Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 5 - Shock (deel 7)

Toen de rechercheurs net wilden vertrekken van de school, liepen ze Olivier tegemoet. Eva begroette hem vriendelijk.

"Hoi." zei hij kort terug. Hij probeerde hun blik te vermijden.

"Kunnen we je nog een vraag stellen?" vroeg Eva toch maar.

Hij beet op zijn lip. "Ik moet eigenlijk naar de les, sorry."

"O, het duurt niet lang hoor."

Olivier draaide zich al om, maar stond oog in oog met Wolfs.

"Heb je ooit wel eens gemerkt dat hier op school wordt gedeald?" vroeg hij hem.

"Nee."

"Je vriend Max, waar koopt hij zijn spul?"

Olivier haalde zijn schouders op. "Gewoon, bij de koffieshop. Niks bijzonders. Kan ik gaan? Ik heb een toets." Zonder om op antwoord te wachten, liep hij al bij hen vandaan.

"Je houdt wat achter, of niet?" vroeg Eva, net iets te hard. Hij draaide zich weer om en kwam zuchtend teruglopen.

"Oké, ik ben toch al een verrader:" verzuchtte hij. "ik weet alleen dat Jasmijn die pillen inderdaad op school heeft gekregen. Van wie weet ik niet. Ze doet steeds heel geheimzinnig met haar telefoon. Verder weet ik niks, want iedereen haat me nu. Kunnen jullie me verder met rust laten?" Dit keer liep hij weg zonder terug te komen.

***

"Ik heb die Wilfried Bonenberg even opgezocht." zei Eva toen ze weer terug op het bureau waren.

Wolfs keek op naar zijn collega, die gefixeerd was op haar computerscherm.

"Hij is één keer aangeklaagd voor aanranding van een minderjarig meisje, 16 jaar." zei ze. "Ze hebben die aanklacht weer laten vallen, maar hij is wel ontslagen van de school waar hij toen werkte."

"Wellicht was ontslaan al genoeg straf voor hem." mompelde Wolfs.

"Ja, misschien." Eva bleef op haar scherm kijken. "Hm, interessant."

"Wat?"

"Ik lees hier dat hij natuur- en scheikundeleraar is geweest."

Dit keer keken ze elkaar aan. "Denk jij wat ik denk?" grijnsde Wolfs.

"Ja, het is wel een beetje ver gezocht misschien? Waarom zou hij pillen voor een student maken?"

"Olivier had het erover dat Jasmijn wat op haar mobiel had staan."

Eva knikte. "Ik regel een machtiging."

Binnen een dag kregen ze wat ze nodig hadden: een foto van Wilfried Bonenberg al zoenend met een jonge meid en een gesprek tussen hem en Jasmijn.

"Dus dit was een chantagemiddel?" dacht Eva hardop.

"Aan de gesprekken te lezen wel ja. Hij regelde dat ze hogere cijfers kreeg," hij las snel verder. "en hier: pillen." Hij kreeg een brede glimlach op zijn gezicht, waardoor Eva hem aan bleef staren. Zijn lach was één van de mooiste dingen die ze kon zien op een dag.

***

"Jij hebt jouw leraar gechanteerd, een vervuilde pil aan je vriendin gegeven en daar ook nog eens je mond over gehouden?" Wolfs keek streng naar het huilende meisje voor hem.

"Ik wilde niet in de shit komen." huilde Jasmijn.

"Dat zat je sowieso al." mompelde Eva.

"Wat gaat er nu met mij gebeuren?" vroeg Jasmijn angstig.

Eva haalde haar schouders op. "Daar beslist de rechter over."

Bij Wilfried, die in de andere verhoorkamer zat, schoven ze meteen de foto naar hem toe, voordat ze gingen zitten.

"Godver, kutwijf." siste hij.

"Wie?" vroeg Eva.

"Ach, die Jasmijn." Hij schoof geïrriteerd de foto weer weg. "Eén kleine misstap en je wordt er zo hard bij genaaid. Ik kan het mij niet veroorloven om wéér mijn baan te verliezen."

"Nou, nu verlies je hem helemaal. Je hebt iemand vermóórd door die pillen van je."

Wilfried keek Eva aan maar hield stijf zijn kaken op elkaar. Ze zag zijn blik binnen enkele seconden ontdooien.

"Het was nooit mijn bedoeling om... om Loïs..." begon hij.

"Nee? Wat was dan je bedoeling? Om alleen Jasmijn te vermoorden?"

Wilfried sloeg zijn ogen neer. "Ik praat verder als mijn advocaat er is."

Wolfs en Eva keken elkaar aan. Hij gaf haar een bijna onzichtbare glimlach, wetende dat Claire Sweerts vanachter het glas zat toe te kijken. Aan het aanschouwen dat Eva wél haar werk goed kon doen.

***

Vreemd keek Eva rond. Ze bevond zich in de fabriek, met tientallen junks om zich heen. Allemaal vrouwen. Graatmager, schaars gekleed, vies. Als zombies kwamen ze op haar aflopen en raakten ze haar aan. Overal voelde ze handen. Ze gleden over haar mond, ogen en neus. Ze hapte naar adem en begon om haar heen te slaan waardoor ze ontkwam aan de handen. Ze rende zo snel mogelijk de eerste beste deur binnen. Haar badkamer. Haar eigen badkamer.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Spierwit, donkere kringen onder haar ogen, geen expressie. Ze herkende zichzelf niet. Haar ogen gleden af naar beneden, waar ze de naald in haar arm zag zitten.

Voor de zoveelste keer schrok ze wakker, badend in haar eigen zweet. Ze sloeg snel de deken van zich af en dronk wat water. Ze veegde haar voorhoofd af en zuchtte.

Nog voordat ze er erg in had, was ze gaan lopen en stond ze stil voor Wolfs' kamer. Haar lichaam en alles wat ze in haar had, verlangde zo erg naar hem, dat ze automatisch de deurklink naar beneden duwde en voorzichtig naar binnenstapte.

Daar lag hij. Met zijn rug naar haar toe.

Wat was überhaupt mijn plan?, twijfelde ze. Gewoon bij hem in bed kruipen?

Ze hoefde zelf geen antwoord meer op die vraag te geven, toen Wolfs zich slaperig omdraaide.

"Hé, wat is er?" vroeg hij terwijl hij in zijn ogen wreef. Hij deed een nachtlampje aan.

"Sorry," zei ze zacht. "dat ik je weer wakker maak."

Hij gaf haar een glimlach en kwam overeind. "Geeft niks."

Eva hoefde hem niet uit te leggen wat er was.

"Kom eens." zei hij terwijl hij op zijn bed klopte. Aarzelend liep ze naar hem toe en ging op de rand van zijn bed zitten. Hij wreef haar over haar rug. "Je zou bij mij kunnen slapen, als je zou willen? Misschien helpt het je?"

En hoewel ze dat idee ongemakkelijk zou moeten vinden, ontspande ze volledig. "Dat zou fijn zijn."

Hoihoi, héél erg bedankt voor alle views, votes en reacties. Zo fijn als je waardering voor je werk krijgt haha! <3  Op mijn planning stond dat ik 10 afleveringen zou hebben voor dit seizoen, maar ik heb het aangepast naar 13 afleveringen, wat dan ook meteen het einde is.

(: