Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 11 - Licht (deel 6)

Sorry dat ik zo laks ben met posten xD maar goed, hierbij het langverwachte laatste deel van aflevering 11...

Hoe dichter ze bij hun straat kwamen, hoe slomer Wolfs ging rijden. Ze zagen de felle alarmlichten van de dienstauto's en linten die hun straat afzette. Het was nog niet eens écht in hun hoofd opgekomen wat er aan de hand zou zijn, maar al snel vloog de scherpe geur van brand hun neus in.

"Nee, nee, nee," hoorde Wolfs zachtjes uit Eva's mond. Ze begon sneller te ademen. "Wolfs..." Hij legde zijn hand op haar been en keek haar aan.

"Ik ga kijken, oké?" zei hij. "Blijf jij nog maar even zitten." Hij stapte de auto uit en rende naar een collega toe die bij het lint stond. Hij liet zijn ID zien.

"Wat is er aan de hand?" Hij keek de straat in en zag de Ponti. Vlammen krulden zich om de kozijnen heen.

"Er is een bom ontploft." wist zijn collega hem te vertellen. Wolfs haalde zijn hand door zijn haar en stond voor een paar seconden aan de grond genageld. De ontsteker was dus niet voor de bunker waar ze in zaten...

"Wolfs!" De stem van Marion verbrak zijn verbijstering. Hij kroop onder het lint door en liep naar haar toe. Hij zag lichte paniek in haar ogen.

"Waar is Eva?! Ik heb jullie proberen te bellen-"

"In de auto. Onze telefoons zijn leeg." zei hij snel. "Waar zijn Julia en Romeo?"

"Weet ik nog niet." Ze wreef hem even over zijn arm. "De brandweer is net naar binnen." Ze sloeg haar hand voor haar mond. "Denk je dat ze nog binnen zijn?"

Hij haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet." Hij bekeek zijn brandende woning. Het bordje van De Ponti hing er nog gewoon, alsof er niks aan de hand was.

"God," zei Wolfs. "ik hoop het niet."

"Wolfs..." Hij zag Marions ogen volmedelijden langs hem heen kijken. Hij draaide zich om en zag Eva, die met haar handen voor haar mond en tranen in haar ogen kijken naar het enige wat ze nog van Frank had. Wolfs rende op haar af en omarmde haar direct. Hij verborg haar hoofd in zijn borst, maar ze wilde blijven kijken.

"Zijn ze- zijn ze binnen?" vroeg ze bijna onhoorbaar.

"Weten we nog niet." Hij pakte haar hoofd vast. "Ga anders terug naar de auto, Eef. Ik kom direct als ik wat hoor." Hij wilde haar met alle macht beschermen. Ook Marion kwam aanlopen en sloeg een arm om haar heen.

"Kom," zei ze. "Ik ga wel even met je mee."

Wolfs liep op een collega af die met zijn bejaarde overbuurvrouw, die nogal overstuur was, praatte. Toen ze Wolfs zag, richtte ze zich op hem.

"Meneer Wolfs. Ik zit net te zeggen dat ik een kort uurtje geleden een man uit jullie huis zag komen!" zei ze. "Ik had hem nog nooit eerder gezien. Hij keek nogal schichtig om zich heen en rende daarna weg."

"Hoe zag hij eruit?"

"Ja, kon het niet heel goed zien." Ze keek bedenkelijk. "Maar hij had in ieder geval een donkere huidkleur."

Wolfs knikte en keek de agente aan. "Zou jij een foto van Romeo Sanders op je mobiel kunnen zoeken?" Ze pakte direct haar mobiel erbij, zocht het op en gaf de telefoon aan Wolfs, die hem aan zijn buurvrouw liet zien.

"Is dit de man die u zag?"

"Ja," knikte ze. "Ik geloof dat dat hem is."

"Heeft u dan toevallig ook een vrouw gezien, lang blond haar, 25 jaar?"

"Nee, sorry."

"Je hebt hem ook niet meer terug zien komen?"

De vrouw schudde haar hoofd. "Ik heb mijn gordijn opengelaten, omdat ik het niet helemaal vertrouwde. En toen..." Ze zuchtte. "nou ja... boem." Ze keek weer naar het huis. "Ik schrok me helemaal de leplazarus."

Wolfs knikte. "Oké, dankuwel."

Hij liep terug naar Eva en Marion, die verderop op een muurtje zaten. Marion had haar arm om Eva heen geslagen. Ze keken allebei op toen hij aan kwam lopen.

"Een getuige heeft Romeo de deur uit zien lopen en niet meer terug zien komen." begon hij. "Julia weten we nog niet."

"Romeo zou niet zomaar weggaan en haar alleen laten, toch?" vroeg Eva, haar ogen nog rood van het huilen.

"Nee, dat denk ik ook niet."

"Het lijkt me verstandig voor jullie om nu naar het bureau te gaan." opperde Marion. "Ik hou jullie op de hoogte, goed?"

Wolfs knikte. "Lijkt mij ook een goed idee." Hij pakte Eva's hand, waardoor ze hem aankeek en knikte. Ze stond op en liep samen met hem naar hun auto.

"Hé trouwens," riep Marion hen na. "als jullie een slaapplek nodig hebben, mijn deur staat altijd open he? Ik heb geen groot huis, maar ik heb een logeerkamer."

De rechercheurs glimlachten dankbaar naar haar.

Wolfs gaf haar een knikje. "Dankje."

***

Ze zaten samen aan Wolfs bureau. Stil. Gestrest. Vermoeid. Voor hun gevoel waren ze in één dag wel tien jaar ouder geworden. Wolfs greep zijn opgeladen mobiel weer vast toen hij hem hoorde trillen. Met een opgeluchte zucht liet hij zich achterover in zijn bureaustoel vallen.

"Ze zijn oké." glimlachte hij.

"Echt?" Eva kon een glimlach op haar gezicht toveren. "Godzijdank."

"Ze komen eraan."

"Waar waren ze?"

"Geen idee, Marions appje was kort en bondig." zei Wolfs. Ze knikte begrijpend. Het was wachten geblazen.

Eva keek haar oude werkplek rond. Het was donker en verlaten, maar alsnog voelde het vertrouwd. Ze kon niet zeggen dat ze het niet miste, maar ook niet dat ze absoluut haar baan terug wilde.

Ze voelde ineens Wolfs' vingers over haar rug glijden. Dat deed hij tegenwoordig, als hij merkte dat ze stress had of niet in slaap kon komen of zich niet goed voelde. Ze keek hem aan. Ook hij was -hoewel dat in eerste instantie niet zo leek te zijn- ontdaan door de situatie.

Ze keken allebei meteen achterom toen ze deuren open en dicht hoorden gaan. Marion liep voorop met Julia en Romeo achter haar. Ze zagen er verbijsterd uit. Wolfs en Eva stonden direct op en renden naar het drietal toe waarna ze hen omarmden.

"What the fuck is er gebeurd?" vroeg Julia voorzichtig.

Eva keek hen aan een glimlachte. Iedereen was goddank veilig. Totaal het feit van hun brandende huis negerend, hield ze haar hand omhoog.

"We zijn verloofd."