Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 9

ΜΑΡΙΝΑ

Κρατώντας το κινητό στο χέρι φόρεσα όπως όπως τα αθλητικά μου και βγήκα από το δωμάτιο κλείνοντας σιγά σιγά την πόρτα πίσω μου. Ένιωθα ότι έκανα κάτι παράνομο και τα έβαζα με τον εαυτό μου που την είχα αφήσει να με πείσει τόσο εύκολα.

«Κράτα το κινητό πιο ψηλά για να βλέπω!» Η φωνή της Εύας ακούστηκε δυνατά μέσα στην ησυχία της νύχτας και τρόμαξα χωρίς να το θέλω ρίχνοντας το κινητό μου στο πάτωμα. Είχα ξεχάσει ότι την είχα βάλει σε βιντεοκλήση για να μπορεί να βλέπει. «Τι έπαθες;; Τι θόρυβος ήταν αυτός; Δεν βλέπω τίποτα!!» πραγματικά δεν ήξερα αν ενδιαφερόταν μήπως όντως είχα πάθει κάτι ή απλά στεναχωριόταν που δεν θα κατάφερνε να ικανοποιήσει την περιέργεια της. Σήκωσα το κινητό και την κοίταξα εκνευρισμένη.

«Μου έπεσε το κινητό...» είπα ενοχλημένη ενώ ταυτόχρονα το τσέκαρα κοιτάζοντας το από όλες τις πλευρές μήπως είχε σπάσει, μόνο αυτό θα μου έλειπε, απ'ότι είχα δει πουθενά στο σπίτι δεν υπήρχε τηλεόραση και αυτό ήταν το μόνο μέσο που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να ενημερωθώ. «Εντάξει είναι... λοιπόν εδώ είναι ο διάδρομος...» συνέχισα να περπατάω μέχρι την μεγάλη σκάλα. Εκεί έκανα μια στάση και έδειξα τους γεμάτους τοίχους στην Εύα, από τα επιφωνήματα της κατάλαβα ότι είχε εντυπωσιαστεί και εκείνη όπως και εγώ.

«Μαρίνα είναι υπέροχοι πίνακες... λες και βρίσκεσαι σε κάποια γκαλερί!!»

«Σε καταλαβαίνω!! Λοιπόν συνεχίζουμε γιατί θέλω να τελειώνουμε, δεν νιώθω πολύ καλά με αυτό που κάνω.» μπορεί να μην μου είχαν απαγορέψει την είσοδο στον δεύτερο όροφο αλλά ούτε μου είχαν προτείνει να τον επισκεφθώ.

Όταν έφτασα στην κορυφή της σκάλας κοίταξα πίσω μου, είχα μια περίεργη αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε. Πιθανότατα ένιωθα έτσι γιατί ήξερα πως αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό. Άρχισα να ψάχνω τον διακόπτη στα δεξιά του τοίχου...

«Ρε Μαρίνα τι θα γίνει; Θα ανάψεις κανένα φως; Δεν βλέπω τίποτα!»

«Σταμάτα παιδάκι μου να φωνάζεις! Αυτό ψάχνω!» ο διάδρομος φωτίστηκε από δύο μικρούς πολυελαίους με χαμηλό φωτισμό. Αυτό που αντίκρισα δεν ήταν αυτό που περίμενα, ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. «Ορίστε! Τώρα μπορείς να δεις το απόλυτο τίποτα!» και οι δύο τοίχοι, δεξιά και αριστερά ήταν κενοί. Δεν υπήρχε τίποτα πάνω τους, ούτε ένας πίνακας. Το μόνο που έσπαγε τη μονότονη ταπετσαρία με τα μικρά λουλούδια ήταν οι ξύλινες πόρτες που υπήρχαν κατά μήκος.