DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆41☆ Beşiktaş'ın Çocuğu

Multi: Emirr ve Atınç

Kendimi affettirmek için upuzuun bir bölümle geldim,yorumlarınızı bekliyorum.

Keyifli okumalar😋

  (4-1 desem😎😏) 🦅🦅

  ☆☆☆

Deniz'den

  Gözlerim iyi kötü tüm anılarımı barındıran eski eve bakarken dolmaya başlamıştı.Yutkundum ve dikkatle bana bakan Emir'e döndüm. "Ben okuluma gitmek istiyorum,lütfen.Şu an buna hazır değilim." İtiraz edecek gibi olsa da dolan gözlerimi görünce iç geçirerek onayladı beni.

  "Gidelim,tamam." Arabaya döndüğümüzde tekrar eski mahalleme baktım.Babamı özlerken tam şu merdivenlerde ağlamıştım,Beşiktaş şampiyonluklar kaçırırken de aynı merdivende ağlamıştım.Annemle ilk kez bu evin önünde sarılmıştım.Babamı ilk kez ilerideki tarlada görmüştüm...Ne çok anım vardı...

  Sokaktan çıkarken gözlerimi kaçırdım ve yola odaklandım.Ne demeye hemen beni bu mahalleye getirmişti ki?

  Okuluma ulaşır ulaşmaz hemen moralim yerine gelmiş,heyecanla inmiştim arabadan.Arkadaşlarımı o kadar çok özlemiştim ki!

  Emir'in yanıma gelmesini bekledikten sonra hızlı adımlarla bahçeye girdim.Güvenlik Sabri Abi'ye el sallayıp bahçede gezdirdim gözlerimi.Bir kaç sınıf vardı ama bizimkiler yoktu.Koç'u da görememiştim.Koşar adım diğer beden hocasının yanına gidip Koç'u sordum.Şansa bakın ki,futbol takımını spor salonunda çalıştırıyormuş.

  "Spor salonundalarmış.Hadi gidelim." Sırıtarak Emir'e seslendikten sonra okula girdim hemen.Heyecandan ellerim titremeye başlamıştı.Özlemden burnum sızlıyordu resmen.Hiç bu kadar özleyeceğimi tahmin etmezdim!
 
  Spor salonundan Koç'un sesi geliyordu.Yine bir şeyler anlatıyordu,çok da dinleyememiştim heyecandan.

  Bizim oğlanların arkası dönüktü.Gülümseyerek onlara bakarken,Koç'la göz göze geldik.Beni görünce şaşırıp gülümserken,ona işaret parmağımı dudaklarıma götürerek 'susar mısınız?' işareti yaptım.O da anlatmaya devam etti.

  "Dediğim gibi,bu maç bizim önemli.Final maçı çocuklar.Kazanırsak Türkiye genelinde birinci olacağız!Çok çabaladık,çok emek verdik.Bunların bir karşılığı olmalı." Dedi Koç.Vay be...Demek Türkiye genelinde derece yapmıştı bizimkiler.

  "Tabii ki yapacağız,Koç!Finale çıkmışız bunu mu yapamayacağız!?" Diye atıldım.Bizim oğlanlar şaşkınlıkla bana dönerken,Burki hala azimli bir biçimde hocaya bakıyordu.

  "Elimizden geleni yapacağız,Koç!Deniz hak-" Yavaştan jetonu düşmüş olacak ki,cümlesini yarıda kesip diğerleri gibi şokla bana bakmaya başladı. 

  "N'aber lan kekolar?" Dememe kalmadan hepsi bir anda üzerime çullanıp eski günlerdeki gol sevinçlerimiz gibi beni kaldırarak havaya fırlatıp tutmaya başladılar.Aynı zamanda ritim tutuyorlardı.

"Deniz başkan,oley!Deniz başkan,oley!Deniz başkaaaan oleeey!" Kahkaha atmaktan ölecek duruma geldiğimde nihayet Koç olaya el attı ve onları azarlayarak beni indirdi.Ama yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.

  "Benim canım kızım,hoşgeldin!" Babacan bir tavırla sarıldığında ben de ona sımsıkı sarıldım.Boşuna aile bağımız var demiyorum ben...

  Bizim oğlanlarla da tek tek selamlaşıp sarıldıktan sonra Emir'le de selamlaştılar ve hepimiz spor salonundaki minderlere oturduk.Koç ise dersi olduğu için gitmişti.