Wraak vanuit het verleden

111

Perspectief Samir

Ik heb letterlijk geen oog dicht gedaan, het constant nagedacht over wat me nog te wachten staat de bijkomende dagen. Maar heb het voornaamst gedacht aan Sofia en ons onschuldige mannetje ik haar, want ik heb zo'n gevoel dat het 100% een jongen zal zijn. Ik heb ook een briefje voor Sofia geschreven over mijn mysterieuze verdwijning van 3 jaar, voor het geval het slecht met me zou moeten aflopen.
Ik zat ook aan een link te denken waarom mijn vader zo een hekel op me heeft gekregen opeens? Deed het hem dan niets dat ik 3 jaar weg was? Er zijn ook helemaal geen mannen vanuit mijn vader gestuurd, om me te zoeken. Hier klopt iets niet zoals oom Nabil zei. Ik was zijn nummer 1, zijn favoriete zoon, hij zou zijn leven opgeven voor mij. Ondanks het feit dat ik zoveel voor hem heb gedaan, hij was mijn voorbeeld waarnaar ik opkeek. Ik luisterde naar hem en sprak hem nauwelijks tegen, zo'n respect had ik jegens hem. We hadden een band die geen enkele zoon had met zijn vader, maar die is nu verbroken.
Ik wil zo graag weten wat hem bezielt dat hij zijn bloedeigen zoon wil gaan vermoorden? Die een vrouw heeft, met kinderen? En waarvoor heeft hij Sofia nodig? Waarvoor heeft hij verdomme de vrouw van zijn zoon nodig? Er lopen zoveel vrouwen rondt, maar toch kiest ze voor haar? En Qasim, hoe komt hij aan Qasim? Hij wist verdomme goed genoeg dat ik hem niet mocht en waarom zegt mijn moeder hier niets op? Wat heb ik hen aangedaan dat ze hun eigen zoon dood willen hebben? Weetje hoe het voelt als zoon, om te horen dat je bloedeigen vader je dood wil hebben? Natuurlijk niet! Wie doet zijn zoon dat aan? Juist ja, niemand?
Maar mij gaat het om dat mijn gezin veilig is, voor hun zou ik mijn leven opgeven en ik meen het. Ik zeg jullie eerlijk het huwelijk is iets moeilijks, maar mooi. Het gevoel om man te zijn en niet te vergeten vader, is een onbeschrijfelijk gevoel. Als man zijnde is het dan je taak om je gezin te beschermen, in eender geval dan ook.
Heey hoorde ik een slaperige Sofia zeggen die in mijn armen lag, we liggen nog steeds op bank hoor.
Heey, goed geslapen zei ik en gaf haar een kus op haar voorhoofd.
Ik zou die vraag eerder aan jouw gesteld hebben, heb je wel een oog dicht gedaan zei Sofia die me bezorgd aankeek.
Maak je maar niet druk om mij, maar om die kleintje in je buik, Safae en natuurlijk jezelf zei ik terwijl ik me uitstrekte.
Ik ben bang Samir zei Sofia en zag inderdaad angst in haar ogen.
Dat hoef je niet schat, alles komt goed. Er zal jullie niets overkomen, dat beloof ik jullie zei ik en ze schudde haar hoofd.
Ik ben niet bang voor wat er mij of Safae zal overkomen, maar om wat er jouw zal overkomen zei Sofia
Maak je geen zorgen om me Sofia, zo ga je alleen maar zitten stressen en dat is niet goed voor jouw en de baby zei ik streng en ze knikte.
Maak je dan al klaar, Soufiane zal er drek zijn zei ik en Sofia liep tegen haar zin in naar boven. Ik liep haar achterna en nam een snelle douche. Ik kleedde me om in een zwarte nette strakke pak en kamde mijn haren in een goede model. Ik zeg je nu wel eerlijk, pakken staan me overdreven goed. Ik gooide wat trainingspakken, petten enz. in mijn koffer en spoot als laatst nog wat parfum, wat toch geen zin had, maar toch. De gedachten alleen dat ik een lange tijd gescheiden wordt van mijn gezin breekt me al.
