 'Tot vanavond dan.', zegt hij. 'Tot vanavond.', zeg ik terug.

Ik loop terug naar Sophie en Madison. 'Wat was dat?', vraagt Madison geïnteresseerd. 'Hij vroeg of ik vanavond met hem wil gaan eten.', zeg ik. 'Dus jullie laten me alleen?', vraagt Sophie met een lach. 'Tja, moet je maar een jongen vinden.', lachen ik en Madison.

Sophie lacht nog even totdat ze stilvalt en staart naar een punt achter mij. 'Waar kijk je naar?', vraag ik. Ze antwoordt niet. 'Waar kijkt ze naar?', vraag ik aan Madison. 'Geen idee.', zegt ze en ik draai me om om te kijken. Oh my fucking god. Samuel staat bij de bar, bezweet van het hardlopen in een sportbroek. Zonder shirt, met een flesje water. Ik knipper en kijk even terug naar Sophie die met een open mond naar Samuel staart. Madison staart ook naar hem. Ik kijk nog een keer om naar hem en zie dat hij met zijn flesje water hier heen loopt. 'Sophie doe je mond dicht, snel.', zeg ik. Ze doet wat ik zeg.

'Hey Sophie.', zegt hij hees. 'Hai uh... Samuel...', stottert Sophie. Sophie die stottert?! Wat, ze reageert nooit zo! 'Wat is je nummer? Dan kunnen we na Londen nog contact houden.', zegt hij hees met een knipoog. Samuel pakt zijn telefoon erbij en Sophie noemt haar nummer op. 'Tot snel Sophie.' 'Doei Samuel.', zegt Sophie en hij loopt weg.

'Sophie, ik denk dat je je jongen gevonden hebt.', zeg ik. 'Pff... Samuel? Nee, het is een klootzak.', zegt Sophie terwijl ze haar schouders ophaalt. 'Weet je het zeker? Had je door hoe je net reageerde?!', vraagt Madison. 'Hai... uh... Samuel.', doe ik haar na. Sophie kijkt me gestresst aan. 'Klonk ik echt zo?', vraagt ze. 'Sorry, maar je klonk wel zo.', zeg ik. 'Hij is het wel gewend, dat meisjes zo reageren dus er is niks aan de hand Sophie.', zegt Madison lachend. Sophie lacht nu ook een beetje.

'Het maakt niet uit hoe ik klonk, jongens als Samuel zijn maar voor één ding goed.', zegt Sophie. 'Waarvoor?', vraag ik met een lach. 'Jongens als Samuel zijn voor een paar avonden.', lacht ze. Mijn lach verdwijnt. 'Jess ook?', vraag ik zacht. 'Jess is heel erg veranderd.', zegt Madison. 'Charlot voordat hij jou kende ging hij niet met meisjes uiteten.', zegt Sophie. 'Niet eens met Naomi.', zegt Madison meer tegen Sophie dan tegen mij.

'Wie is Naomi precies?', vraag ik. 'De vorige vriendin van Jess.', zegt Sophie. 'Voor hoe lang?' 'Een half jaar of zo.', zegt Madison. 'Ze is mooier dan mij.', zeg ik zacht. 'Ze is mooi ja maar Charlotte heb je ooit in de spiegel gekeken? Je bent zelf ook hartstikke mooi.', zegt Madison lief. 'Pff... heb je haar ooit ontmoet?! Ze is zó irritant, ze doet veel te stoer.', zegt Sophie. 'Ze is gewoon Jess maar dan als meisje.' 'Charlotte, Jess vindt jou leuk. Daar is geen twijfel over mogelijk.', zegt Madison. 'Als hij dat vindt moet hij dat maar tegen me zeggen.', zucht ik.

We praten nog wat verder en het is inmiddels al 18.00 uur. 'Charlotte moeten we je niet klaar gaan maken voor je date?', vraagt Sophie met haar wenkbrauwen wiebelend. 'En Madison dan?', vraag ik. 'Ik heb nog een uur als jij weg bent dus dat doen we daarna.', zegt Madison. Ik knik en we lopen naar mijn kamer.

