Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 51

ΜΑΡΙΝΑ

Ο Αλέξανδρος μόλις άκουσε το όνομα Αντρέας Πέτρου σα να σκοτείνιασε... αναρωτήθηκα αν είχε έρθει σε επαφή με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο για το βιβλίο που έγραφε ή κάποιο παλαιότερο και του το είχαν απορρίψει.

«Περίμενες να σε ειδοποιήσουν για την συνέντευξη με τον Άλεξ Νέγκρο;» με ρώτησε διστακτικά.

«Όχι! Του ζήτησα να μου δώσει ο ίδιος μια συνέντευξη και μου είπε πως θα το σκεφτόταν... το θέμα με τον Άλεξ Νέγκρο με είχε κουράσει αρκετά! Ξέρεις πόσοι δημοσιογράφοι ζητάνε καθημερινά συνέντευξη από αυτόν τον κύριο;» ήξερα «Πάρα πολλοί! Και οι περισσότεροι από αυτούς είναι χρόνια στον χώρο της τηλεόρασης και ήδη καταξιωμένοι! Γιατί λοιπόν να μη πουν ναι σε κάποιον από αυτούς και να επιλέξουν εμένα που είμαι μία άγνωστη;»

«Νομίζω πως η απόφαση δεν είναι του εκδοτικού οίκου αλλά του ίδιου του συγγραφέα, άρα ποτέ μη λες ποτέ!»

«Αυτός ο Νέγκρο δε νομίζω ότι είναι πολύ νορμάλ τύπος... δεν έχει δώσει σημεία ζωής πουθενά τόσα χρόνια! Για ποιον λόγο; Μήπως δεν υπάρχει καν; Μήπως είναι γυναίκα; Μήπως είναι κάποιος μεσήλικας που περνάει τις ώρες του στο πάρκο ταΐζοντας πουλιά; Άσε που έχει διαρρεύσει και αυτή η ηλίθια φήμη ότι είναι νέος και κούκλος!» ο Αλέξανδρος με κοίταζε εντυπωσιασμένος « Φυσικά οι πηγές που αναφέρουν κάτι τέτοιο είναι μέσα από τον εκδοτικό! Άρα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ευσταθούν!» έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε στον καναπέ.

«Μπορεί όμως να είναι αλήθεια, να είναι ένας νέος άνθρωπος που απλά δεν του αρέσει η δημοσιότητα!» Κάθισε και με έβαλε να καθίσω στα πόδια του.

«Πίστεψε με αν ήταν νέος, ωραίος και με τόσα λεφτά θα έβγαινε και θα το διατυμπάνιζε παντού!! Οι γυναίκες θα έκαναν ουρές, μη σου πω και μερικοί άντρες! Λες να είναι ομοφυλόφιλος; Μα τι κάθομαι και λέω, ότι και να είναι ο άνθρωπος δεν έχω καμία ελπίδα!» έπρεπε να στρέψω αλλού την προσοχή μου, μία συνέντευξη με τον Αντρέα Πέτρου θα ήταν εξίσου αξιόλογη και θα είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω και κάποια πράγματα για αυτόν τον ακριβοθώρητο συγγραφέα.

«Μου έχεις εμπιστοσύνη;» η ερώτηση του ακούστηκε περίεργη στα αυτιά μου, πιο περίεργη όμως ακούστηκε η απάντηση που του έδωσα.

«Ναι... απόλυτη!»

«Ωραία! Έχω ένα προαίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά αρκεί να το πιστέψεις...» το στόμα του βρέθηκε πάνω στο δικό μου και δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου άρχισε να με φιλάει αχόρταγα, σα να του είχα λείψει. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και κάθισα καλύτερα πάνω του. Εκείνος βύθισε το πρόσωπο του στην καμπύλη του ώμου μου αφήνοντας μικρά φιλιά,