Ik liep naar beneden waar ik Sofia en Safae trof met dezelfde trainingspak. Ik glimlachte zwakjes en hoorde de bel gaan. Ik opende de deur en zag Soufiane staan met nog 5 man. Ik liet ze naar binnen en groette ze. Ik ken deze jongens allen persoonlijk via mijn oom Nabil. Sofia kwam erbij staan en ik stelde de jongens voor.
Dit zijn Yousri, Yassir, Charaffedine, Badr en Adnan zei ik naar Sofia en ze knikte maar wat.
Ewa boys jullie weten wat jullie te doen staat zei ik en keek ze allen en ze knikten.
Maar Samir je moet opschieten man, je vlucht zei Soufiane en ik knikte.
Maar we wachten buiten Safe zei Soufiane en liep met de boys ervan door en ik keek Sofia aan die mijn kant opliep. Ik nam haar in een knuffel en zo bleven we even, het is net alsof we mekaar hierna niet meer zien.
Let goed op jezelf en ga niet kapot wegens mij. Ik hou van je he, Samir&Sofia voor altijd zei ik en ik keek haar terwijl ik haar traantjes wegveegde.
Ik hou ook van jouw, wees aub voorzichtig met wat dat je doet zei Sofia en ik knikte. Ze drukte haar lippen op die van mij en toen was het echt afgelopen. Ik liep nog naar Safae en nam haar op.
Ik hou van je he prinsesje. Braaf zijn bij mama zei ik en gaf haar ook een kusje op haar wang. Ik keek ze nog aan hoe ze wegreden en mijn "mood" veranderde in een keer.
Leer nu de harteloze, emotieloze, geen medelijdende Samir kennen.
Ik nam mijn koffer en gooide die boos de auto in en reed naar het vliegveld. De vlucht van Amir is al eerder vertrokken, het is balen dat ik niets tegen hem gezegd heb. Maar ik kon het niet. Zijn echte vader (Chafik) heeft hem al zo teleurgesteld. Ik wil niet dat hij het zelfde weer moet meemaken met mijn vader. Amir ziet hem dan ook als zijn echte vader, maar hij moest een weten man.
Ik zette nog wat foto's van me opweg naar het vliegveld, online. Zodat het echt lijkt, maar hierna wacht me een jongen genaamd Hudayfa me op. Hij is ook één van de jongens die voor mijn oom Nabil werkt. Hij zal me naar het huis van Soufiane brengen, die niemand weet te liggen. Dan wordt het een kwestie van afwachten totdat er nieuws is van het vliegtuig dat zeg maar "gecrasht" zal worden.
Langs 1 kant hoop ik gewoon dat het vliegtuig niet zal crashen. Ik weet niet als ik verder kan leven met de geweten dat mijn vader me wilden vermoorden, daar zou niemand van ons denk ik mee kunnen leven.
Op het vliegveld aangekomen, mocht ik gelijk doorlopen naar mijn "vlucht". Ik melden dat ik niet gestoord wil worden door eender wie en sloot de deuren van in het vliegtuig langs de buitenkant, zo denken ze dat ik erin zit. Ik kleedde me snel om in een pak van een van de medewerkers hier en deed een pet op. Om zo niet herkend te worden. De kleding had mijn oom Nabil geregeld trouwens, maar vraag me niet hoe. Ik liep zo onopvallend door en zorgde dat ik niet herkend werdt.
Ik zocht Hudeyfa en liep zijn kant op. Ik stapten zijn auto in zonder een woord te hebben uitgewisseld en keek strak voor me uit het raam. Ik ga geen conversaties voeren, of eender wat!
Nogmaals de Samir die iedereen gewoon is, is weg. Vanaf het moment dat ze mijn gezin uit elkaar hebben gebracht. Gelukkig zei Hudeyfa geen woord en reed hij gewoon door. Ondertussen deed ik mijn telefoon uit en gooide m weg. Ik nam mijn nieuwe IPhone x tevoorschijn met een nieuwe simkaart en stuurde ik mijn oom en Soufiane. Het liefst stuurde ik Sofia nu ook een bericht, maar dat is te riskant. Zolang ik weet dat er daar niets gaande is, is het goed. Ik hoop gewoon dat dit alles zo snel mogelijk voorbij is en ik terug bij mijn gezin kan gaan.