Η Μαρίνα, μία επιπόλαιη και απερίσκεπτη δημοσιογράφος θα κάνει ένα λάθος που θα της στοιχίσει την καριέρα της... ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πάλι την δουλειά της είναι να φέρει στο κανάλι ένα θέμα που θα κάνει πάταγο! Άθελα της, θα μπλεχτεί στα π...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΜΑΡΙΝΑ
Ο Αλέξανδρος ένα μηνά νωρίτερα είχε πάρει την απόφαση να εξαφανιστεί χωρίς να δώσει ούτε σε εμένα ούτε και σε κανέναν άλλον κάποια εξήγηση. Όσο και αν προσπάθησα να τον βρω για να του μιλήσω δεν τα κατάφερα, όσα μηνύματα και αν του είχα στείλει εκείνος δεν μου είχε απαντήσει και οι κλήσεις μου που στην αρχή έμεναν απλά αναπάντητες τελικά κατέληξαν να μην αντιστοιχούν σε συνδρομητή.
Το τελευταίο μήνυμα που είχα λάβει από εκείνον το διάβαζα συνέχεια προσπαθώντας να βρω μέσα σε αυτό κάποια λογική. Ήμουν σίγουρη πως όταν αναφερόταν στο παρελθόν, εννοούσε τον θάνατο της μητέρας του και όταν έλεγε ότι είχε ξυπνήσει πάλι, εννοούσε την αποκάλυψη που του είχαν κάνει για την δολοφόνο της. Σίγουρα δεν ήταν κάτι ευχάριστο αλλά δεν μπορούσα να δικαιολογήσω την φυγή του. Αυτό που με είχε πληγώσει πραγματικά ήταν η φράση "Ζήσαμε μία όμορφη ιστορία και πραγματικά δεν μετανιώνω ούτε για μία στιγμή που πέρασα μαζί σου αν και ίσως θα έπρεπε." Οι τελευταίες λέξεις, πως ίσως έπρεπε να έχει μετανιώσει, είχαν κάτσει στη καρδιά μου σαν καυτό σίδερο και με είχαν σημαδέψει για τα καλά.
Και μετά από αυτό μου ζητούσε να τον περιμένω για έναν μήνα! Έναν μήνα κόλαση που εγώ ήμουν αναγκασμένη να ζω, να ανασαίνω, να δουλεύω και να συνεχίζω την ζωή μου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Τίποτα απολύτως! Λες και δεν είχα χάσει τον έρωτα της ζωής μου, λες και δε πονούσα μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην τον ξανά έβλεπα... η σκέψη μου ήταν συνεχώς μαζί του και αν κάποιες φορές θύμωνα, γρήγορα σκεφτόμουν ότι εκείνος βρισκόταν κάπου και υπέφερε, πενθούσε και ήταν μόνος.
Τις πρώτες μέρες τις πέρασα κλεισμένη μέσα στο σπίτι κλαίγοντας, κρατώντας το τηλέφωνο αγκαλιά ελπίζοντας πως σύντομα θα είχα νέα του. Η Εύα προσπαθούσε να με παρηγορήσει αλλά τα είχε και εκείνη χαμένα και δεν μπορούσε να βρει λέξεις που θα μαλάκωναν τον πόνο μου. Η λέξη "γιατί;" έβγαινε συνέχεια από το στόμα μου. Αναρωτιόμουν γιατί δεν με είχε αφήσει να του συμπαρασταθώ, γιατί είχε φύγει τόσο ξαφνικά, γιατί δεν μπορούσε έστω να μου μιλήσει από το τηλέφωνο... Δεν ήξερε ούτε και εκείνη τι να μου απαντήσει. Μια μέρα πριν επιστρέψω στην δουλειά από το υποτιθέμενο ταξίδι μας, πήγα μαζί με την Εύα στο σπίτι του Γρηγόρη και απαίτησα να μάθω τι ήταν αυτό που θα μου έλεγε σε περίπτωση που ο Αλέξανδρος δεν επέστρεφε.
