DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆22☆ Gidemem

 multi:Can

Keyifli okumalarr❣😋

☆☆☆

"En azından bundan sonra annemin yanında olmalıyım Emir.İstanbul'a gitmeyeceğim."
 
Emir şaşkınlıkla bana bakıyordu.Şok olmuştu zavallım.Gerçi ben de öyle olmuştum.Hala kendime inanamıyordum,zerre kalmak istemiyordum ancak yapmak zorundaydım.

  "Sen ne diyorsun!?" Elinin tersiyle alnımı yokladı. "Ateşin de yok." Yüzümü avuç içlerine hapsetti. "Güzelim kendinde misin sen?"

"Eminim Emir.Gidemem.Şimdi olmaz."

  "Anlamıyorum..." kaçırdığı gözlerini gözlerime diktiğinde bir garip olmuştum. "Neden,Deniz?"

İşte beklenen soru.

Neden?

"Ben bu zamana kadar anneme evlatlık yapmadım Emir.Onun yanında olmadım."

  "Buna izin vermeyen annendi.Senin bir suçun yok." Dedi.

  "Benim de suçum var.Onun ördüğü duvara 'dur bir tuğla da ben ekleyim' dedim resmen.Yalnız başına bu hale geldi kadın.Ben annemi bunca şeyin içinde yalnız bırakamam Emir." Dolu gözlerimin altında parmağını gezdirdi. "Annen için hayalinden mi vazgeçeceksin?O seni babandan ayırıp bunca yıl anne sevgisi nedir bilmeyen kadın için ayağına kadar gelmiş bu fırsatı tepecek misin,Deniz?" Alnını alnıma yasladı. "Yapma.Git ve hayalini yaşa.Annenle ben ilgilenirim.Ona ev alırım,ne istersen yaparım.Ama lütfen git." Onun da gözleri dolmuştu.

Allah'ım...Biraz klişe olacak ama ben bu adamı kazanmak için ne yaptım?

  Hıçkırarak ağlarken gözyaşlarımı silme gereği duymamıştım. "Sen nasıl bir adamsın ya?Senin merhametine kurban olurum ben." Bir şey demedi. "Seni de bırakmak zorunda kalacağım.Ayrılacağız Emir."

  "Ben kendimi buna hazırladım zaten.Hem merak etme,sık sık gelirim yanına." Yutkundu. "Lütfen hayallerinden vazgeçme."

  "Emir ama o annem!Bugün Bahri şerefsizi bana 'onun annen olduğu yeni mi aklına geldi?Ona ne zaman evlatlık yaptın?' Gibisinden şeyler söyledi.Haklı Emir.Gidemem. Lütfen anla beni."

"Ya ben de gidersem?" Dedi.Anlamamıştım. Zaten bu kafayla hiç bir halt anladığım yoktu. "Nasıl?"

"Menajerimle konuştum.Bu yıl artık hazır olduğumu düşünüyorum.Beşiktaş'ın yönetimiyle konuşmak için İstanbul'a gitti.Sonuç olarak gidebilirim.Hayalim seni İstanbul'daki üniversitelerden birine yerleştirmekti.Ama bak fırsat ayağımıza gelmişken tepmeyelim gözünü seveyim." Dedikleri karşısında şok geçirmiştim.Emir...Beşiktaş'a mı gidecekti?

  "Ama ben...Sen ciddi misin?" Hafifçe gülümsedi ve bana iyice yaklaştı. "Hem de nasıl."

  ve dudaklarını dudaklarıma bastırdı.

  Bu his...Tarif edilemezdi. Huzurluydu ama tedirgin etmişti beni.Sanki buna çok ihtiyacım vardı da bunu şimdi anlamıştım.

  Bir kaç dakika öptükten sonra geri çekildi.Gözlerimi aralayıp gözlerine baktım. "Bu kadar mükemmel olduğunu bilseydim daha önce bin kere öperdim." Dedi sırıtarak.Ben de güldüm ve başımı omzuna yasladım. "Kesin mi gideceğin?"

  "Yarı yarıya diyelim."

  "Emir gidemem.Bunun için sonradan pişman olacağımı biliyorum.Ama gidemem.Annemi bırakamam." Dediğimde ofladı.Ikna olmuş gibiydi. "Peki öyleyse.Ama elinde sonunda gideceğiz deniz gözlüm,bunu unutma."

   ☆☆☆

  Sabah gözlerimi babamın sesiyle açmıştım.Beni çağırıyordu.

  "Efendim baba?" Dedim yatakta oturur pozisyona gelmişken. "Kızım Emir geldi,koçun yanına götürecekmiş seni.Hadi uyan." Bunu Emir'le dün konuşmamıştık aslında.