Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 11

ΜΑΡΙΝΑ

Είχε κλείσει την πόρτα με τέτοια δύναμη που μου φάνηκε ότι ένιωσα το σπίτι να σείεται. Η κυρία Βασιλική, μάζεψε τις σακούλες και της άφησε πάνω στον πάγκο. Την πλησίασα και ξεκίνησα να την βοηθάω με τα πράγματα χωρίς να μιλάω. Ήθελα να την ρωτήσω για αυτόν τον απαράδεκτο τύπο με το απίστευτο θράσος αλλά δεν το έκανα. Την διέταξε να με διώξει! Από πού και ως που;

Νωρίτερα, όταν τον είδα να μπαίνει στην κουζίνα τα έχασα. Φορούσε μόνο ένα τζιν χωρίς μπλούζα και τα μαλλιά του, που ήταν αρκετά πιο μακριά από το συνηθισμένο έμοιαζαν λες και μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Το στέρνο του ήταν μυώδες και το στομάχι του φαινόταν σκληρό σαν πέτρα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν βοηθός του κύριου Λάμπρου. Οι κοιλιακοί του διαγράφονταν ξεκάθαρα κάνοντας με να τον κοιτάζω ξεδιάντροπα, σίγουρα η χειρονακτική εργασία του έκανε καλό. Ευτυχώς, πριν αρχίσουν να μου τρέχουν τα σάλια άρχισε να φέρεται σαν κάφρος, πίνοντας τον καφέ μου και τρώγοντας την ομελέτα μου χωρίς να με ρωτήσει και έτσι κατάφερα να συνέλθω από την ολιγόλεπτη χαύνωση που είχα υποπέσει. Οι άμυνες μου σε τέτοιου είδους άντρες κινητοποιήθηκαν αμέσως και ετοιμοπόλεμη προσπάθησα να τον βάλω στην θέση του. Εκείνος όμως, όχι μόνο δεν πτοήθηκε... μόλις του είπα ότι θα μιλήσω στον κύριο Λαυρεντίου για την συμπεριφορά του εξαγριώθηκε και διέταξε την καημένη την κυρία Βασιλική να με διώξει! Ευτυχώς που δεν ήταν στο χέρι του, αλλιώς δεν ήξερα τι θα έκανα.

Δεν μας πήρε πολύ χρόνο για να τα βάλουμε όλα στην θέση τους. Καταλάβαινα ότι είχε αναστατωθεί από την συμπεριφορά του, της είχε μιλήσει πολύ απότομα. Καθ'όλη τη διάρκεια την άκουγα να μονολογεί αλλά δεν την διέκοπτα.

«Κάθε φορά το ίδιο... τσακώνονται και πρέπει να μπαίνω εγώ στη μέση και να κάνω τον διαιτητή...» άνοιγε τα ντουλάπια και συνέχιζε «Μεγάλοι άνθρωποι και αντί να τα βρούνε μοναχοί τους όπως πρέπει βάζουν δικηγόρους να τους κουμαντάρουν...»

Τελειώνοντας ξεφύσησε και κάθισε σε μια καρέκλα, καταλάβαινα ότι κάτι ήθελε να μου πει, κάτι που δεν θα μου άρεσε.

«Μαρίνα κορίτσι μου, νομίζω ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι να φύγεις...» Δεν μπορούσα να φύγω, όχι ακόμα! Η Θάλεια δεν θα είχε προλάβει να φτιάξει όλο αυτό το μπέρδεμα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά δεν υπήρχε περίπτωση να της κάνω την χάρη για να μην στεναχωρήσει αυτόν τον αγενέστατο.