Kolej Aşkı'm #Wattys2017

K.A-52-günlük(düzenlendi)

''Unutmak mı? Gözümün gördüğü her yerde sen varsın baba..''

saat gecenin 4'ü ve uyku tumayınca kulübenin içinde birkac tur attıklan sonra cam kenarındaki koltuga oturup yıllardır elime almadıgım birseyi hatırladım ..

bugun uzun yıllar önce yazmaya basladıgım günlüğüm aklıma geldi .. hergün yazmaz aklıma geldikce yazardım ama uzun uzun yazardım .. her zaman yazmasam bile yanımda taşırdım .. kol cantama baktıgımda işte .. ordaydı..

hemen günlüğümü elime alıp beyaz bir sayfa actım ..

içimden geldigi gibi yazmaya başladım tabi her zaman ki gibi babam yazıyordum ..

" Annemin karnındayken ilk kez senin sesini duyduğum anda başladı her şey... Bana dokunamasan da, bana dokunmak için annemin karnını tuttuğunu hissedebiliyordum. Sonra bir karmaşanın içinde ilk defa seninle göz göze geldim. Sanırım yüzündeki gülümseme, gözündeki de gözyaşıydı o anda.

Beni annemin kucağına verdiklerinden sonra, senin sıcacık kucağında yine göz göze geldik. Bana olan bakışların ne kadar güven verici ve yumuşacıktı k içimi ısıttın her an. Sana "baba" diyeceğimi o an anladım üstelik. Ve o andan itibaren benim için "baba" demek sıcacık bakışlar ve güven dolu bir kucak demekti.

Ağladığım zaman gözyaşlarımı silen, beni kim ağlattıysa ona içten içe kızan yine sendin. O an hangi duygular içinde olursan ol bana baktığın zamanki sıcak bakışlarını gördüğüm her an, senin biricik kızın olduğumu biliyordum.

Bana ileride ne olursa olsun her zaman arkamda senin duracağına, düşecek gibi olduğumda elimden tutacağınaysa emindim. Küçük bir kız olarak senden beklediğim tek şey zaten bu babacığım. Benim ilk aşkım olduğun için her zaman önümde senin gibi bir erkek örneği var. O yüzden benim ilerideki çıtam çok yüksek. Çünkü sen benim için hayattaki en yakışıklı, en güçlü, en güvenilir, en sevgi dolu tek erkeksin. Gözüm gözüne değdiği ilk doğum anımdan beri sen benim hayattaki liderimsin. İyi ki babamsın... Bir daha dünyaya gelecek olsam yine baba olarak seni seçerdim..Ben dünyanın kirletemediği yürekli bir adamın kızıyım ...Ne mutlu bana ne mutlu ...

Yokluğun babacığım yokluğun öyle acıki; yetimlik seninde dediğin gibi öyle zorki ve dediğin gibi bu anlatılmaz yaşanır !O zaman anlayamamışlığım ondandı şimdi yaşıyor ve anlıyorum . . .Meğer babasızlık kimsesizlikmiş gittiğinde ve ardından gidenleri gördüğümde anladım ...''Bu dünyada atan yoksa hiçbirşeyin yoktur'' Ne kadarda doğru dedin canım babam ...Benim hiç bişeyim yok senden sonra olmadı da , sadece rızanla yaşayabildim ardında bıraktığın beni sensizken adam etmeye çalıştım ...

Sensizlik dağsızlık güneşsizlik ve güvensizlikmiş babam ... Varlığın ki sırtımı yaslayacağım dağdı varlığın ki yolumun aydınlanacağı güneşti , varlığın ki sen gibileriyle karşılaşıp güvenmekti... Yoksun ya babam yoksulum vuruldukça vuruluyorum sen olsaydın böyle vurulur muydum hiç ,böyle susar mıydım sineye çeker miydim...

insan bu yaşta kendini yetimhanede kalan küçük çocuklar gibi hisseder mi ? sokakta babaları ile yürüyen küçük çocukları kıskanır mı hiç? Nasıl bir acı ki bu her daim taze, azaldığını hissettiğinde pişmanlık hissettiren ama azalmazsa sana nefes dahi aldırmayan. Seni içinde küçük bir çocuk olarak hapsederken dışında kocaman bir kız olmaya zorlayan. Artık sayamıyorum bu sensizliğin kaçıncı dakikası, saati, ayı. Sönmeyen bir ateşsin içimde. Geçen her saniye bir rüzgar olup esiyor yokluğunun ateşinin üzerine, sönmesine izin vermiyor acımın sürekli harlıyor tam aksine..

son zamanlarda hep bunu düşünüyorum durmadan. Bazen delirecek gibi oluyorum niye o gün sadece bir kere öptüm seni evden çıkarken, neden her zaman ki gibi uzun uzun sarılmadık? Neden kimse bana seni bir daha asla göremeyeceğimi söylemedi? Haksızlık değil mi bu, hemde haksızlığın daniskası. Oysa bir şans verselerdi bana böyle olur muydu hiç. Bilirsin sen benim nasıl seni sevdiğimi, baba derken bile içimin eridiğini. Lütfen affet beni bilerek ya da bilmeden tüm yaptığım aptallıklar için. Eğer bir kere bile kırdıysam seni binlerce kez özür dilerim.