Love the badboy

Vervolg -3- Ik zou niet durven

P.o.v. Jess

Later op de avond hangen ik en Charles op de bank en de deurbel gaat. Ik en Charles delen een appartement, deels voor de kosten maar zeker ook voor de gezelligheid. De deurbel gaat nog een keer. 'Doe jij open?', vraag ik. Charles knikt en loopt de zitkamer uit naar de hal. Even later komt hij teruglopen. 'Jess het is voor jou.', zegt hij met een grijns. Ik sta zuchtend op en loop door naar het halletje bij de deur. Daar staat natuurlijk niemand minder dan Charlotte. 'Hai Charlotte, is er iets?', vraag ik. 'Hey Jess, uhh... ik had net ruzie met Luc... en ik wilde nog zeggen dat die kus echt nooit had mogen gebeuren, dus het is beter als we niet meer met z'n tweeën zijn.' 'Je komt helemaal hier heen om te zeggen dat de kus niet had mogen gebeuren en dat we elkaar niet meer samen moeten zijn met z'n tweeën?', vraag ik met een lachje. 'Ja.' 'Moet ik Charles er weer bij halen of denk je dat je de verleiding wel kunt weerstaan?', vraag ik met een grijns. Ze lijkt even niet te weten wat ze moet zeggen. 'Uhh... dat zal niet nodig zijn want ik ga naar huis.' 'Naar Luc, waar je ruzie mee hebt?', vraag ik. Ze zucht. 'Ja, ik kan niet echt ergens anders heen.' 'Heb je geen vrienden?', vraag ik. 'Jawel, maar Daniël is bezig.' 'Waarover gaat jullie ruzie eigenlijk?', vraag ik. 'Over uhh... jou en gewoon nog wat dingen.' 'Waarom maken jullie ruzie over mij? Meestal zijn het de meisjes die ruzie maken over mij, maar Luc? Waarover kan hij boos zijn dan?' 'Gewoon... hij vond je aanwezigheid niet heel erg leuk.', zegt Charlotte. 'Oh ja dat kan gebeuren, maar heb je hem verteld over onze kus?', vraag ik. 'Nee, ik zei toch dat het niks betekende.' 'Als het niks betekende kan je het toch best tegen hem vertellen?' Charlotte zucht. 'Oh Charlotte toch, je bent hier toch niet zonder dat hij het weet?' 'Nee ik ging gewoon weg, hij weet sowieso niet waar ik nu ben.' 'Je verbaasd me steeds meer. Ik kan me niet herinneren dat je ooit wegliep na een ruzie.' 'Wij hadden maar heel weinig ruzies en bovendien konden we ze gewoon uitpraten.' 'Dus Luc is niet zo van het praten, wat doen jullie dan heel de dag samen? Want ik weet dat je het erg leuk vond om wat dingen te doen in bed, maar zó leuk?' 'Niet alles draait dáár om Jess.' 'Zo veel ben je dus niet veranderd, je kan het nog steeds niet zeggen.', lach ik. 'Jij hebt dát anders ook nog nooit gezegd tegen mij.' 'Ik zou niet durven.', zeg ik met een grijns.

'Maar wat ga je nu doen?', vraag ik na een tijdje. 'Ik weet het niet ik ga wel gewoon terug naar huis, ik denk dat Luc weg is.', zegt ze. 'Waarheen dan?', vraag ik. 'Naar een of andere bar, waar hij zich helemaal naar de tering drinkt.', zucht Charlotte. 'En dan? Wat als hij straal bezopen naar je toe komt?' Ze zegt niks terug. 'Ik breng je wel thuis.', zeg ik. Ze glimlacht.

Ik doe mijn jas aan en loop even naar de zitkamer. 'Ik breng Charlotte even weg.', zeg ik tegen Charles. Hij grijnst. 'Lekker pik.', krijg ik terug. Ik schud lachend mijn hoofd en loop terug naar Charlotte.

Ik stap in in Charlottes auto en we rijden naar haar apartment. 'Betaalt Luc eigenlijk iets mee aan de huur?', vraag ik. 'Nee.', zegt ze zacht. Ik weet dat het geen probleem is qua kosten voor haar, maar die Luc woont daar dus gewoon op haar kosten.

We zijn er en we stappen beide uit. 'Bedankt.', zegt Charlotte voor de deur van haar appartementencomplex. 'Graag gedaan, moet ik niet even meelopen voor het geval Luc er is?', vraag ik. 'Uhh... hoeft niet.', zegt ze een beetje nerveus. 'Wat is er?', vraag ik. 'Niks.', zegt ze nog steeds nerveus. 'Ik loop met je mee.', zeg ik vast besloten. Ze slikt maar opent dan toch de deur van het complex en we lopen een trap naar boven.

Ze opent de deur en stapt naar binnen. Ze blijft in het halletje staan van haar appartement. 'Bedankt.', zegt ze. Waarom blijft ze in het halletje staan. 'Kan ik even naar de wc?', vraag ik dus maar als excuus. Ze kijkt me zenuwachtig aan. 'Ja tuurlijk.', zegt ze nerveus en ze opent de deur van het halletje.

Het is een grote rommel er liggen allemaal blaadjes over de grond verspreid alsof iemand ze gegooid heeft, een kapot glas en er staat nog een bord met eten op het aanrecht dat niet is opgegeten. Charlotte kijkt me bang aan. 'Charlotte, heeft Luc dit gedaan?', vraag ik langzaam. Ze kijkt naar de grond. 'Je zet hem nu meteen je huis uit, dit kan echt niet zo verder gaan.', zeg ik. 'Maar...', begint ze. 'Nee Lotje geen maar, kijk wat hij heeft gedaan. Doet hij je pijn?', vraag ik. 'Nee hij doet me geen pijn.', zegt ze. 'Echt niet?' 'Nee echt niet.' 'Charlotte hoe laat komt hij terug?', vraag ik. 'Ik weet het niet om 2 uur denk ik.', zegt ze. 'Oké dan hebben we nog genoeg tijd om al zijn spullen te pakken, want je zet hem vannacht nog je huis uit.' 'Maar waar moet hij vannacht slapen dan?', vraagt ze. 'Dat zoekt hij zelf maar uit.', zeg ik. 'Morgenvroeg is hij nuchter en nu vergeet hij het, ik laat hem wel gewoon op de bank slapen. Maar we kunnen wel zijn spullen alvast pakken en dan zeg ik het morgenochtend tegen hem.', zegt ze. 'Oké, maar ik blijf wel hier.', zeg ik.