DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆6☆ Halısaha

Keyifli okumalar♡

  ☆☆☆☆☆☆☆

   Emir'den ☆☆☆

   "Ömer Abi,Konak tarafına gideceğiz.Tam adresi birazdan alırım." Ömer Abi dediklerime başını salladı ve bir göbekten döndü.

  Rehberdeki isimlerden Dağhan'ı buldum.Telefonu kulağıma götürdüm.Biraz geç açmıştı,barda olmalıydı.

  "Efendim bebeğim?"

   "Bazen eşcinsel olduğunu düşünüyorum,kanka." Dediğime kahkaha attı. "Sadece sana özel."

  Güldüm ben de. "Kardeşim bir saat sonra bizim takımla birlikte halı sahada olsana."

  "Nereden çıktı lan?" Sırıttım. "Deniz'i getireceğim." Verdiğimiz bir söz vardı sonuçta,tutmamak olur muydu?  "Ooooo!Yenge de gelecek yanee." İmalarına göz devirdim. "Ne yengesi lan puşt!?Dediğimi yap hadi.Ben Deniz'i getireceğim."

  Deniz'den ☆☆☆

   "Kız kalk artık!Okula gitmiyorsun diye akşama kadar yatacak mısın!?" Annemin rahatsız edici sesiyle gözlerimi açtım. "Anne bir sal artık beni ya!"

  "Sus Deniz!Çık şu yataktan." Oflayarak kalktım.Yuh lan!Anneme her ne kadar gıcık olmuş olsam da haklıydı.Hava kararmıştı.Sabahla kadar uyumayınca böyle oluyordu hep.

  "Saat kaç?" Diye mırıldandım.Kafam kazan gibiydi. "Yedi buçuk." Kafamı kaldırıp anneme baktım.Siyah sade ve bir o kadar da güzel görünen bir elbise giymişti.Saçları özenle yapılmış,makyajı tam takırdı.

  "Nereye gidiyorsun?" Karşıma dikildi. "Baban beni yemeğe götürüyor.Sanırım artık aramız düzelecek!Olmuş muyum,kızım?" heyecanla söylediği cümlelere gülümsedim.Bana sık sık kızım demezdi.İçima dolan mutlulukla bağdaş kurdum yatağımda. "Çok güzel olmuşsun anne.Bahri Abi eminim çok beğenecek seni." Bahri abi benim üvey babamdı.Kendimi bildim bileli ona asla baba dememiştim.Diyemezdim ki.En başlarda bunu sorun yapmış olsalar da,sonradan alışmışlardı.Annemle Bahri Abi On küsür yıldır evlilerdi.Bu süreç başlarda cicim yılları olsa da sonradan sürekli tartışmaya başlamışlardı.Annemin evlilik yönünden bir türlü yüzü gülmemişti yani.Bu onun hatası mı bilemiyordum ama onun ve kocasının bitmek bilmez tartışmaları can sıkıcıydı.

  "Öyle mi diyorsun?" Gülümsedim. "Evet anne.Elbisen çok yakışmı-"

  "Ay zil çalıyor!Bahri geldi.Teşekkür ederim canım.  Biz hemen çıkacağız.Acıkırsan mutfaktan bir şeyler ye.Hadi iyi geceler." Gülümseyerek çıktı odamdan.Oha! Annem bana canım demişti.Bu bana bir on sene daha giderdi sanırım.Genelde sürekli azarlamaktan adam akıllı konuşmazdı benimle.Keyifli olduğu zamanlarda da dünyanın en iyi annesi olurdu ve bu da ayda bir falan olurdu.Hep Bahri denen adama bağlıydı yani.Annemi mutlu ederse biz de mutlu oluyorduk.

   Her neyse.

   Kapının kapanma sesini duyduğumda,sırıtarak telefonumu elime aldım ve yatağa uzandım.Sekiz cevapsız arama ve 15 mesaj mı? Yuh lan.

  Hepsinin Emir'den olması da şaşırtıcıydı.

  Emir'i arayıp kulağıma dayadım telefonu.İlk çalışta açtı hemen.Telefon elinde mi bekliyordu acaba?

  "Lan Deniz!Neredesin sen!?Yüz saattir ulaşmaya çalışıyorum." Bu ne samimiyet lan !? Demek isterdim ama bir aya yakın bir süredir konuşuyorduk. Samimiyetimiz normal geliyordu artık, ki ilk konuşmamızda bile samimiydik birbirimize.

  "Uyuyordum oğlum.Ne kızıyorsun?"

  "Bu saatte mi?" Sırıttım. "He.Niye aradın sen beni sekiz kere?"