Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 9 - Hel (deel 7)

Wolfs rende hard door de gangen van de inrichting, toen het alarm afging. Hij hoorde geschreeuw een eind verder op. Hij wilde het negeren en Eva gaan zoeken, maar hij werd meegenomen door een cipier, naar een beveiligde kamer. Hij bekeek de mensen in de kamer, maar geen spoor van Eva.

"Waar is mijn partner?!" Zijn hart bonsde in zijn keel. "Waar is Eva?!"

Niemand reageerde op hem. Ze keken allemaal over de schouder van de directrice mee, naar de camerabeelden. Met gespannen hoofden zagen ze hun werkplek veranderen in een oorlogsgebied.

Wolfs greep iemand bij haar schouder. "Weten jullie waar ze is?"

Hij hoefde het antwoord al niet meer te krijgen, toen hij de beelden ook zag. Hij zag haar staan, met haar eigen pistool tegen haar hoofd aan.

"Geef me een sleutel." Wolfs liet zijn ogen niet van het scherm afglijden. "Geef me nú een sleutel!"

"Iedereen blijft hier totdat er versterking is gekomen." zei Marie van der Linden streng.

"Ik ga verdomme niet op versterking wachten!" riep Wolfs woest. "Mijn collega... mijn... mijn..." Zijn stem brak. Hij brak. Hij kon haar niet verliezen. "Eva..."

"Wat is er aan de hand?" Wolfs hoorde een paniekerige stem achter zich. Hij draaide zijn hoofd om en zag Nora aan komen lopen. Hij wees naar het scherm en keek er zelf ook weer naar. Eva keek nu de camera in. Ze keek niet bang. Ook niet boos. Ze keek moe. Ze had geen kracht meer om terug te vechten.

Wolfs greep ruw iemands arm vast. "Geef me nú een sleutel!" schreeuwde hij.

De directrice stond op. "Meneer Wolfs!"

Hij liet de arm los en keek Marie van der Linden aan.

"Het spijt me, maar ik kan jou niet hier de deur uit laten gaan. Versterking komt er zo snel mogelijk aan."

"Snel mogelijk is niet snel genoeg!" Hij kwam dreigend dicht bij. "Ik mag mijn collega niet gaan redden omdat jíj te bang bent?! Jij bent echt de meest waardeloze-"

"Meneer Wolfs." werd hij onderbroken, maar dit keer door Nora.

"Wat?!" riep hij geagiteerd.

Nora hield haar eigen keycord voor haar, met haar pas eraan. Wolfs bedacht zich geen moment en grist hem direct van haar af en rende de deur uit.

Het was een chaos. Hele cellen waren leeggehaald en gedumpt in de gangen. Er lag overal bloed, water, wc-papier en ander rotzooi. Iedereen liep door elkaar. Sommige vrouwen waren bang, sommige vrouwen waren op oorlogspad. Wolfs hield zijn wapen stevig vast en hield het voor hem, maar de vrouwen deinsden niet voor hem terug. Er beukten heel wat vrouwen hard tegen hem aan, maar hij had maar één doel: Eva redden.

Hij glipte een deur binnen, waar het wat rustiger was, waardoor hij door kon rennen. Niet veel later kwam hij aan bij de deur waar hij moest zijn.

Tevergeefs hoorde hij een schot.

En nog één.

En nog één.

"Eva," zijn ogen werden groot. "nee."

Hij hield de pas voor een scanner en de deur opende. Hij duwde het heel voorzichtig verder open. Hij voelde zijn hart in zijn keel bonken. Het idee dat hij haar misschien straks op de grond zag liggen, met drie kogels in haar lichaam, maakte hem kotsmisselijk.

Hij liep een klein gangetje door, met zijn pistool vooruit gericht.

"Politie!" riep hij met een trillende stem. "Laat je wapen vallen!"