Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 17

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Βρισκόμουν στο δικηγορικό γραφείο του Γρηγόρη, καθισμένος στη μια από τις δύο δερμάτινες πολυθρόνες. Τον παρακολουθούσα να ξεκαρδίζεται εδώ και δέκα λεπτά, το χρώμα του είχε γίνει κατακόκκινο και κάθε φορά που προσπαθούσε να σοβαρευτεί εκείνος συνέχιζε ξανά. Δεν έπρεπε να του διηγηθώ το πρωινό περιστατικό...

«Για να καταλάβω... πρωί πρωι στο σπίτι σου βρέθηκαν δύο γκόμενες και δεν κατάφερες να μείνει καμία; Έχεις χάσει το ταλέντο σου φίλε μου!»

«Όπως σου εξήγησα και πριν λίγο, η Βαλέρια βρισκόταν στο κρεβάτι μου από το προηγούμενο βράδυ. Όταν άκουσα την πόρτα, νόμιζα πως ήταν η Βασιλική και δεν ήθελα να με πετύχει μαζί της, έτσι της πρότεινα να κάνει ένα ντουζ μέχρι να την διώξω. Η Βασιλική το πιθανότερο ήταν να μην έλεγε τίποτα, αλλά τις τελευταίες μέρες είχαν γίνει διάφορα και δεν ήθελα να την τσιγκλήσω πάλι τόσο γρήγορα...»

«Φαντάζομαι πως όταν λες διάφορα εννοείς που μαγάρισες την κουζίνα της!» το χαμόγελο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πρόσωπο του και ας τον κοιτούσα εκνευρισμένος.

«Λέω να σταματήσω να σου μιλάω, έχεις μεγάλο στόμα και μου σπας τα νεύρα!» σηκώθηκα όρθιος.

«Η δουλειά μου είναι να ακούω και να μιλάω! Ειδικά όταν μιλάω εκ μέρους σου γίνομαι άλλος άνθρωπος... κυριολεκτικά! Λοιπόν συνέχισε!» έβγαλα ένα τσιγάρο και το άναψα.

«Δεν έχω κάτι άλλο να πω...» ήθελα να τελειώνουμε με αυτή τη συζήτηση.

«Τελικά στην πόρτα δεν ήταν η Βασιλική αλλά αυτή η κοπέλα... Μαρίνα δεν την είπες;» του έγνεψα καταφατικά αφήνοντας τον καπνό να βγει από το στόμα μου σχηματίζοντας δαχτυλίδια «Και σου έφερε τα ρούχα που της είχες αφήσει να σου πλύνει μαζί με κέικ!»

«Ακριβώς! Όμως εκείνη μπήκε μέσα, λογοφέραμε και ξέχασα την άλλη που έκανε μπάνιο... όταν βγήκε μας είδε, στεκόμουν πολύ κοντά της... τέλος πάντων, νευρίασε και έφυγε.» δεν χρειαζόταν να του δώσω άλλες λεπτομέρειες.

«Ωραία και έμεινες με την Μαρίνα! Εκείνη γιατί έφυγε;» η περιέργεια του ήταν εκνευριστική ώρες ώρες.

«Πρώτη έφυγε η Μαρίνα και μετά η Βαλέρια...» τον είδα να σταυρώνει τα χέρια και να σπρώχνει την πολυθρόνα του πίσω.

«Σαν δικηγόρος καταλαβαίνω όταν κάποιος μου λέει ψέματα ή όταν αποκρύπτει στοιχεία που οδηγούν στην αλήθεια! Λοιπόν λέγε! Δεν γίνεται να έφυγαν και οι δύο επειδή είδε η μία την άλλη!»