Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 5 - Shock (deel 4)

Het ziekenhuisbezoek leverde niet veel op. Zoë wist zich niks meer te herinneren en Olivier, die bij haar op bezoek was, vertelde dat hij niet wist hoe Loïs was overleden. Zoë wist wel dat ze die avond alleen met Olivier en Loïs in de fabriek waren. Olivier hield zich verdacht stil verder.

Eva had ze allebei een visitekaartje gegeven waarna ze weer gingen.

Het duurde een paar dagen voordat ze wat hoorden van Olivier. Hij wilde open kaart spelen en vertelde alles wat hij wist over die avond.

Door zijn gesprek hadden ze de hele groep die er die avond was, opgetrommeld en konden Wolfs en Eva eindelijk door met hun zaak.

"Ben je al bij je vriendin op bezoek geweest?" Wolfs plofte neer aan de tafel tegenover Jasmijn. "Zoë, je weet wel? Diegene die je voor dood hebt achtergelaten?"

Jasmijn keek met tranen in haar ogen weg.

"Nog een gelukje dat zij leeft... Je andere vriendin daarentegen heeft dat nachtelijke avontuurtje van jullie niet overleeft."

"Wat is er gebeurd die avond, Jasmijn?" vroeg Eva nu.

"Weet ik niet." bracht ze schor uit.

"Ik geloof dat jij dat heel goed weet. Waarom ben je anders weggegaan die avond?"

"Ik weet niet wat er gebeurd is!"

Wolfs keek haar ijskoud aan. "Vingerafdrukken van jou en Max zijn op het zakje pillen aangetroffen."

Haar ogen werden angstig. "Die drugs is van Max. Hij liet het me alleen maar zien. Verder heb ik er niks-"

"Grappig," onderbrak hij haar. "Max zegt echt précies hetzelfde."

"Waar heb je die drugs vandaan, Jasmijn?" vroeg Eva haar.

"We hebben het daar gevonden! In die fabriek!"

Eva en Wolfs keken elkaar aan. "Wie heeft het gevonden?" vroeg Wolfs haar streng.

Ze was even stil en keek voorzichtig van de één naar de andere rechercheur. "Ik..." zei ze kort.

"Waar?"

"Ja, Jezus, weet ik veel. Ergens op de grond. Het was donker."

"Was de rest van de groep erbij toen je het vond?" ging het vragenvuur verder.

"Ja. We waren de hele tijd samen totdat Zoë zelf wegging."

Nadat Jasmijn was geweest, werd Olivier de verhoorkamer in gebracht. Hij vertelde uitbundig opnieuw wat er die avond was gebeurd.

"Is het je opgevallen dat Jasmijn pillen heeft gevonden in de fabriek?" vroeg Wolfs hem.

"Ik heb niks gezien. Ze zat de hele tijd te zoenen met Stijn." antwoordde hij twijfelend. "Het zou kunnen..."

"Ze heeft het niet nadrukkelijk laten merken?"

"Zoë heeft echt een hekel aan drugs. Misschien hield ze het stil voor haar? Ik weet zeker dat Zoë het ander van haar had afgepakt."

"En het is je ook niet opgevallen dat Loïs wat innam?" ging Wolfs door.

"Om eerlijk te zijn wilde ik in eerste instantie niet eens mee... Ik was op die avond niet echt met de groep bezig. Zo close ben ik niet met ze."

"Waarom ben je dan meegegaan?"

Olivier werd rood.

Eva glimlachte. "Om Zoë?"

Ook hij begon te glimlachen en gaf een klein knikje. Dat zei al genoeg voor Wolfs en Eva om te weten dat hij tot over zijn oren verliefd was op haar.

***

Na de verhoren liepen ze het kantoor van Mechels in. Ze gingen wat teleurgesteld zitten.

"Ze zeggen dat ze de pillen bij de fabriek hebben gevonden." vertelde Eva aan haar chef. "De enige die de waarheid lijkt te spreken, zegt dat hij niks heeft gezien."

"Dus we weten niet waar de drugs vandaan komt?" vroeg Mechels, ook teleurgesteld.

"Nee." zuchtte Wolfs. "Maar misschien kunnen we wat dealers oppakken die daar komen?"

