Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 4

ΜΑΡΙΝΑ

Φεύγοντας από το γραφείο του Λαυρεντίου ένιωθα χαρούμενη που η Θάλεια με είχε υπερασπιστεί με τόσο πάθος. Στο τέλος η διαφωνία τους είχε αποκτήσει τέτοια ένταση που άρχισα να νιώθω ότι ήμουν περιττή εκεί μέσα. Ο Λαυρεντίου τελικά δέχτηκε να εξετάσει περισσότερο το ζήτημα και να μη με απολύσει αμέσως, αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι δεν θα το έκανε αργότερα. Από αυτά που άκουσα, κατάλαβα ότι ο Ιάκωβος είχε κάνει κι'άλλη φορά λάθος με κάποιο θέμα που είχε φέρει στην εκπομπή παλαιότερα και την είχε πληρώσει δυστυχώς κάποιος άλλος συνάδελφος του. Από τότε τον είχαν υπό επιτήρηση και η ανάμειξη του δεν θα περνούσε έτσι. Σίγουρα θα έμπλεκε και εκείνος, αν μη τι άλλο θα έπρεπε να τους πει από πού είχε αλιεύσει αυτή την συκοφαντική είδηση.

Πλησίασα το γραφείο της Θάλειας και άνοιξα την πόρτα. Μου είχε πει να την περιμένω εδώ και δεν είχα καμία διάθεση να την παρακούσω αυτή τη φορά. Προσπάθησα να παραμείνω ψύχραιμη, έτσι άρπαξα μερικά από τα περιοδικά που έκαναν παρέλαση στο γραφείο της και κάθισα στην τεράστια αναπαυτική πολυθρόνα που υπήρχε στην γωνία, ξεφυλλίζοντας ένα από αυτά. Δέκα λεπτά αργότερα, αφού είχα μάθει τα τελευταία νέα του εγχώριου θεάματος άρχισα να νιώθω τρομερή αγωνία. Σηκώθηκα όρθια και ξεκίνησα να πηγαινοέρχομαι περιμένοντας υπομονετικά να επιστρέψει. Το διστακτικό χτύπημα που άκουσα με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήταν εκείνη στην πόρτα αλλά κάποιος άλλος που την έψαχνε. Για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκα να μην ανοίξω αλλά τελικά επικράτησε η λογική, ίσως κάποιος την χρειαζόταν για κάτι σημαντικό!

Η χαρά και η ανακούφιση που ένιωσα βλέποντας την Εύα μπροστά μου, ήταν τεράστια! Ήθελα πολύ να της μιλήσω και να της μεταφέρω όλα όσα είχαν γίνει στο γραφείο του Λαυρεντίου. Η Εύα δεν ήταν απλά η κολλητή μου, ήταν η αδερφή που πάντα ήθελα. Η φιλία μας μετρούσε πάνω από δεκαπέντε χρόνια και είχαμε ζήσει πολλά μαζί. Δεν υπήρχαν μυστικά ανάμεσα μας, η μία συμπαραστεκόταν στην άλλη και ποτέ δεν είχαμε μαλώσει, παρόλο που σαν χαρακτήρες ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Σίγουρα ο Θεός είχε κάνει λάθος με την μάνα που μου είχε δώσει, εφόσον εκείνη με γέννησε και πριν καλά καλά προλάβω να σαραντίσω με παράτησε στον παππού και στην γιαγιά χωρίς ποτέ να νοιαστεί για εμένα. Ευτυχώς όμως κατάλαβε γρήγορα το λάθος του και έτσι φρόντισε να υπάρχει δίπλα μου η καλύτερη μου φίλη και φυσικά η Θάλεια!