Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 20

ΜΑΡΙΝΑ

Το σημερινό πρωινό είχε εξελιχθεί εκπληκτικά! Ήμουν πολύ χαρούμενη που είχα την κολλητή μου μαζί μου, ένιωθα λες και βρισκόμασταν στο διαμέρισμα μας! Με την μόνη διαφορά ότι τα εξήντα τετραγωνικά είχαν γίνει πεντακόσια. Αφού τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο μου, την ξενάγησα στο σπίτι και έπειτα βρεθήκαμε στην κουζίνα να φτιάχνουμε πρωινό και να χαζολογάμε όπως κάναμε συνήθως. Για πολλά χρόνια βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά με την Εύα και λέγαμε τα νέα της ημέρας μας η μία στην άλλη, την τελευταία εβδομάδα μου είχε κακοφανεί πολύ που δεν μπορούσα να της κάνω τα παράπονα μου όπως θα ήθελα. Όποτε ήμουν στεναχωρημένη εκείνη είχε τον τρόπο να με κάνει να ξεχνιέμαι. Τα λόγια της, πάντα μου έδιναν δύναμη και πολύ γρήγορα έβρισκα ξανά την χαμένη μου αισιοδοξία.

«Το σπίτι είναι φοβερό! Θα μπορούσα να ζήσω εδώ για πάντα!» είπε κοιτάζοντας γύρω της, την μεγάλη κουζίνα. Νωρίτερα, όση ώρα την ξεναγούσα, το στόμα της άνοιγε μόνο για να βγάλει ήχους θαυμασμού.

«Το λες αυτό επειδή δεν έχεις γνωρίσει τον ιδιοκτήτη του!» δεν μου έκανε εντύπωση που δεν είχε έρθει για πρωινό, σίγουρα δεν θα του ήταν ευχάριστο που τελικά θα έμενα περισσότερο εδώ.

«Αλήθεια που είναι; Είμαστε στην κουζίνα και ακόμα δεν έχει φανεί, νόμιζα ότι ήταν το αγαπημένο του δωμάτιο!» το πονηρό υπονοούμενο και το αντίστοιχο χαμόγελο δεν πέρασαν απαρατήρητα, απλά επέλεξα να μην συνεχίσω αυτή τη κουβέντα. Η Εύα όμως είχε άλλη άποψη. «Εκτός και αν συνηθίζει να έρχεται εδώ μόνο τις μεταμεσονύκτιες ώρες!!»

«Θα σταματήσεις τις βλακείες; Μπορεί να έρθει ξαφνικά και να σε ακούσει!» ο Αλέξανδρος είχε το συνήθειο να εμφανίζεται στα ξαφνικά από το πουθενά.

«Ας έρθει λοιπόν!! Ανυπομονώ!!» η κολλητή μου σταύρωσε τα πόδια της προκλητικά κάνοντας το ήδη κοντό νυχτικό της να ανασηκωθεί κι'άλλο.

«Μαζέψου Ευάκι! Δεν βρίσκεσαι στο σπίτι σου!» ήξερα ότι το έκανε για πλάκα αλλά για κάποιο λόγο με πείραξε. Σηκώθηκα όρθια και πήρα το φλιτζάνι με τον καφέ από μπροστά της. Το πρωινό διάλειμμα είχε τελειώσει. Η κυρία Βασιλική περίμενε από εμένα να κρατάω το σπίτι καθαρό και να μαγειρεύω τουλάχιστον ένα φαγητό της προκοπής. «Λοιπόν ήρθε η ώρα να λερωθείς!! Πήγαινε να βάλεις κάτι... που να μοιάζει περισσότερο με ρούχο και έλα να μαγειρέψουμε! Πίστεψε με δεν θέλεις να έρθει εκείνος εδώ και να μην υπάρχει έτοιμο φαγητό, στην ουσία για αυτό με άφησε να μείνω!» ήμουν λίγο υπερβολική, ποτέ δεν μου είχε δώσει την εντύπωση ότι ήταν κοιλιόδουλος. Όπως και να είχε πάντως εγώ κάτι έπρεπε να μαγειρέψω!