Do niedawna wydawało mi się, że każdy człowiek na tym świecie jest taki sam. Myślałem, że ludzie patrzą tylko na swoje pragnienia, mając gdzieś co czuje ta druga strona. Tak było do momentu poznania całkiem nienormalnego Jimina. Był inny niż wszyscy...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Chwila, co? Co kurwa? O nie nie nie Mi się nie odmawia. To ja tutaj mówię kiedy piszemy, a kiey nie!
Yhm, no jasne
Chwila, od kiedy jestem taki za pisaniem z chłopakiem? Niedawno sam kazałem mu spadać więc po co ja go zmuszam? Powinienem dać mu spokój. Będzie chciał to napisze, nie będzie-trudno. Jakoś przeżyję. Nie jest mi potrzebny
Skoro nie jest potrzebny, czemu wybierasz do niego numer i piszesz wiadomość-zadrwiła moja podświadomość.
Do:Jiminnie O nie nie nie mój drogi Do:Jiminnie Tak łatwo nie będzie Do:Jiminnie Mów co się dzieje. Do:Jiminnie Już, jak na spowiedzi! Od:Jiminnie Nie uczęszczam na nią Do:Jiminnie Pierdolić to, gadaj Od:Jiminnie Hyung daj po prostu spokój Do:Jiminnie Nie i nawet o to nie proś. A więc? Od:Jiminnie Czemu to robisz? Chcę po prostu spokoju Do:Jiminnie A chuj mnie to. Coś dzieje więc nie odpuszczę. Do:Jiminnie Ty też nie odpuszczałeś, więc nie oczekuj tego ode mnie Od:Jiminnie Ja to całkiem inna sprawa Do:Jiminnie Nie rozśmieszaj mnie dzieciaku. Nie dam ci spokoju więc lepiej powiedz co się dzieje Od:Jiminnie Eh hyung... Do:Jiminnie Nie wzdychaj klucho tylko gadaj Od:Jiminnie Matka Kookiego tutaj była.. Do:Jiminnie Czyli od tego, którzy ich przyłapali tak Od:Jiminnie Tak. No i ona nagadała bzdur na Tae'a i go wywaliła rozumiesz? A on poszedł...a ja nie wiem gdzie i się martwię. Do:Jiminnie O NIC NIE PYTAJ-Podaj mi jego numer Od:Jiminnie Ehh *** *** *** Wpisałem podany numer łamiąc przy okazji kilka zasad, po chwili namierzając chłopca. Zrobiłem zrzut ekranu z adresem jego położenia wysyłając to chłopcu. Do:Jiminnie Tam jest Od:Jiminnie Boziu dziękuje! Do:Jiminnie Ależ proszę. A i nie denerwuj się już tak. Pogadaj też z mamą i wytłumacz. Od:Jiminnie Będzie ciężko Dziękuje hyung Do:Jiminnie Nie dziękuj, tylko idź po niego Od:Jiminnie Odezwę się potem^^
Mam nadzieję mały Bo czekam Nawet jeśli ta myśl mnie martwi ******* Chyba nie jedna osoba ma tak, że znaleziwszy jakiś przedmiot będący cząstką mrocznej, niezbyt przyjaźnie wspominanej przeszłości ma natłok refleksyjnych poglądów. Przynajmniej ja tak mam. Na moje nieszczęście.
Sprzątając swój azyl wyczekując na wiadomość od chłopca, na damym dole jednej z półek znalazłem swój stary zeszyt aka pamiętnik. Szczerze powiedziawszy zbytnio nie róźnił się. Jedyne co wskazywało na jego długość użytkowania, były nieco zgniecione i rozwalone na bokach. Siedziałem na podłodze w rękach trzymając moją całą przeszłość. Czułem ciężar wszelkich zapisanych tam słów. Cieżar mojej historii.
Nie odważyłem się go otworzyć, więc siedziałem smutnym wzrokiem się w niego wpatrując.
Cholera, tak dobrze jak znałem jego treść tak orientowałem się w bladych bliznach słabości zdobiących moje ręce. Pomyśleć, że pisałem go w momencie gdy było ze mną bardzo źle. Kiedy byłem tak blisko końca. Przymknąłem oczy. Czułem ciężar na mych barkach.
Mogłem to spalić.
Tyle ,że po co? I tak za niedługo,..ja... Cholera. Czy ja tego naprawdę chce?
Od kiedy mam wątpliwości co do samobójstwa? Czyżby Park Jimin spawił, że zacząłem się wahać?
Zerwałem się czując nagłą potrzebe odetchnięcia świerzym powietrzem. Ściany mnie przytłaczały, wpływały na mnie nadwyraz negatywnie. Ubrałem więc tylko na siebie za dużą, szarą bluzę wychodząc z pokoju. Wiedziałem, że mama jest w kuchni , dlatego jak najciszej udałem się do przed pokoju. Ubrałem czarne znoszone trampki, wychodząc na zachmurzone podwórko. Założyłem kaptur na głowę, włożyłem słuchawki do uszu idąc po prostu przed siebie.
Powoli, nigdzie się nie śpiesząc przemierzałem ulice Daegu obserwując z boku ludzi. Wszyscy byli tacy sami. Zagubione w nadmiarze pracy potwory zapominające o uczuciach. Przeklęte, bezduszne maszyny podpisujące się pod wybrany schemat.
Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Chociaż byłem inny.
Tylko Park Jimin był.... No własnie..kim był? Co jeśli on udaje i okaże się, że to pozory? Przechodząc przez most przystanąłem na chwilę. Oparłem się o barierkę spoglądając w dół. Spokojnie płynęła tam woda. Woda, która czasem nosi statki wypływające w dal, a innymi razy unosi ciało samobójcy na brzeg. Zacisnąłem ręce, przygryzając wargę na moje spostrżeżenia i myśli.
Samobójcy, którym sam bym był gdyby nie moi przyjaciele, którzy nie zdawają sobie sprawy z tego, że mój świat ponownie staje się czarno-biały.
Odepchnąłem się od zimnej, metalowej barierki idąc dalej. Uniosłem głowę wysoko na zachmurzone niebo, ciemne szare chmury przysłaniały piękny błękit, który tak uwielbiam podziwiać.
Pomyśleć, że tak samo bywa z moim szczęściem. Kiedy już się pojawi, jakieś cholerne chmury muszą przyćmić jego blask rujnując wszystko.
Nawet nie wiem kiedy wylądowałem na pobliskich torach, idąc po szynach myślami wyobrażając sobie stukot pędzących kół. Wyobrażałem sobie drżenie, które jest przez nie spowodowane.
Pokręciłem głową przystając na chwilę. Poczułem jak coś mokrego spływa po mej twarzy. Uniosłem wzrok zauwazając spływające z nieba krople deszczu. "Mały zostało coraz mniej czasu"-pomyślałem robiąc najgłupszą rzecz jaką mogłem zrobić. Położyłem się na zimnych torach, po chwili zamykając powieki.
Hejcia! Dzisiaj krótki rozdział, ale to przez brak czasu:c Przepraszam za to Kocham was P. S przepraszam za błędy
