Η Μαρίνα, μία επιπόλαιη και απερίσκεπτη δημοσιογράφος θα κάνει ένα λάθος που θα της στοιχίσει την καριέρα της... ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πάλι την δουλειά της είναι να φέρει στο κανάλι ένα θέμα που θα κάνει πάταγο! Άθελα της, θα μπλεχτεί στα π...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Όταν επέστρεψα πίσω στο σπίτι μόνος, στάθηκα ακίνητος και κοίταξα γύρω μου, τα πάντα μου φαίνονταν υπερβολικά στημένα και καινούρια, τόσο που μου ερχόταν να τα διαλύσω όλα. Όσο και αν το ήθελα συγκρατήθηκα βλέποντας την Βασιλική να βγαίνει από την κουζίνα. Το ύφος της μαρτυρούσε το πόσο άσχημα ένιωθε για εμένα. Δεν χρειαζόταν να ξεσπάσω πάνω της, εκείνη δεν έφταιγε σε τίποτα, εγώ ήμουν ο προβληματικός, εγώ ήμουν αυτός που κρατούσε τόσα μυστικά από την Μαρίνα και εκείνη δεν μπόρεσε να το αντέξει. Το χειρότερο ήταν πως ήθελα να με καταλάβει ενώ εάν ήμουν εγώ στη θέση της θα είχα αντιδράσει το ίδιο ή και χειρότερα. Παραιτημένος πλησίασα το μικρό μπαρ και έψαξα μέσα μήπως και υπήρχε ξεχασμένο κάποιο μπουκάλι με δυνατό αλκοόλ. Δυστυχώς το μόνο που βρήκα ήταν ένα μπουκάλι ουίσκι δεύτερης κατηγορίας και σε αυτό είχε απομείνει μονάχα το ένα τρίτο του μπουκαλιού. Νιώθοντας τα μάτια της Βασιλικής πάνω στην πλάτη μου πήρα ένα ποτήρι και έριξα μέσα μια καλή ποσότητα. Ήπια μια γουλιά και ένιωσα το άθλιο ποτό να με καίει προσφέροντας μου ευχαρίστηση.
Άκουσα τα βήματα της πίσω μου καθώς με πλησίαζε. Πήρε ένα από τα ποτήρια που βρίσκονταν πάνω στο έπιπλο και μου έκανε νόημα να της σερβίρω. Της έριξα μια ματιά και μου θύμισε τις φορές που είχε κάτσει δίπλα μου στο παρελθόν για συμπαράσταση. Αυτή η γυναίκα ήταν ότι πιο κοντινό είχα σε μάνα και την ευγνωμονούσα για αυτό. Όποτε χρειαζόταν να με συνετίσει με φωνές δεν δίσταζε να το κάνει και όποτε είχε χρειαστεί να μου σταθεί πάντα ήταν βράχος δίπλα μου.
«Φτάνει... τόσο αρκεί.» είπε σηκώνοντας το ποτήρι της «Έλα να καθίσουμε και να μου πεις τι έγινε...» πλησίασε την μία πολυθρόνα αυτή που χθες το βράδυ καθόταν ο παππούς μου και κάθισε. Την πλησίασα αλλά έμεινα όρθιος.
«Τι θες να έγινε; Δεν καταλαβαίνεις; Της τα είπα όλα, θύμωσε και έφυγε... χρειάζεται χρόνο μου είπε. Ξέρεις όμως κάτι; Αν αρνηθεί να μου ξανά μιλήσει δεν θα έχει άδικο...» κατέβασα το ποτό μου λαίμαργα αδειάζοντας το ποτήρι μου και το γέμισα άλλη μια φορά. « Της είπα ότι είμαι ο Άλεξ Νέγκρο, της εξήγησα γιατί μισώ τον πατέρα μου και της μίλησα για τους εφιάλτες μου...» η Βασιλική έδειξε να ξαφνιάζεται από την τελευταία μου φράση, δεν είχε άδικο, σε καμία γυναίκα ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα μιλήσει για αυτό. Αν εξαιρούσα την Βασιλική, τον παππού μου, τον Γρηγόρη και τον πατέρα μου, μόνο τρεις τέσσερις ψυχοθεραπευτές γνώριζαν για τους εφιάλτες μου και εκείνοι δεν είχαν καταφέρει να με βοηθήσουν καθόλου. Ένας από αυτούς, όταν βρισκόμουν στο Λονδίνο είχε πει στον παππού μου ότι κατά βάθος δεν ήθελα να βοηθηθώ. Για αρκετά χρόνια το σκεφτόμουν μέχρι που έφτασα στο συμπέρασμα ότι μπορεί να είχε και δίκιο... η Βασιλική διέκοψε τις σκέψεις μου.
