Through the dark

LXVIII

Od autora: coś miałam Wam napisać, ale zapomniałam hahaha :D

a w ogóle to znowu się zakochałam... w Zaynie :D piękna piosenka...

I jak tutaj wziąć rozwód z nimi? no nie da się...

Czułem się trochę głupio, wracając na parter, gdzie wszyscy patrzyli na mnie zainteresowani. Tak, to ja krzyczałem, a stolik przeżył, coś jeszcze?

Louis Zbyt Pewny Siebie Tomlinson szedł przodem, ale ja najchętniej bym się za nim schował albo w ogóle tutaj nie wracał. Za dużo wścibskich spojrzeń. Zdecydowanie... Miałem zamiar zaszyć się w kuchni, bo właściwie, dlaczego tutaj wróciliśmy? Przecież było tak miło, kiedy Lou przeniósł nas na łóżko i tulił jeszcze przez dobre dziesięć minut, pytając, czy na pewno wszystko w porządku i czy czuję się dobrze. Mój przewrażliwiony, kochany wampir.

Nalałem sobie napoju do kubeczka i upiłem łyk. Powoli przestawali się mną interesować i wracali do zabawy, co oczywiście przyjmowałem z ogromną ulgą, jednak chwilę później parsknąłem śmiechem, kiedy na mojej szyi uwiesił się Niall, kompletnie pijany, z koroną na głowie i szarfą z napisem „wieczór panieński", którą ukradł któremuś z wampirów. Czy on się widział w lustrze?

Pocałował mnie w policzek.

– Kocham cię, stary.

– Ja ciebie też – odpowiedziałem, ale naprawdę kochałem tego kretyna, nieważne, jakim kretynem był i tak nie wyobrażałem sobie bez niego życia.

– Zayn i Liam powiezieli, że mnie zmienią jak Lou zmieni ciebię – oznajmił, a ja spojrzałem na niego zdezorientowany.

– O czym ty mówisz?

– No wiesz... Bęźiemy fampira-ami – czknął.

Pokręciłem głową, uśmiechając się pobłażliwie. Następnym razem muszę przypilnować, ile on wypije. I w ogóle uwielbiałem, kiedy Nini dostawał pijackiej czkawki, był wtedy jeszcze bardziej zabawny niż zwykle.

– Super, nie Arry? Bę-źiemy mogli lataś, jak ne-topesze.

– Skarbie, wampiry nie latają, musisz się jeszcze sporo nauczyć.

Tak jak ja, możemy mieć wspólne lekcje. Już widzę jak Zayn robi nam testy z historii wampirów.

Uniosłem brwi, kiedy Horan nagle upadł przede mną na kolana. Myślałem, że po prostu stracił równowagę i pochyliłem się, chcąc pomóc mu wstać, ale on podsunął w górę moją koszulkę i pocałował mnie w brzuch.

– Wujek Neil cie-e kocha, mały La-arry – oznajmił.

W pierwszym odruchu walnąłem się dłonią w czoło, jednak chwilę później próbowałem go podnieść.

– Dalej Niall, wstawaj – ponagliłem, ciągnąc go w górę. – Lou! – krzyknąłem, bo zdecydowanie potrzebowałem pomocy i na szczęście wampir zjawił się w ciągu sekundy.

– Lewis – wybełkotał od razu Nini. – Kocham teho do-ompiórka, wiesz? – powiedział, obejmując moje nogi i wtulając się w nie mocno, a ja zachwiałem się, próbując złapać równowagę i Louis mnie przytrzymał.

– Trzeba go położyć – oznajmiłem, starając się uwolnić od przyjaciela.

Niall zdecydowanie powinien wylądować w łóżku, jeśli zaczyna wyznawać miłość mojemu dziecku.

Przekręciłem się odrobinę, ale nie miałem ochoty otwierać oczu. Było mi ciepło i wygodnie. Skapitulowałem około drugiej w nocy i nie mam pojęcia, do której trwała ta impreza, ale spałem jak zabity mimo hałasu. Nie podobało mi się jedynie, że musiałem zasypiać sam, chociaż Louis obiecał, że zjawi się niedługo.