Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 68

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Όταν προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο της Αθήνας ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Για κάποιο λόγο δεν ένιωθα πια ευπρόσδεκτος εδώ. Ίσως έφταιγε που την τελευταία φορά που είχα βρεθεί εδώ ένιωθα κυνηγημένος και διαλυμένος... συνέχιζα να είμαι αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Είχα σκοπό να πήγαινα κατευθείαν στο σπίτι και να κατέβαινα στην Αθήνα κάποια άλλη μέρα αφού εγκλιματιζόμουν πρώτα αλλά κάτι με οδήγησε έξω από το κτήριο όπου στεγαζόταν το γραφείο του Γρηγόρη. Όταν είχαμε μιλήσει πριν σχεδόν ένα μήνα μου είχε φανεί απόμακρος. Σε άλλη περίπτωση θα είχε χαρεί και θα είχε ενδιαφερθεί να μάθει τα νέα μου όπως τόσες άλλες φορές, εκείνο το βράδυ όμως έμοιαζε αμήχανος και μου απαντούσε μονολεκτικά σε ότι και αν τον ρωτούσα. Σκέφτηκα πως μπορεί να είχε παρέα και έτσι του είπα πως θα τα λέγαμε κάποια άλλη στιγμή και έκλεισα το τηλέφωνο. Αυτό όμως συνέβη και την τελευταία φορά που του τηλεφώνησα πριν από δέκα μέρες, για ακόμα μια φορά ήταν απόμακρος και με την πρόφαση ότι είχε δουλειά βιάστηκε να μου το κλείσει, ούτε που πρόλαβα να του πω πως είχα αποφασίσει να επιστρέψω πίσω στην Ελλάδα.

Κόντευε μεσημέρι και ήμουν σίγουρος πως θα βρισκόταν στο γραφείο του, σπάνια έβγαινε για φαγητό, συνήθως παράγγελνε κάτι και τσιμπούσε δουλεύοντας. Η γραμματέας του μόλις με είδε μου χαμογέλασε εγκάρδια και σηκώθηκε όρθια για να με υποδεχτεί. Μου είπε πως της είχα λείψει και χαιρόταν πολύ που θα είχε ξανά την ευκαιρία να με συναντάει... αναρωτήθηκα αν της είχα δώσει ποτέ παραπάνω θάρρος ή εάν το είχε πάρει μόνη της. Παράλειψα το σχόλιο της και την ρώτησα εάν ήταν μέσα ο Γρηγόρης. Εκείνη χωρίς να πάρει τα μάτια της από πάνω μου, μου απάντησε θετικά και μου χαμογέλασε. Την ευχαρίστησα ανταποδίδοντας και εγώ το χαμόγελο και κατευθύνθηκα στην πόρτα του γραφείου του. Χτύπησα μία φορά τυπικά και χωρίς να περιμένω να μου απαντήσει μπήκα μέσα και τον είδα να κάθεται στο γραφείο του μελετώντας κάτι στον υπολογιστή του. Δεν σήκωσε καθόλου τα μάτια του...

«Σε δέκα λεπτά τελειώνω και φεύγουμε!! Λίγο νωρίς δεν ήρθες...» όταν με είδε τα έχασε, σίγουρα δεν απευθυνόταν σε εμένα.

«Δε νομίζω πως είχαμε κάποιο ραντεβού...» είπα και κάθισα σε μία από τις πολυθρόνες απέναντι του.

«Αλέξανδρε! Τι έκπληξη είναι αυτή; Πότε επέστρεψες; Γιατί δεν μου τηλεφώνησες; Ο παππούς σου τι κάνει;» οι ερωτήσεις του ήταν πολλές και απανωτές. Τον γνώριζα πολύ καλά και καταλάβαινα πως ήταν αγχωμένος, το βλέμμα του όση ώρα τον κοιτούσα έπεσε δύο φορές πίσω μου στην κλειστή πόρτα και έμοιαζε αμήχανος.