'Wat ga je aan doen?', vraagt Sophie. 'Uh... dit.', zeg ik en ik houd een bloesje omhoog. 'Nee, je moet deze dragen!', zegt Madison blij terwijl ze iets uit mijn kast pakt. 'Zeker weten?', vraag ik. 'Ja je hebt het deze week gekocht, weet je nog het staat je prachtig!' Ik pak het aan en loop naar de badkamer en kleed me om.

Ik loop terug en zie Sophie en Madison lachen met hun ruggen naar me toe. 'Wat is er?', vraag ik. 'Wat is dit?', vraagt Sophie terwijl ze langzaam omdraait met het shirt dat Jess aan me gaf in haar handen. 'Een shirt.', antwoord ik zo nonchalant mogelijk. 'Waarom ligt het tussen jouw spullen?', vraagt Madison lachend. 'Gewoon...', probeer ik, maar ik zie aan de blikken dat ik ze een uitleg verschuldigd ben. 'Oké Jess stond onder de douche, maar dat wist ik niet. Ik liep de badkamer in, in mijn pyjama, hij kwam onder de douche uit. Nou ja toen werd mijn pyjama nat, want ik gleed uit op de gladde vloer tegen hem aan...', zeg ik. Ze lachen allebei alsof ze nooit iets grappigers gehoord of gezien hebben.

Als ze eenmaal klaar zijn met lachen kijken ze steeds naar me en bespreken dan kort wat. 'Niet te overdreven make-up...' 'Jawel en dan niks uitbundigs met het haar...' 'Ho jongens! Ik ga niks overdreven doen, niet met mijn haar en ook niet met mijn make-up', zeg ik vastberaden.

'Je doet wel iets met je haar!', zegt Sophie snel. Ik loop naar de spiegel. 'Mijn haar zit prima.', zeg ik. 'Doe dan iets met je make-up.', zegt Madison. 'Jongens, ik doe nooit iets extreems met mijn haar en make-up. Is het niet raar als ik dat ineens wel doe?', vraag ik. 'Oké dan, kam het wel door!', lacht Madison. Ik knik en lach.

Het is inmiddels 18.58 uur en ik begin een beetje nerveus te worden. Nog 2 minuten... Madison en Sophie zijn alvast weggegaan. Er wordt op de deur geklopt, ik loop erheen en doe open. 'Hai..?', zeg ik een beetje ongemakkelijk. 'Wauw, je ziet er prachtig uit.', zegt Jess. 'Uh... bedankt.', zeg ik. 'Zullen we gaan?', vraagt hij. Ik knik.

We zijn aangekomen in een mooi restaurantje. Het heeft Italiaans eten, ik. houd. van. Italiaans. eten. We zitten tegenover elkaar en ik bestudeer de kaart. 'Al iets gevonden?', vraagt hij lief. 'Weet het nog niet zeker, jij?', vraag ik. 'Ja, ik neem de spaghetti al pesto.', zegt hij.

Er komt een ober aanlopen. 'What would you like to eat?', vraagt hij me. 'I want the risotto con fungi.', antwoord ik. 'I want the spaghetti al pesto.', zegt Jess.

Er valt een nog al ongemakkelijke stilte. 'Dus uh... wat vond je van Londen?', vraagt hij om de stilte te verbreken. 'Ik vond het leuk, alleen ik werd echt gek van mijn kamergenoot.', zeg ik. 'Ja dat probleem had ik ook.', lacht hij. 'Jess... jij hebt dat toch veranderd?', vraag ik. 'Wat?', vraagt hij. 'De kamerindeling, jij hebt het veranderd toch?' 'Ja, dat was ik.', zegt hij eerlijk, ook al wist ik al lang dat het zijn schuld was.

'Waarom?' 'Omdat me dat leuk leek, met jou op één kamer slapen.' 'Waarom is dat leuker dan met een van je vrienden?', vraag ik. 'Geen idee. Het leek me gewoon leuk. En bovendien heb jij gezegd dat we vrienden konden zijn.', zegt hij met een grijns. 'Oh ja.', zeg ik.