Η Μαρίνα, μία επιπόλαιη και απερίσκεπτη δημοσιογράφος θα κάνει ένα λάθος που θα της στοιχίσει την καριέρα της... ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πάλι την δουλειά της είναι να φέρει στο κανάλι ένα θέμα που θα κάνει πάταγο! Άθελα της, θα μπλεχτεί στα π...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΜΑΡΙΝΑ
Σε ολόκληρη τη διαδρομή ο Γρηγόρης ήταν σιωπηλός και έμοιαζε προβληματισμένος. Συνήθως ήταν πολύ άνετος με όλους και κάθε φορά που βγαίναμε εκείνος ήταν που μας χαλάρωνε με τα αστεία του και τα εύστοχα σχόλια του. Από τότε που ο Αλέξανδρος εξαφανίστηκε αυτό άλλαξε. Δεν ήξερα αν σε αυτό οφειλόταν η απομάκρυνση της Εύας από εκείνον ή το αντίθετο. Ακόμα με την Εύα δεν το είχαμε συζητήσει, δεν ήταν έτοιμη και την καταλάβαινα. Οι τελευταίες μέρες μου θύμιζαν την περίοδο, όταν εκείνη είχε χωρίσει με τον Γιώργο. Τότε η ψυχολογική της κατάσταση είχε φτάσει σε οριακό επίπεδο μιας και υπήρχε και η απώλεια του παιδιού. Τα μόνα πράγματα που είχαν καταφέρει να την κρατήσουν δυνατή ήταν η δουλειά της, οι βραδινές μας συζητήσεις και οι υπερβολικά πρωινοί περίπατοι στους οποίους φυσικά πάντα την συνόδευα!
Αφού περάσαμε από τους φρουρούς για να μπούμε στον περιφραγμένο χώρο, ο Γρηγόρης οδήγησε το αυτοκίνητο του στο γκαράζ και πάρκαρε δίπλα σε ένα μεγάλο τζιπ σαν αυτό που με είχε οδηγήσει έξι μήνες πριν στην αγκαλιά του Αλέξανδρου. Χαμογέλασα χλιαρά σε αυτή τη σκέψη και αναρωτήθηκα τι θα είχε συμβεί αν τελικά δεν είχα αναφερθεί ποτέ στην προσωπική ζωή του Προκοπίου... ίσως να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ, ίσως αυτή τη στιγμή να μην ένιωθα αυτό το κενό μέσα μου που είχε δημιουργηθεί από την απουσία του.
Το σπίτι του Αγησίλαου Λαδά, το οποίο φυσικά ήταν ολόκληρο ανάκτορο, ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν από την τελευταία φορά που είχα έρθει εδώ. Ο Γρηγόρης ξεκλείδωσε και άνοιξε την πόρτα κάνοντας μου χώρο για να περάσω πρώτη μέσα. Η αίσθηση ότι το σπίτι δεν κατοικείτο ήταν έντονη αλλά δεν μίλησα. Έριξα μια ματιά πίσω μου και τον είδα να με πλησιάζει.
«Μας περιμένουν στο γραφείο του... από δω...» με το χέρι του μου έδειξε την κατεύθυνση και προχώρησα μπροστά.
«Ποιοι μας περιμένουν;» αναρωτήθηκα και τον κοίταξα καχύποπτα.
«Θα δεις σύντομα...» μου είπε και συνεχίσαμε να περπατάμε πάνω στα λευκά μάρμαρα. Η σκέψη ότι μπορεί να βρισκόταν ο Αλέξανδρος μέσα σε αυτό το κτήριο πήγε να τρυπώσει στο μυαλό μου αλλά την έδιωξα πριν προλάβει να μου δημιουργήσει ταραχή. Μόλις φτάσαμε έξω από μία λευκή δίφυλλη πόρτα εκείνος με κοίταξε με τα χείλη σφιγμένα σα να δυσκολευόταν να διαχειριστεί αυτό που θα ερχόταν και με ρώτησε εάν ήμουν έτοιμη.
