Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 13

ΜΑΡΙΝΑ

Ήμουν αποφασισμένη να μην τον αφήσω να μου φερθεί άσχημα. Δεν είχε σημασία που το σπίτι αυτό άνηκε και σε εκείνον. Ο πατέρας του είχε προτείνει στην Θάλεια να μείνω εδώ άρα είχα αυτό το δικαίωμα και ας με κοιτούσε εκείνος λες και είχα κάνει κάποιο έγκλημα. Όσο με παρατηρούσε εγώ συνέχιζα να στέκομαι μπροστά του αγέρωχη χωρίς καμία διάθεση να του κλαφτώ ή να δικαιολογηθώ. Ήξερα ότι από στιγμή σε στιγμή θα με πετούσε έξω από εδώ αλλά δεν θα του έδινα την χαρά να του δείξω την απόγνωση μου. Δεν ήξερα που θα πήγαινα... πάντως κάπου μακριά από την Αθήνα.

«Βασιλική άφησε μας μόνους.» η διαταγή του ήταν ήρεμη και πάλι όμως μας ξάφνιασε. Κοίταξα την κυρία Βασιλική και είδα στα μάτια της απορία και ανησυχία. Η καημένη η γυναίκα δεν κουνήθηκε, πιθανότατα σκεφτόταν αν η φυγή της θα ήταν καλή ιδέα ή όχι. «Βασιλική άκουσες τι είπα.» αυτή τη φορά είχε πιο έντονο ύφος.

«Άκουσα...» πριν φύγει από το δωμάτιο με κοίταξε άλλη μια φορά σχεδόν παρακλητικά, απ'όσο μπορούσα να καταλάβω ήθελε να μην τον προκαλέσω.

Μόλις βγήκε από το δωμάτιο, εκείνος έκλεισε την πόρτα και πλησίασε το τραπέζι που καθόμασταν λίγο πριν. Εγώ έμεινα ακίνητη και ανέπνεα όσο λιγότερο μπορούσα. Αυτός ο άνδρας με επηρέαζε άσχημα, συνήθως ήμουν πολύ άνετη με το αντίθετο φύλο, με αυτόν όμως αισθανόμουν αμήχανα γι'αυτό και μου έβγαινε αυτή η αντίδραση. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήμουν ευγενική μαζί του και με χαμόγελο θα τον παρακαλούσα να με αφήσει να μείνω μερικές μέρες, ούτε που θα τον ενοχλούσα, θα ήμουν τόσο διακριτική που θα ήταν σα να μην υπήρχα!

Τράβηξε μία από τις καρέκλες και αφού βολεύτηκε με διέταξε να καθίσω και εγώ. Από αντίδραση έκανα ότι δεν τον άκουσα και συνέχισα να μένω όρθια, δεν είχε κανένα δικαίωμα πάνω μου! Δεν μπορούσε να με διατάζει!

«Μάλλον έχεις πρόβλημα ακοής γι'αυτό θα στο ξανά πω άλλη μια φορά και θα είναι η τελευταία! Μη με αναγκάσεις να σε βάλω να καθίσεις με το ζόρι...» από το ύφος του υποψιάστηκα ότι μιλούσε σοβαρά «Κάθισε κάτω!» είχε ανεβάσει τον τόνο της φωνής του και έμοιαζε ακόμα πιο θυμωμένος. Δεν θα ρίσκαρα να με πλησιάσει, έβαλα στην άκρη την περηφάνια μου και τράβηξα και εγώ μια καρέκλα. Το στραβό χαμόγελο που εμφανίστηκε στα χείλη του δεν μου άρεσε καθόλου. Του πήγαινε πολύ αλλά δεν μου άρεσε! Ίσως εάν ήταν κάποιος άλλος, κάποιος πιο ευγενικός, τότε ίσως τον κοιτούσα διαφορετικά, τώρα όμως όχι! Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να τον δει αλλιώς!