DEPLASMAN • tamamlandı

Bölüm ☆31☆ Aramüyür Sormüyür

Keyifli okumalarr😋❣

🦅

☆☆☆

"Ah,Deniz ve Emir'de gelmiş.Hoş geldiniz tatlım!" Şermin'in seslenmesiyle gözlerimi ona çevirdim.Bir tepki verebilecek gücü bile bulamıyordum kendimde.

"Hayatım,iyi misin?" Emir'in sıcak nefesini kulağımda hissettiğimde,derin bir nefes alıp başımı salladım. "İyiyim."

Değildim.

Ben bu adamı bir daha görmek istemiyordum,niye durup durup burnumun dibinde bitiyordu ki?

"Merhaba." Diyebildim sadece.Emir benim için yan masadan bir sandalye çektikten sonra kendine de bir sandalye alıp oturdu.

"Deniz,bu Eren." Dedi Ece. "Özge'nin kuzeni." Al işte!İçim sıkışırken istemsiz Eren'e kaydı gözlerim.Göz göze geldik o an.Bana çarpık bir gülümseme gönderdiğinde ondan tekrar iğrendim.Şerefsiz!

"Biz tanışıyoruz zaten." Dedi Eren.Sesini duymayalı neredeyse bir yıl olmuştu.Keşke unutabilseydim.

"Kapa çeneni Eren." Dedim sessizce.Damarlarımda akan kanın sinirden hızlandığını hissediyordum.Onunla aynı ortamda nefes almaktan bile nefret ederken,şimdi arkadaşlarımın yanında saçma sapan konuşup beni delirtmemeliydi.Kendimi tutamayabilirdim ve kızların bana farklı gözle bakmasını istemiyordum.İşin içinde Emir vardı.

"Deniz böyle tepki verdiğine göre..." Özge sinir bozucu bir şekilde sırıttı. "Eski sevgili falan mısınız?" Nasıl bu kadar ileri gidebildiğini sorgularken,Eren konuştu. "Sayılır." Ona şok içerisinde baktım.Böyle bir şey söz konusu bile değildi.

"H-hayır,böyle bir şey yok." Emir'e baktım. "Yemin ederim öyle bir şey yok." Emir elimi tutup Eren'e baktı sinirle. "Bana bak,zaten seni sevmiyorum bir de benim sinirime sinirime konuşma elimde kalırsın."

Bakın,bu efsane güzel bir şey.Benim ona güvendiğim kadar onun da bana güvenmesi...Güven.O kadar ihtiyacım varmış ki.Bunları an itibariyle daha iyi anlıyorum.

"Vaov!Emir Berkan'ı sinirlendirdik!" Deyip gevşek bir kahkaha attığında gözlerimi devirdim.Emir her an öldürecek gibi bakıyordu. "Lütfen bu konuyu kapatalım." Ece'ye baktım. "Saat geç oldu,başlayalım mı?"

"Bence de,ortam fena gerildi." Dedi geldiğimden beri hiç konuşmayan Şükran Abla. "Emir,hadi git.Yorgunsun zaten iyice dinlen.Akşam gelirim sana." Diye fısıldadım kulağına doğru.

"Bu şerefsiz de gidecek." Deyip Eren'i gösterdi.Benim aksime fısıldamamıştı.Eren kısık bir şekilde gülerken,olaya el atması için Şükran Abla'ya baktım.İçimizde en büyüğümüz oydu,Emir'in de ona saygısı vardı.Şükran Abla bakışlarımı anlayıp başıyla onayladı ve Eren'e baktı.

"Eren,hadi bakayım sen git."

"Ama abla-"

"İtiraz istemiyorum." Ardından Emir'e döndü. "Emir'ciğim,sen de antrenmandan gelmişsin.Hadi bebeğim git de dinlen." Diyerek onu da susturdu.Eren kalkıp giderken,Emir'de yanağıma kısa bir öpücük bırakıp kızlarla vedalaştı.Ardından o da çıktı.

"Ay Deniz,az önce ne oldu öyle?" Dedi Ece,gözleri kocaman kocaman.İç geçirdim. "Bende şoktayım Ece,inan."

"Bu Eren'le ne gibi bir geçmişiniz var?" Diye sordu Şükran Abla.Yanımızda Özge vardı,asla anlatmazdım. "Alışverişimizden daha önemli olmadığı kesin.Hadi gidelim!" Şu cümleyi de kurdum ya...Başımıza taşlar yağacak.

"Alışveriş dedin sol yanımdan vurdun.Kalkın ayol." Şermin ayaklandığında biz de kalkmıştık.Kafeden hesabı ödeyip çıktık.

"Evet,nereden başlıyoruz?"