Γράφω μόνο για εσένα...

κεφάλαιο 70

ΜΑΡΙΝΑ

Ήμουν πεπεισμένη πως από τη στιγμή που είχα βγει αλώβητη, όσο μπορούσα τουλάχιστον, από την συνάντηση που είχα με τον Αλέξανδρο όλα θα πήγαιναν καλά. Είχε δει τον μικρό και δεν είχε καταλάβει τίποτα... αν είχε υποψιαστεί κάτι τότε σίγουρα δεν θα έφευγε έτσι, εκείνος όμως για ακόμα μια φορά το είχε βάλει στα πόδια! Δεν άξιζε αυτός ο άντρας να βρίσκεται δίπλα μας, δεν τον χρειαζόμασταν! Μπορούσαμε μια χαρά και μόνοι μας...

Αφού έφυγε από το σπίτι, τάισα τον μικρό, τον άλλαξα και τον έβαλα να ξαπλώσει στο κρεβάτι δίπλα μου, απόψε δεν ήθελα να τον αποχωριστώ, ούτε καν μέχρι την κούνια του. Τοποθέτησα το ειδικό μαξιλάρι από την μία πλευρά του κρεβατιού και έμεινα ξάγρυπνη να τον παρακολουθώ ενώ σκεφτόμουν τον πατέρα του.

Το επόμενο πρωί άκουσα το κουδούνι να χτυπάει μόνο μια φορά. Σηκώθηκα με προσοχή για να μην τον ξυπνήσω και πλησίασα την εξώπορτα σίγουρη πως πίσω της θα βρισκόταν η Θάλεια ή η γιαγιά μου. Όταν τον είδα μπροστά μου ένιωσα μεγάλη έκπληξη και για μερικά δευτερόλεπτα έμεινα βουβή.

«Μπορώ να περάσω;» η ερώτηση του ήταν τυπική μιας και δεν περίμενε την απάντηση μου αφού με παραμέρισε μαλακά και μπήκε στο διαμέρισμα μου.

«Προφανώς ναι, αφού το έκανες ήδη!» με κοίταξε λοξά και διέκρινα στο βλέμμα του μια σκληράδα που δεν είχα δει το προηγούμενο βράδυ. Φαινόταν κακοδιάθετος και ενοχλημένος, μου θύμισε τον Αλέξανδρο που είχα πρωτογνωρίσει, θυμωμένος και αγενής αλλά δυστυχώς πάντα όμορφος και σέξι.

Περάσαμε στο σαλόνι και τον είδα να επεξεργάζεται το χώρο, η καρδιά μου για λίγο σκίρτησε, μήπως ο μικρός του θύμιζε κάτι και είχε έρθει για να τον ξανά δει;

«Ο μικρός;» και όμως είχα δίκιο, αυτόν έψαχνε! Το θέμα ήταν γιατί;

«Κοιμάται...» σταύρωσα τα χέρια μου αμυντικά κάτω από το στήθος μου και περίμενα, δεν είχα καλό προαίσθημα για αυτή του την επίσκεψη.

«Ωραία! Έτσι θα μπορέσουμε να μιλήσουμε χωρίς να μας διακόψει κανένας!» Κάθισε στον καναπέ και σταύρωσε το ένα του πόδι πάνω από το άλλο σε μια χαλαρή στάση. Εγώ πάλι μόνο χαλαρή δεν ένιωθα.

«Τι θέλεις Αλέξανδρε; Νομίζω πως ότι είχαμε να πούμε το είπαμε χθες.» όσο τον παρατηρούσα δεν μπορούσα να μην θαυμάσω το υπέροχο πρόσωπο του, τα λακκάκια στα μάγουλα του που εμφανίζονταν ξαφνικά και τον σμιλεμένο λαιμό του που φαινόταν από το ανοιχτό πουκάμισο...