DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆15☆ Ruhlarımızı Karıştırmak

multi: Emir

Keyifli okumalar🖤

☆☆☆

Deniz'den

Ben,küçüklüğümden beri kendi ütopyasına sığınmış,çevresi kalabalık olsa da içten içe yalnız bir insandım.Annesinden sevgi görmeyen,mutsuz ve baba özlemi çekerek büyüyen bir çocuktum.Hayatımda tuttuğum takımdan ve en yakın arkadaşım Can'dan başka hiç bir şeyim yoktu benim.Gönlümde büyüyen baba hasretinden kendi aşkımı bulmaya da zamanım olmamıştı hiç.Ya da bu zamanı ben kendime vermemiştim.

İnsanların her zaman ön yargıyla yaklaştığı bir tiptim.Kızlarla evcilik oynayarak büyümek yerine erkeklerle futbol oynayıp küfreden bir kız çocuğu,annem dahil diğer insanların tuhafına gitmişti hep.Bu yüzden kız arkadaşım bir elin parmak sayısını geçmezdi.Bundan asla pişman olmadım.Sadece kendime bir miktar kızgınım.

Kendime aşık olma iznini vermediğim için kızgınım.Yalnızlığımı Can'la bile paylaşmadığım için kızgınım.Her bokumu bilirdi benim ama yeterince hayatıma almamıştım onu,yeni yeni fark ediyordum.

Kendime yaptığım bu salaklığı,babam karşıma çıktığında anlamıştım.Onu kabul etmem çok zor olmuştu benim,hele ki başımda 'Yıllar sonra nereden çıktı bu şimdi?' Diye sürekli sızlanan bir anne olduktan sonra.Beni babamdan kaçıranın o olduğunu öğrendiğimde,inanılmaz bir boşluğa düşmüştüm.Ne annem var,ne de babam diye düşünmüştüm.Daha sonra babam bir şekilde kendini kabullendirmişti bana.Mesela veli toplantıma gelmişti.Son noktayı koyması da Göztepe-Beşiktaş maçına götürmesiydi beni.

Babamı kabullendikten sonra her şey düzene girmişti zaten.Baba hasretim de bir şekilde söndükten sonra,artık kendime sevmek için izin vermem gerektiğini düşünmüştüm.Ama Allah'ın işi işte,daha önceden sürekli çıkma teklifi edenler,karşıma çıkmamaya başladılar.Kimse çıkmadı karşıma sevebileceğim.Ya da beni sevecek...Gerçi sevmese de olurdu diye düşünüyordum.

Tabii bu okuldaki bütün erkeklerle kanka ayağına konuşmamdan da kaynaklanıyor olabilirdi.

Daha sonra, o geldi.

Emir Berkan.

Başından beri,onu seveceğimi biliyordum aslında.O soyunma odasında gördüğüm sinirli ve biraz da olsa üzgün ifadeye sahip yüzün,hayallerimin baş kahramanı olacağını da biliyordum.

Kalbimi ona vereceğimi de biliyordum.

Yalnızca biraz uzun sürmüştü bunların farkına varmam.Beni sevmesi umrumda değildi açıkçası.Sevse güzel olurdu tabii ama sevmese de olurdu...

Tek korkum,benden uzaklaşmasıydı.Emir Berkan benden uzaklaşırsa işte o zaman kendime olan kızgınlığım nefrete dönüşecekti.

Bir anlık gazla söylediğim kelimeler şimdi boğazıma diziliyordu.

Benden uzaklaşırsa,beni istemezse pişman olacaktım.Şimdi pişmanlığım yoktu.

Bağdaş kurduğum arabanın ön tarafında,rahatsızca kıpırdandım.Aslında oldukça rahattı. "Düşeceksin kızım,kıpırdanma." Dedi İlhan homurdanarak.Kalbimdeki sıkışmayı bir türlü göz ardı edemeyerek ona baktım. "Kanka ben çok heyecanlıyım.Şimdi ne olacak?"

"Sakin ol Dino'm.Belki de duymamıştır." Dedi Can.Burak'da kafasıyla onu onayladı. "Koskoca stad sonuçta."

"Hayır,duydu. Arkadaşları üzerine atılırken bile bana bakmış gülümsüyordu.Onu söylediğimde de topun başında öylece kalakaldı.Eminim duydu." Ellerimi sıkı sıkı yüzüme bastırdım,bir garip hissediyordum.Pişman değildim ama kaygılıydım.Dediğim gibi;beni sevmiyor olsa bile uzaklaşmasını istemiyordum.Bir yanım inşallah duymuştur diyordu.diğer yanım inşallah duymamıştır,yoksa gider. Diyordu.