Η Μαρίνα, μία επιπόλαιη και απερίσκεπτη δημοσιογράφος θα κάνει ένα λάθος που θα της στοιχίσει την καριέρα της... ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πάλι την δουλειά της είναι να φέρει στο κανάλι ένα θέμα που θα κάνει πάταγο! Άθελα της, θα μπλεχτεί στα π...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Ο ένας χρόνος απομόνωσης που είχα επιβάλει στον εαυτό μου δεν με είχε βοηθήσει να ξεχάσω ούτε εκείνη ούτε και το παρελθόν. Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι, ένιωθα πως είχα προδώσει την ίδια μου την μητέρα, την μνήμη της με το να είμαι τρελά ερωτευμένος με την κόρη της δολοφόνου της. Υπέφερα από έντονους εφιάλτες και υπήρχαν βράδια που κατάφερνα να κοιμηθώ μόνο μία δύο ώρες. Σταδιακά είχα αρχίσει να χάνω κιλά κάνοντας την ταλαιπωρία μου και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου να φαίνονται εντονότεροι, τα γένια μου και τα μαλλιά μου τα είχα αφήσει απεριποίητα να μακρύνουν άτσαλα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βρεθώ μπροστά σε έναν υπολογιστή για να χαθώ στις σκέψεις μου. Έγραφα ατελείωτα... ο πόνος ήταν κινητήριος δύναμη, τα δάχτυλα μου έπαιρναν φωτιά και οι λέξεις σχηματίζονταν στην οθόνη δημιουργώντας προτάσεις γεμάτες συναισθήματα. Ήξερα πως μόνο όταν θα άδειαζα την ψυχή μου θα ηρεμούσα και ίσως τότε κατάφερνα να βρω λίγη γαλήνη.
Οι στιγμές που η απουσία της με διέλυε ήταν πολλές αλλά για χάρη της μητέρας μου προσπαθούσα να δείξω δύναμη και δεν υπέκυπτα στην ανάγκη να της τηλεφωνήσω. Χρειαζόμουν χρόνο μακριά από όλα, μακριά από εκείνη και ας ήταν αθώα. Κάθε φορά που την σκεφτόμουν μόνη, να αναρωτιέται για πιο λόγο είχα φύγει πονούσα. Εκείνη την μέρα μπαίνοντας στο αεροπλάνο μόνος, χωρίς εκείνη δίπλα μου, όλα έμοιαζαν λάθος... αυτά όμως που είχα μάθει με είχαν συγκλονίσει τόσο πολύ που το μυαλό μου είχε θολώσει.
Όταν της είχα στείλει εκείνο το μήνυμα, πίστευα πως ένας μήνας θα μου ήταν αρκετός για να μπορέσω να διαχειριστώ την καινούρια κατάσταση που είχε προκύψει. Είχα κάνει λάθος. Κάθε μέρα αναρωτιόμουν πως θα την αντίκριζα ξανά... φοβόμουν μήπως στο πρόσωπο της έβλεπα τους εφιάλτες μου. Ήταν η γυναίκα που αγαπούσα, εκτός από αυτό όμως ήταν και η κόρη μιας γυναίκας που ενώ δεν την γνώριζα την μισούσα με πάθος σχεδόν σε ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν ήξερα εάν θα μπορούσα να συνεχίσω μαζί της χωρίς αυτό να μας επηρεάσει. Είχα σκοπό όταν γύριζα κοντά της να μην άφηνα κανέναν να της αποκαλύψει αυτό το μυστικό, γιατί θα πληγωνόταν. Όταν τελικά πέρασε ο μήνας και εγώ ακόμα δεν είχα το κουράγιο να την αντικρίσω ήξερα πως ο Γρηγόρης θα έκανε αυτό που έπρεπε. Το είχαμε συζητήσει και με είχε πείσει πως η Μαρίνα, η αδερφή του, έπρεπε να μάθει τα πάντα. Σκεφτόμουν πως αν τελικά γινόταν αυτό, θα καταλάβαινε για πιο λόγο την είχα αφήσει... ίσως κάποια στιγμή συγχωρούσε την δειλία μου, κάτι που εγώ ο ίδιος δεν θα έκανα ποτέ.