Ze knikte. "De fabriek wordt al in de gaten gehouden. Zodra er dealers zijn, pakken we ze op." Nog voordat ze opstonden begon ze weer te praten. "Ik wil dat jullie morgen einde van de middag en avond daar gaan posten. Ik heb ander te weinig bezetting voor morgen."

***

Zoals hun leidinggevende hen had opgedragen, zaten ze in de auto om het gebouw in de gaten te houden. Ze hadden al een paar uur zwijgzaam zitten posten, totdat Wolfs niet meer tegen de stilte kon.

"Gaat het goed met jou?" vroeg hij voorzichtig.

"Gaat prima, hoezo?"

"Gewoon..."

Eva dronk een slok koffie en zuchtte. "Zeg nou maar gewoon."

"Je hebt zoveel nachtmerries," Wolfs keek haar aan. Hij merkte dat ze oogcontact wilde vermijden. "Als ik je ergens mee kan helpen om je veiliger te voelen?" bood hij aan.

Ze bleef stug voor zich uit kijken. "Ze gaan wel weer over." mompelde ze. "De sessies met mijn psychiater zijn gewoon heftig. Ze haalt veel van vroeger naar boven. Ik denk dat het daar vandaan komt." Eindelijk gunde ze hem een blik. "Maak je niet zo druk."

"Oké." knikte hij. "Het gaat me verder ook niks aan. Ik wil je gewoon laten weten dat ik er voor je ben, oké?"

Eva reageerde niet meer omdat er een auto vlak achter hen stopte.

"Ah, Romeo en Marion zijn er al."

"Kijk." Wolfs wees naar de fabriek, waar ze nu net iemand naar binnen zagen glippen.

Eva deed haar raam naar beneden toen ze zag dat Marion de auto uitstapte. Ook Wolfs en Eva stapten uit.

"We zien net iemand naar binnen gaan." meldde Wolfs haar.

Marion wenkte snel haar collega en liepen vervolgens samen naar binnen.

Binnenin het gebouw vonden ze een paar junks en een dealer. Marion en Romeo hielden de mensen in bedwang en Wolfs bekeek hun ID's.

"Hebben jullie toevallig wat verkocht aan een groepje jongeren?" Hij kreeg uiteraard geen antwoord maar hij bleef verder vragen.

Eva's aandacht werd gevestigd op een junk. Een vrouw van haar leeftijd, die schichtig om zich heen keek. Ze probeerde de aandacht te trekken van de dealer, smekend om heroïne. Zwaar ademhalend ijsbeerde ze heen en weer en kwam toen ineens snel op Eva aflopen. De vrouw probeerde naar haar te glimlachen en de onrust in haar lichaam te onderdrukken.

"Ik heb wat nodig." zei ze terwijl ze dichter bij Eva kwam staan. Eva duwde haar voorzichtig weer naar achteren.

"Ietsjes maar, alsjeblieft?" De vrouw pakte haar jas beet en kwam opnieuw dichterbij.

"Afstand." zei Eva kort en streng terwijl ze haar opnieuw van haar wegdrukte. Ineens werd ze bij haar kraag gegrepen en trok de junk haar naar zich toe. Ze smeekte nog harder.

En hoewel Eva het absoluut niet wilde, sloeg de paniek wederom toe.

Het duurde een paar seconde voordat ze werd bevrijd, door Marion die de vrouw ruw van haar af trok en haar op de grond duwde. Eva kon niks anders doen dan naar buiten lopen, terug naar de auto.

Ze zag ze na een tijdje naar buiten komen. Romeo en Marion hadden de dealer opgepakt en reden alvast naar het bureau.

Wolfs wreef meteen even over haar been, toen hij instapte.

"Alles oké?" vroeg hij. Eva keek hem aan en haalde haar schouders op.

"Ik weet niet wat er met me aan de hand is, Wolfs."

Hij legde zijn hand op haar wang en streek even met zijn duim over haar jukbeen. "Het is niet erg, lieverd." zei Wolfs zacht. Eva bracht haar hoofd dichter naar hem toe en drukte haar voorhoofd tegen het zijne aan. Het was even nodig. Ze had hém even nodig. Elke dag steeds meer. Of ze dat nou wilde of niet.