Η Μαρίνα, μία επιπόλαιη και απερίσκεπτη δημοσιογράφος θα κάνει ένα λάθος που θα της στοιχίσει την καριέρα της... ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πάλι την δουλειά της είναι να φέρει στο κανάλι ένα θέμα που θα κάνει πάταγο! Άθελα της, θα μπλεχτεί στα π...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΜΑΡΙΝΑ
Η χθεσινή μέρα είχε περάσει σχετικά εύκολα. Με είχε αφήσει στο σπίτι και αργότερα μου είχε τηλεφωνήσει. Όταν τον άκουσα στο τηλέφωνο τόσο πληγωμένο κάτι έσπασε μέσα μου, αν δεν το κλείναμε γρήγορα ήμουν βέβαιη πως θα του έλεγα ότι τον συγχωρούσα για όλα και δεν με ένοιαζε τίποτα από αυτά που μου είχε κρύψει. Ευτυχώς η συνομιλία μας ήταν σύντομη και έτσι είχα τον χρόνο από το μεσημέρι και μετά να σκεφτώ όλα όσα μου είχε πει, με καθαρό μυαλό. Έπρεπε να του αναγνωρίσω πως και εγώ στη θέση του πιθανότατα θα ήμουν το ίδιο καχύποπτη με εκείνον. Είχα σταθεί στα τελευταία λόγια του, ότι τώρα πια με εμπιστευόταν και ήταν ερωτευμένος μαζί μου.
Το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στην Εύα και τα έχασε όταν κατάλαβε ότι βρισκόμουν στο σπίτι μόνη. Με διαβεβαίωσε ότι θα επέστρεφε σύντομα και δύο ώρες αργότερα καθόταν στον καναπέ δίπλα μου και με κοιτούσε συνεπαρμένη από όλα αυτά που της είχα πει. Η έκφραση της βέβαια είχε αυτή τη γελοία χαζοχαρούμενη εικόνα μόνο και μόνο επειδή ο αγαπημένος της συγγραφέας, ο Άλεξ Νέγκρο, ήταν ο Αλέξανδρος. Για τους εφιάλτες και για τη σχέση του με τον πατέρα του, είχα επιλέξει να της πω γενικότητες, δεν ήταν δική μου δουλειά, ούτε δικά μου μυστικά. Από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος μου είχε αποκαλύψει οτι είχε αποφασίσει πως θα αποκαλυπτόταν στο κοινό του σύντομα δεν το θεωρούσα πια μυστικό και έτσι της το είχα πει. Έτσι και αλλιώς κάτι έπρεπε να της πω για όλα αυτά, δεν γινόταν να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση χωρίς να έχει συμβεί τίποτα!
Μέχρι αργά το βράδυ ο Αλέξανδρος δεν είχε επικοινωνήσει μαζί μου, μου έδινε τον χρόνο που του είχα ζητήσει όπως μου είχε υποσχεθεί. Μου έλειπε τρομερά, αναρωτιόμουν αν με σκεφτόταν, σκέφτηκα πως μπορεί να είχε πάει στον "Μπλε Λύκο" για κανένα ποτό. Για κάποιον περίεργο λόγο δεν ήθελα να τον σκέφτομαι κλεισμένο στο δωμάτιο του λυπημένο... όχι, δεν του άξιζε να είναι λυπημένος για όλα αυτά που είχαν συμβεί στη ζωή του. Στο κάτω κάτω και εγώ του είχα κρατήσει κάποια μυστικά μου κρυφά. Ίσως και να του είχα πει κάποια ψέματα... Έκλεισα τα μάτια μου και η εικόνα του έκανε επιτέλους την εμφάνιση της πίσω από τα βλέφαρα μου. Μόνο σκεπτόμενη την μορφή του μπορούσα να κοιμηθώ...
