Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 48

ΜΑΡΙΝΑ

Ευτυχώς ο Αλέξανδρος παρά τα πρωινά μας κατορθώματα, είχε καταφέρει να φτάσω στην ώρα μου στο κανάλι. Ανέβηκα στο γραφείο μου για να πάρω το υπόλοιπο υλικό που ίσως χρειαζόμασταν και έπειτα κατευθύνθηκα στο μοντάζ. Ήλπιζα πως αν όλα πήγαιναν καλά στο τέλος της ημέρας θα είχα στα χέρια μου ένα αντίγραφο της συνέντευξης έτοιμο! Από το υλικό των δύο ωρών και κάτι που διέθετα, θα έπρεπε να κρατήσω μόνο τα εξήντα λεπτά και το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα να κυλάει ομαλά χωρίς κενά. Αν και δεν είχα ιδέα από μοντάζ ο κύριος Ανέστης, ο παλαιότερος εκεί μέσα με βοήθησε πολύ και τελικά καταφέραμε να βγάλουμε κάποια άκρη. Δύο ώρες αργότερα χρειάστηκε να διακόψουμε το μοντάζ γιατί έπρεπε να φύγει και δώσαμε νέο ραντεβού για το επόμενο πρωί την ίδια ώρα.

Επιστρέφοντας στο γραφείο μου είχα πάρει την απόφαση να ενοχλήσω ξανά τον Αντρέα Πέτρου. Θα του ζητούσα ένα ραντεβού για να συζητήσουμε για μία επικείμενη συνέντευξη που θα αφορούσε εκείνον και την οικογενειακή του επιχείρηση. Από αυτά που είχα διαβάσει ήξερα ότι ο εκδοτικός οίκος "Πέτρου" ήταν ένας από τους σπουδαιότερους στην Ελλάδα και έτσι δεν θα ήταν περίεργο να θέλω μία συνέντευξη από εκείνον. Όταν θα κέρδιζα την εμπιστοσύνη του και θα καταλάβαινε ότι ήμουν μία σοβαρή δημοσιογράφος θα του μιλούσα και για τον Άλεξ Νέγκρο.

Ξεκίνησα να ψάχνω το προσωπικό του τηλέφωνο χρησιμοποιώντας τις λιγοστές γνωριμίες που είχα, μιας και τόσο καιρό με την γραμματέα του δεν είχα καταφέρει να βγάλω άκρη. Τελικά με μερικά αθώα ψεματάκια κατάφερα επιτέλους να το βρω. Κόντευε δώδεκα το μεσημέρι και θεώρησα πως ήταν μια καλή ώρα για να του τηλεφωνήσω. Επιστρατεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο θάρρος διέθετα πληκτρολόγησα τον αριθμό του και περίμενα να δω αν θα απαντούσε. Όταν τελικά άκουσα την φωνή του τα έχασα, για κάποιο λόγο δεν πίστευα ότι θα κατάφερνα να τον βρω τόσο εύκολα.

«Παρακαλώ!... Παρακαλώ!» αυτή ήταν η ευκαιρία μου και δεν έπρεπε να την αφήσω να πάει χαμένη.

«Καλημέρα!» έδιωξα έναν κόμπο που είχε φράξει το λαιμό μου «Ο κύριος Πέτρου;» τον ρώτησα διστακτικά.

«Μάλιστα ο ίδιος! Τι θα θέλατε;» η φωνή του ήταν βραχνή αλλά καθαρή. Ακουγόταν πολύ νέος... αν και είχα κάνει αρκετή έρευνα τις προηγούμενες εβδομάδες, αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου είχα μόνο την εικόνα του Ιωάννη Πέτρου του πατέρα του, τον ίδιο δεν μπορούσα να τον θυμηθώ καθόλου. Σημείωσα σε ένα χαρτί να κάνω εκ νέου την έρευνα και συνέχισα.