DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆37☆ Seni Gözlerimde Saklayacağım

Yorumlarınızı bekliyorum,keyifli okumalarr😋💕

  🦅

☆☆☆

5 ay sonra#

"Deniz,hadisene be kızım!Ağaç oldum burada!" Gözlerimi devirdim. "Tamam lan,geliyorum!" Diye çemkirip çantamı da alıp çıktım odamdan.Doğan kapıda beni bekliyordu.

"Hadi çıkalım." Dedi.Başımla onaylayıp hemen dolaptan dışarıda giyindiğim spor ayakkabılarımı aldım. Bugün beni Doğan almaya gelmişti.Arabası vardı şerefsizin,ben de o yüzden ondan otlanıyordum.Benden bir yaş büyüktü,geçen ay ehliyetiyle birlikte arabasını da almıştı.Zengin piç.

Evden çıktıktan sonra kapıyı kilitledim.O asansör beklerken,ben bir kaç saniye karşı dairenin kapısına bakmadan edemedim.Hiç bir şey değişmemişti o gittiğinden beri.Kapıda yazan 'Emir Berkan' yazısını duruyordu.Benim isminin yanına çizdiğim kalp ve gülücük duruyordu.Sabah koşuya giderken giydiği koşu ayakkabısı kapının önündeydi aylardır.Sabahları dolaptan bulup giyinmeye üşendiğinden her zaman kapının önünde duruyorlardı.

Gözlerim hemen dolarken,derin bir iç çektim ve Doğan'ın ardından asansöre bindim.Hiç bir şey değişmemişti işte.Aylar geçmişti,artık acımın azalması gerekiyordu.Alışmıştım bir şekilde ama şu gerizekalı kalbimin acısı geçmiyordu işte.

"Kanka,hadi." Dedi Doğan,gözlerinde hüzün vardı.Biliyordu tüm olanları ve sağolsun o zamandan beri Atakan ya da Esra'dan daha yakın davranmıştı bana.

Geçen beş ayda başıma gelen en güzel şey,as takıma seçilmem olmuştu galiba.Artık resmi olarak Beşiktaş'ın kadın takımında oynuyordum.

"Nevzat Demir'e,değil mi?" İç geçirip başımı salladım.Önceden Fulya'da antrenmanlara çıkarken,bugünden itibaren artık Nevzat Demir Tesisleri'nde antrenman yapacaktık.Oraya en son aylar önce Emir'e sürpriz yapmak için gitmiştim.Şimdiyse takımım için gidiyordum.Antrenörümüz erkek futbol takımıyla ayrı saatler ayarlandığını söylemişti ve farklı sahalarda çalışacaktık denk gelse bile.Hepimize ayrı oda tahsis edilmişti.Rahattık o yüzden.

Ama duyduklarıma göre Emir kendini spora vermişti.Bunu gelişen vücudundan anlayabiliyordum.Onu maçtan maça görebiliyordum ancak.Ziraat Türkiye maçlarında çoğunlukla Emir ilk onbirde başlıyordu.Bu yüzden o maçları kaçırmazdım.Yüzünü ancak o zaman görebiliyordum zaten.

Ona çok kızgındım.Hayatımda kimseye olmadığım kadar kızgındım hem de.Bir çırpıda terk edip gitmişti,anlamadan dinlemeden.

Geçen zamanda inat edip arkamızdan ne işler döndüğünü öğrenmiştim.Sadece Emir'e anlatmak kalmıştı.Pek içimden gelmiyordu onunla konuşmak,her ne kadar aşık olsamda.Ama onun aklında kötü kalmak istemiyordum.Barışmazdık zaten,sonum aşkımdan geberip gitmek olacaktı muhtemelen.

Kısa sürede Nevzat Demir'e ulaşmıştık,ne ara geldiğimizi fark etmemiştim bile.Doğan'a sırıtıp emniyet kemerimi çözdüm. "Kankaların en mükemmeli,teşekkür ederim.Hizmetlerinin devamını bekliyoruz." Gözlerini devirdikten sonra saçımı çekti hafifçe. "Defol git asabımı bozma benim." Kahkaha atarak arabadan indim ve camdan kafamı sokup bağırdım. "Bende seni seviyorum!" Ardından kafamı çektim.O da gülerek gaza basıp gitmişti.Kendi kendime salak salak sırıtıp arkamı döndüm.

Havalar eskisi kadar soğuk olmadığından artık daha çok taraftar geliyordu buraya.Onların arasından geçip gidebilmeyi umarak kapıya yürüdüm.Bilirsiniz,Beşiktaş taraftarlarının her biri kardeşimdi benim.Ama son olaylardan sonra,onlar da farketmişti Emirle ayrıldığımızı ve yüzlerce mesaj alıyordum aylar geçmesine rağmen.