Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 9 -Hel (deel 5)

Alle gedetineerde die ze passeerden toen ze op weg waren naar de uitgang, keken hen na. Wolfs had het verkloot, dat lieten ze hem duidelijk merken.

"Hé, wat doe jij nou hier?" hoorde hij Eva ineens zeggen.

Er kwam een lange, slanke vrouw naar hen toelopen.

"Ik val soms in hier." glimlachte ze vriendelijk naar haar.

Eva keek hem aan. "Dit is... Nora, mijn eh..."

"Ah," glimlachte Wolfs. "hai, ik ben Floris Wolfs."

"Ja, dat kon niet missen natuurlijk." Nora nam zijn uitgestoken hand aan. "Nora de Leeuw." Ze keek Eva weer aan. "Ik moet weer door. Ik zie je donderdag."

"Tot donderdag." knikte Eva.

Eva reed terug naar het bureau. Wolfs zat peinzend naar haar.

"Die vrouw wilde gewoon naar haar dochter toe." zuchtte Wolfs. "Nu kan ze haar dochter niet vasthouden dankzij mij."

Eva hield haar focus op de weg. "Ach."

"Ach?" Wolfs trok zijn wenkbrauwen op. "Die vrouw ziet haar dochter waarschijnlijk al niet vaak."

"Ja," haalde ze haar schouders op. "had ze maar goede keuzes in haar leven moeten maken."

"Je weet toch niet waarom ze daar zit?."

"Nou, ze zal er echt niet voor niks zitten hoor."

"Hoezo?" reageerde hij fel. "Jij hebt daar ook een keer gezeten toch? Of ben je dat vergeten?"

Eva hield zich stil, maar Wolfs kon de vrouw niet uit zijn hoofd krijgen. Het deed hem denken aan Fleur. Aan hoe hij haar nooit meer kon vasthouden.

***

"Een gedetineerde vertelde ons dat niet alle cipiers even fatsoenlijk waren." vertelde Wolfs aan zijn chef. "Ze wilde niet zeggen over wie dat ging. Wij hebben nog niks kunnen ontdekken waarom ze Ter Wee hebben gepakt."

Jullie mogen het personeel natrekken." knikte Mechels. "Maar richt je er niet te veel op. Die vrouwen weten dondersgoed welke richting ze jullie op moeten sturen."

Wolfs en eva knikten en gingen de deur uit en vertrokken direct naar huis.

***

Eva kwam naar beneden in haar hardloopkleding. Ze zag Wolfs en Julia beiden aan tafel zitten met hun laptop voor zich. Ze hoorde alleen het getik op het toetsenbord, verder was het muisstil.

Wolfs keek op. "Ik heb die Paul Nijboer even opgezocht:"

Eva ging naast hem zitten en trok haar schoenen aan.

"Hij is twee keer beschuldigd voor aanranding, maar hij is nooit vervolgt."

Eva deed haar haar in een staart. "Wat hebben we daar aan? Hij is degene die nog leeft."

"Ja ik weet het," mompelde hij. "maar als het wel zo is: hij werkt veel met vrouwen."

"Dat zou dan een andere zaak worden waar ik me niet op wil richten."

Wolfs keek haar zuchtend aan. Hij begon zich steeds meer aan haar te ergeren.

Ze keek hem vragend aan. "Ik ga hardlopen." mompelde ze toen hij niks zei.

"Joh."

Julia keek hem aan maar ze hield zich stil.

"Wat?" vroeg hij gepikeerd. "Geen bijdehante opmerking?"

Julia rolde met haar ogen, pakte haar laptop en liep ook bij hem weg.