Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 2 - Prooi (deel 7)

"Wat in vredesnaam deed Eva bij de aanhouding?!"

Wolfs had al verwacht dat Mechels moeilijk ging doen om dat deel van het gesprek met Julia.

"En zeg me niet dat ze er niet was, Wolfs, ik weet wanneer jij liegt!"

"Eva zat op het terras ja. We zaten samen te lunchen. Verder had ze er niks mee te maken, mevrouw Mechels."

"Dat mag ik hopen voor jou. En voor haar. Jullie hebben geen idee hoe erg ik heb moeten zwoegen om Eva weer aan het werk te krijgen. Dat kan ze dan wel helemaal schudden."

Wolfs was stil. Hij wilde zijn partner niet kwijt, maar hij wist ook dat alles wat hij nu tegen Mechels zou zeggen, toch niet zou helpen.

"Goed." zei ze kalm. "Deze zaak wordt aan iemand anders overgedragen. Jij hebt bureaudienst voor de rest van de week."

"Serieus? Alweer?"

"Ja." Ze gebaarde met haar hand dat hij weg moest gaan.

Vloekend stond hij op en verliet het kantoor.

***

"Meneer de agent," Chantal keek verrast naar Romeo. "Heb ik de vingerafdrukken verknalt op de deur? Of komt u voor wat anders?" giechelde ze. Haar lach verdween toen ook Marion aan kwam lopen. Romeo hield een papier omhoog.

"Wat is dat?" vroeg Chantal onzeker.

"Machtiging tot binnentreden van uw woning, mevrouw De Weerd."

"Pardon? Waarom?"

Romeo antwoordde niet meer en verplaatste haar rustig, zodat zijn collega's naar binnen konden.

"Maar ik heb helemaal niks gedaan! Wat doen jullie?!" Chantal werd onrustig van alle agenten in haar huis.

Romeo sloeg zijn armen over elkaar. "Wel een beetje raar dat we alleen de vingerafdrukken van u en uw buurman konden vinden, vindt u ook niet?"

"Ja! Dat is toch niet gek?! Ik kom daar toch wel eens!"

"En uw buurman wist ons ook te vertellen dat u wist waar de reservesleutel lag."

"Ja, dus?!"

Hoe zenuwachtiger Chantal werd, hoe trotser Romeo zich voelde.

"We vonden het nog gekker dat er geen sporen van braak waren. Het slot was volledig onaangetast."

Marion kwam van de trap af met een bevredigde glimlach én met de Flash comic in haar handen.

Romeo pakte Chantal bij haar arm. "U bent aangehouden voor diefstal."

Nadat de collega's haar hadden meegenomen keek Marion naar haar partner. "Toch jammer, ze zou wel leuk bij de passen." grijnsde ze.

"Ik zei toch dat vrouwen en ik niet samen gaan."

"Dus je was wél geïnteresseerd in haar?"

Romeo rolde met zijn ogen. "Nee. En nu al helemaal niet meer."

***

Eva merkte al snel dat het humeur van Wolfs er niet beter op was geworden toen hij thuis kwam. Hij smeet zijn jasje over een stoel en pakte wat te drinken voor hemzelf, zonder haar enig woord te zeggen. Eva bleef ongemakkelijk van de tros druiven plukken en at langzaam verder. Zo stil mogelijk, alsof ze bang was dat een gevaarlijk dier haar aan zou vallen, als ze zich zou verroeren.

"Nou, ik heb bureaudienst voor de rest van de week." Wolfs plofte uiteindelijk op een stoel neer en nam ook wat druiven. Eva bleef verdacht stil. Ze wist ook wel dat dit een sneer naar haar toe was.

Wolfs bestudeerde haar gezicht en legde zuchtend zijn hoofd in zijn handen.

"Ik probeerde alleen maar te helpen, Wolfs." zei ze zacht.

Hij keek haar bijna wanhopig aan. "Ik had je gezegd dat je dat niet moest doen, Eva."

"Maar wij werken als team, Wolfs. Als pártners. Dan zijn wij op ons best. Ik wil dat terug. Jij toch ook?"

Hij kneep kort zijn ogen dicht. "Het interesseert je geen zak, of wel? Dat ik mijn baan op het spel zet voor jou?" Hij wist zelf ook wel dat híj degene was die het niet interesseerde of hij zijn baan op het spel zette voor haar: hij had per slot van rekening zelf een ring voor haar gekocht. Maar hij wilde niet de enige zijn die zou vechten voor hen. Voor deze relatie, als Eva ooit berijd was het zo te noemen.

"Sorry." zei ze kleintjes.

Wolfs stond op. "Je kan wel sorry blijven zeggen Eef... Dat verliest een beetje zijn waarde, zo."

Stiekem keek Eva naar haar huisgenoot, terwijl hij aan het koken was. Hoewel ze wist dat hij teleurgesteld was, toverde hij toch een kleine glimlach op haar gezicht. En wat kriebels in haar buik die ze heel hard probeerde te negeren. Ze had ze vaker, als hij zo gepassioneerd ergens mee bezig was. Of als hij knipoogde naar haar. Of als hij om haar moest lachen. Of als hij haar aan het lachen probeerde te maken.

Ineens keek hij op en kruisten hun ogen elkaar. Eva's wangen kleurden, terwijl ze druk met haar ogen een ander voorwerp zocht om naar te kijken.

Ineens viel haar op wat er verandert was aan de Ponti en het verbaasde haar dat het nu pas tot haar doordrong:

"Waar is je drankvoorraad gebleven?"

Semi-verbaasd keek Wolfs achterom naar de plek waar eerder zijn whiskyflessen stonden. "Weg." antwoordde hij simpel.

"Ik ben gestopt met drinken." zei hij toen hij de vragende ogen van Eva zag. Hij haalde zijn hand door zijn haar en gaf een kleine, verlegen glimlach. "Ik wilde gewoon geen verslavingen hier in huis."

"Was je bang dat ik het op zou drinken? Ik drink die zooi niet hoor."

"Nee, nee," hij zette het vuur laag en ging weer bij haar aan tafel zitten. "Ik wilde zelf gewoon stoppen," Hij glimlachte. "voor jou." voegde hij er snel aan toe.

"Waarom?"

"Je bent je leven lang al omringt door alcoholisten, ik wil niet dat je mij ooit zo gaat zien."

Eva zuchtte glimlachend. "Hoe zou ik jou ooit kunnen zien als al die andere mannen in mijn leven, Wolfs? Jij bent anders."

"Op een positieve manier, mag ik hopen?" lachte hij. Eva knikte hevig.

"Je bent veel te goed voor mij." Haar vingers gleden over de rug van zijn hand en voorzichtig schoven ze tussen de zijne.

Wolfs tilde haar hand zorgvuldig op en drukte teder zijn lippen op haar zachte huid. Er schoot kippenvel over Eva's arm, dat hem zeker niet ontging. Hij glimlachte tevreden en keek haar weer aan. Ze probeerde haar rode blos te verbergen door verlegen naar beneden te kijken en ze schraapte haar keel.

"Ik heb volgende week trouwens een afspraak," zei ze vlug. "bij de psychiater."

Wolfs streelde nog even met zijn duim over haar hand. "Ik ben trots op je."