Kolej Aşkı'm #Wattys2017

K.A-73- ArGün 2 ❤ (düzenlendi)

GÜNEŞİN GÖZÜNDEN

Gözleri açtığımda hastane odasında ölü gibi yatarken buldum kendimi.

Aras?

Aras nerde iyimi?

Allah kahresin!

Ben burada yatarken o ne halde bilemiyorum.

Hemen yataktan kalkıp kapıya yöneldim. Hızlı kalktığımdan başım dönsede aldırış etmeden kapıyı açıp ilerledim. İlk başta kimseyi görememek şaşırttı beni.. Geceyi görmemle gözlerimin dolması bir oldu..

-kuzum iyi misin?

-beni bırak aras hangi hastanede. Onu görmem lazım gece ne olur gidelim onun yanına..

-o da bu hastanede kuzum gel gidelim.

Koridorda ilerlerken birden gece durdu ve bana bakıp bir odayı gösterdi. Dısarıdan baktıgonda içeriyi gösteren bir cam oldugunu gördüm.. Aramızda ki tek şey bu cam..

-kuzum doktorlar iç kanamasının oldugunu söyledi.. 24 saat gözetimde olacakmış.. Yarın uyandırmaya calısacaklar..

Dedi esra.. Ben birsey diyemedim.

Gece boyunca kimsenin gözüne uyku girmemişti.. Herkes gelmişti kuzeyin grubu arasınkiler gece esra batu aylin ateş bile burdaydı.

Sabaha karşı doktor izni ile arasın yanına girdim. Öyle güzel uyuyordu ki.. Birden konusmaya başladım..

"Bir adam varmış ve bir de kız. Kız adamı çok severmiş. Çünkü canı yandığında, acılarla boğuşurken gelmiş adam kızın hayatına. Kanatsız melekmiş sanki adam.

Kızı düştüğü yerden kaldırmış. Kız ilk başlarda sadece susarak yürümüş adamın yanında. Konuşamayacak kadar yorgunmuş çünkü.

Aradan zaman geçmiş, kız tüm acılarının hafiflediğini hissetmiş. Adamı çok sevmiş. Ona acılarını anlatarak onu boğmak istememiş.

Hiç daha önce sevildiğini hissetmemiş kız, inanmakta güçlük çekmiş belki sevildiğine. Tekrar acı çekecek kadar güçlü hissetmemiş belki kendini. Bağlanmaktan çekinmiş hep içten içe bağlandığını bilerek...

Bazen onun olduğu şehri kıskanırmış, bazen de küfredermiş taşına, toprağına. Hep konuşuyorlarmış ve mesafeleri o kadar dert etmemişler aslında kalplerinde hissetseler yetermiş birbirlerini.

Fiziksel şeyler ruhsal şeylerden hep daha önemsiz kalırmış onlar için. Dokunuşlarda önemsizmiş, kalbe dokunmak yeterli kalabilirmiş gerçekten sevenler için. Ama kavuşacaklarına hep inanmışlar. Allah iki insanı birbirleri için yaratırken sarılmamaları saçma olurmuş çünkü.

O kadar çok inanmışlar ki gün gelmiş adam kızın şehrine ayak basmış. Kız bu yaşına kadar bu şehirde hiç böylesine mutlu olmamış. Adam yeri dönmek zorundaymış ailesi okulu ordaymış çünkü.

Ama tek hayalleri bi gün gelip bir ömür boyu kalabilmesiymiş kızın yanında. Güçlenmişler birbirlerini gördükten sonra, gün gelmiş kız adamın bir cümlesiyle bunları yazar olmuş, gözleri dolar olmuş ve en önemlisi adamı her geçen gün daha fazla sever olmuş.

Ve biliyor musunuz bu kıza bir gün böylesine aşık olacağını söyleseler inanmazdı, sesini duyduğunda gözlerinin dolabileceğini söyleseler gülerdi, bir adamın gülüşünü görünce nefessiz kalabileceğini söyleseler "dalga mı geçiyorsunuz?" derdi. Bu kız o adama inandı, çünkü sevdi. Sevince inanmak istersin ve diğer kötü şeylere ihtimal bile vermek istemezsin.

Bizim yaşadığımız da kolay bişey değil biliyorum. Ama ne kadar zorsa bi o kadar da güzel, yaşıyorum. Bu hissettiklerimi senin de hissettiğini biliyorum ve bir gün hissetmezsin diye korkuyorum.

Gideceğine ihtimal bile vermezken bu düşünce bitiriyor beni. Bilmiyorum işte çok değişik bu yaşadığım tarifsiz ama müthiş bişey. Sen hayatıma gelene kadar bi çok kez üzüldüm, senin gibi birinin gelip bana bütün bunları unutturup, beni dünyanın en mutlu insanı yapacağına hayatta inanmazdım.

Ama sen inanmakta ne kadar zorluk çeksem de en çok istediğim şeyi bana verdin. Huzur, gerçek sevgi. Ya ben sana ne desem az gelir biliyorum sadece seni çok seviyorum. Ve bunları yazmadan edemiyorum çünkü sen içimde çoksun. Çok aşksın.

Ya bana nasıl bir mutluluk verdiğinin farkında mısın sen? Bazı şeyler vardır insanın ömründe başına binde bir gelir ya da hiç gelmez böyle mucize gibi. Sen benim mucizemsin. Ne olur bana geri dön.. "