Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 11 - Licht (deel 5)

Tik.

De eerste keer dan Eva van Dongen zijn lippen op de hare voelde, wist ze dat ze de zijne zou worden. Niet gelijk, maar langzaamaan zou ze zich volledig overgeven aan hem. En hij had haar alle ruimte gegeven die ze nodig had om haar muren af te breken en haar vertrouwen in hem te leggen, zoals ze dat nog nooit in iemand had kunnen doen.

Tik.

Hun eerste kus was anders dan al hun andere keren. Het was erkenning dat ze nooit zonder elkaar zouden kunnen en opluchting dat ze toen nog geen afscheid van elkaar hoefden te nemen. Afscheid. Van hem. Vaak dacht ze dat ze hem zou verliezen, maar iedere keer heeft het lot het tegendeel bewezen en elke keer bracht het hen dichter bij elkaar. Hij had een kogel -haar kogel- in zijn borst gevoeld, hij had haar op het nippertje gered van een bom waarna hun eerste kus volgde, ze had hem bijna vermalen zien worden door een papiervermaler, hij had haar uit een auto, die op ontploffen stond gered met alleen de uitgesproken woorden 'ik hou van jou'.

Tik.

Ik hou van jou, hij had het nog maar twee keer gezegd, maar heeft het al die andere keren laten blijken. Door zijn reddingsacties, maar ook door zijn knipogen, verliefde glimlachen, het zorgen dat ze elke avond iets te eten kreeg wat ze lekker vond. En zijn lippen. Sinds kort waren ze iedere dag wel ergens op haar hoofd of lichaam te bekennen. Zijn lippen voelden anders dan alle andere lippen die ze had gevoeld. Beter. Alsof ze bij de hare hoorden. Iedere keer weer viel het haar op hoe perfect hun kus voelde. Zelfs nu. In hun laatste seconden.

Tik.

Er volgde volledige stilte. In haar hoofd. In de kamer. Zelfs hun ademhaling was gestopt. Eva trok voorzichtig haar hoofd terug, waardoor ze hun kus verbrak, en opende aarzelend haar ogen. Ze gleden naar de klok. 00:00:00. Ook Wolfs had zijn ogen geopend, maar hij had ze strak op Eva gericht. Als de bom af ging wilde hij dat zij het laatste was wat hij zag.

"Hij... uh..." Eva's hartslag vloog weer de lucht in. "Hij gaat niet af?"

Er klonk ineens een harde klik, gevolgd door een gil van Eva. Ze vloog Wolfs om zijn nek. Ze hadden een harde knal verwacht en pijnlijke hitte, maar het enige wat er volgde was een koud briesje. Nu keken ze alle bij naar de deur. Hij stond op een kier.

"Wat?" vroeg Eva zacht. "Wat is dit?" Ze stond op. Wolfs pakte haar bij haar pols vast.

"Eef," zei hij wantrouwend.

"De deur is open. Kom mee." Ze trok hem op en liepen samen naar de deur. "Het lijkt wel dag." zei ze, kijkend naar de hoeveelheid licht die door de kier naar binnen kwam. Heel voorzichtig duwde ze het verder open en werden ze bijna verblind door het felle licht van twee koplampen.

"Een auto!" Ze duwde Wolfs weer naar binnen, maar na een korte tijd kregen ze door dat de motor niet liep. Nu was Wolfs degene die voorop ging. Hij rende direct naar de auto toe.

"Hij is leeg." Hij keek naar de deur waar Eva nog bij stond. "Shit."

"Wat?" Eva keek om en zag wat hij zag. Ook de deur was beklad met bloed.

'Thank you for making it so easy'.

Eva rende naar Wolfs toe, die direct zijn arm om haar heen sloeg. Ze keken elkaar aan. Dezelfde gedachten schoten door hun hoofd: wegwezen.

Takken braken onder hun voeten terwijl ze door het donkere bos renden. Bij elk vreemd geluid wat ze hoorden, keken ze om hun heen. Ze waren op hun hoede. Ze wisten niet exact wat Danny van plan was, maar het was niet goed. Het was absoluut niet goed.
Ze vertraagden opgelucht hun pas toen ze bij hun auto kwamen, maar hun opluchting duurde niet lang toen ze zich bedachten dat het nog niet over was. Wolfs startte de auto.
"Mijn mobiel is leeg." zei Eva toen ze het een paar keer aan probeerde te klikken. Wolfs graaide in zijn zak, wierp het op haar schoot en probeerde zich een weg te banen door de bobbelige bosweg. Hij had ook nog weinig batterij. Toen Eva zijn wachtwoord had ingevoerd zag ze dat hij voor hun date nog bezig was geweest met werk. Hij had een foto van het slachtoffer open staan, nog geen tijd gehad -of er tijd voor gemaakt- om het weg te klikken.
"Is dit dat slachtoffer waar je momenteel mee bezig bent?" Eva's ogen waren groot.
"Ja. Hoezo?"
"Ik ken hem."
Wolfs keek haar even verward aan. "Ja, hij komt gewoon uit Maastricht."
"We moeten nú naar huis."
"Wat is er?"
"Hij heeft pas onze boiler gemaakt!"
Nu keek ook Wolfs haar met grote ogen aan en trapte het gaspedaal verder in. Eva lichtte direct de collega's in. Daarna belde Julia, maar haar nummer sprong meteen op voicemail.
"Kut." Ze beet op haar lip. "Ze neemt niet op." Romeo's nummer ging wel over, maar ook zijn voicemail kreeg ze te horen. Toen ze het opnieuw wilde proberen werd het beeldscherm zwart. Ook Wolfs' mobiel was uitgevallen, maar Eva had een voorgevoel dat Romeo niet had opgepakt.
"Hij neemt ook niet op." Haar hart begon te bonzen. "Wolfs," ze keek hem wanhopig aan. "hij zou bereikbaar blijven."