Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 12 - Bloedverwant (deel 5)

"Succes." zei Marion tegen Eva en Romeo, terwijl ze net een kogelvrijvest aandeed.

"Jij ook." knikte Eva, voordat ze Romeo achterna liep naar binnen toe.

Ondanks dat zijn vriendin en zijn eigen kind op het spel stonden, bleef Romeo heel kalm en geconcentreerd toen ze door het ziekenhuis liepen. Hij liep voorop en nam de leiding. Ze kon merken dat hij een tijdje met Wolfs mee had gelopen. Hij had zijn maniertjes en gebaren overgenomen, waardoor ze nu als een ijzersterk team samenwerkten.

Ze slopen langs een medicijnkar. Romeo liep geconcentreerd verder, maar Eva hoorde het zacht gejammer van jong meisje die zich achter de kar verschool.

"Stop." fluisterde ze naar Romeo. Ze keek het meisje aan. "We zijn van de politie." Ze opende de dichtstbijzijnde deur. "Kom maar hier heen." zei ze zacht. "Verstop je hier."

"Waar is zuster Anja?" vroeg ze.

"Dat weet ik niet lieverd." Eva reikte haar hand. "Ga naar binnen en wacht tot iemand je komt halen, goed?" Het meisje knikte en rende het hok binnen. Eva sloot de deur weer en gebaarde dat ze verder konden.

Ineens klonk er een schot, die dichterbij was dan ze hadden gehoopt. Ze renden meteen tegen een muur aan. Romeo keek naar achteren, naar Eva, die hem een knikje gaf. Ze slopen verder. Hij keek voorzichtig om het hoekje en zag net Danny uit het zicht verdwijnen. Ze gingen door en zagen een man die lag te kreunen op de grond. Zijn shirt en handen zaten onder bloed.

"Help me, alsjeblieft." smeekte hij.

"Goed druk houden op de wond," fluisterde Romeo. "er komt zo snel mogelijk hulp."

***

Ook Wolfs ontging het schot niet, maar hij kon zich amper op iets anders concentreren dan op Julia.

"Laat dat fucking kut alarm stoppen!" schreeuwde ze.

"Juul," begon Wolfs rustig. "ik ben bang dat hij in de buurt is."

"Doe er dan wat aa-" Haar zin werd onderbroken door haar eigen geschreeuw en gepuf en gekreun. Wolfs kon er niks aan doen maar zijn gedachten schoten terug naar Angelique en Fleur. Hij wilde toen absoluut niet bij de bevalling zijn. Dat leek hem maar niks. Hij had toentertijd op de gang gewacht totdat zijn dochter was geboren. Hij had spijt, nu. Nu hij zag wat het echt inhield. Hij had erbij moeten zijn, alleen al om het feit dat Angelique zich dan niet zo alleen had gevoeld. Misschien had het haar ook hoop gegeven dat hij een beter mens was toen. Dat had hij haar ook niet gegund. Dat had haar alleen maar extra teleurgesteld. Ze wist vanaf de geboorte dat ze het alleen moest doen.

Zijn gedachten werden verstoord en zijn hart begon te bonken, toen hij ineens heel rustig en vrolijk gefluit op de gang hoorde. Hij kwam iets overeind en keek door een kiertje naar de gang. Hij zag wat hij al dacht; Danny. Hij kwam steeds dichterbij. Heel rustig, alsof hij alle tijd had. Hij liep de kamer bijna voorbij, maar hij en zijn gefluit stopten abrupt. Hij draaide zich heel rustig om en ondanks Wolfs maar door een klein kiertje keek, zag hij dat Danny hem aankeek. Wolfs dook weg en keek richting Julia, die haar kreten probeerde in te houden. Als ze op adem probeert te komen, zag hij dat ze huilde.

"Je bent er bijna," hoorde hij zacht uit Loes' mond komen. "nog één keer." Julia begon weer met persen. Het maakte haar dat moment niet meer uit welke geluiden er allemaal uit haar mond kwamen. Het was hard geschreeuw, gemengd met haar gehuil. Niet lang daarna volgde een hoopvol geluid; een kermende nieuwgeborene vulde de kamer. Maar al het hoopvolle kreeg een duistere wending toen het zich vermengde met het geluid van een automatisch wapen.