Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 1 - Jager (deel 1)

"Niet bang zijn, ik ben van de politie." Eva van Dongen kwam de trap op en liep een kamertje in terwijl het kleine meisje op de grond, tegen de muur aan zat. Ze keek niet op, zelfs niet toen Eva voorzichtig naast haar kwam zitten.

"Hoe heet jij?" vroeg Eva lief, maar ze kreeg geen antwoord. Het bruine, lange haar hing stil langs het dunne gezichtje en haar ademhaling was zo rustig dat Eva haar borst niet eens zag bewegen.

"Je bent veilig nu." zei ze zacht.

"Nee." kwam er standvastig uit de mond van het meisje. Ze bewoog verder nog steeds niet.

Eva sloot even haar ogen en liet haar vingers over de houten vloer glijden. Het voelde zo bekend.

Toen ze haar ogen opende en weer naast haar keek, staarde ze recht in de getraumatiseerde ogen van het jonge kind.

Op het moment dat Eva van Dongen door begon te krijgen waar ze zich bevond, begon de platenspeler beneden te spelen met het liedje die ze te vaak in haar leven heeft moeten aanhoren.

Ze keken beiden geschrokken naar het trapgat.

"Papa." fluisterden ze tegelijkertijd. Eva's spieren spanden aan, haar hart begon te kloppen en het zweet brak haar uit. Ze kneep haar ogen dicht en legde haar handen over haar oren, hoewel ze die verdomde muziek nog steeds kon horen.

"Niet weer," zei ze bijna onhoorbaar. Ze kroop naar een hoek van haar kamer en durfde voorzichtig op te kijken. Ze was alleen en ze herkende haar oude kamer, maar ze wilde er niet zijn. Ze verlangde naar thuis. Naar de enige plek waar ze zich veilig voelde. Bij hem. Bij Floris Wolfs.

Ze voelde doodsangsten toen ze voetstappen hoorde. De treden kraakten bij elke stap en bij elke stap voelde ze haar hart harder bonken.

"Eva,"

De rillingen liepen over haar rug bij het horen van zijn stem. Langzaam maar zeker zag ze hem boven komen. Hij had een grijns op zijn gezicht en zuchtte gelukzalig toen hij haar zag zitten.

"mijn lieve Eva."

Ze begon te huilen bij het zien van zijn gezicht. De man in haar kamer was niet haar vader.

"Bols, ga weg." huilde ze zachtjes, terwijl hij met langzame passen naar haar toekwam. Ze kneep haar ogen weer dicht en verschuilde zich achter haar eigen armen. Toen ze niks meer hoorde, keek ze weer voorzichtig op. Ze keek recht in zijn ogen, zijn gezicht vlak voor de hare.

"Ik heb je gemist Eva." En ineens greep hij haar bij haar polsen.

Eva schoot overeind. Ze was kletsnat van het zweet en het leek alsof ze haar ademhaling niet meer onder controle kon krijgen. Ze keek vluchtig om zich heen en besefte weer waar ze was. Het was goddank haar laatste nachtje daar. Haar laatste gebroken nacht in de kliniek.