Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 7 - Contrast (deel 1)

Netjes drukte hij op de bel en wachtte geduldig, terwijl hij eigenlijk helemaal geen geduld had.

"Kom op pap, we beuken die deur gewoon in." zei zijn 21-jarige zoon. Hij was rood aangelopen van woede.

"Hij komt zo, Peter." antwoordde hij kalm. Weer belde hij aan, nu wat vaker achter elkaar.

Peter ademde hard uit en bracht een kreet van irritatie uit. "Kom dan klootzak." siste hij.

"Hij krijgt zijn verdiende loon wel." bracht de 50-jarige man kil uit.

"Dat zeker! Ik duw echt een stok in zijn reet! Ik zorg ervoor dat hij nooit meer kan zitten!"

En toen ging eindelijk de deur open. Aron Smolders kwam tevoorschijn en zag tot zijn verbazing zijn baas en de zoon staan.

"Goedenavond Aron."

"Hoi... Henk-Jan." mompelde hij, nog steeds verward.

Henk-Jan greep zijn t-shirt vast en duwde hem terug het huis in. Peter pakte direct zijn armen vast.

"Wat is dit?!" riep hij bang uit.

"Volgens mij weet jij donders goed wat dit is, eikel!" riep de jongen boos.

"Wat?! Nee! Wat doen jullie?!"

Peter hield hem stevig vast. "Je had met je poten van m'n zusje af moeten blijven!"

Aron keek verschrikt naar zijn baas. "Dat heb ik niet gedaan! Ik zweer het!"

"Nee?" vroeg Henk-Jan té rustig. "En wat is dit dan?" Hij hield een foto omhoog, waarop hij en zijn dochter te zien waren. De foto was genomen op een avond, in een steegje. Aron had haar polsen vast.

"Nee, ik wilde niet-"

"Wat wilde je niet? Haar verkrachten?!" Henk-Jans stem werd nu ook luider.

"Nee! Nee! Echt niet!"

"Maar dat heb je wel gedaan!"

Aron schudde hevig met zijn hoofd. "Nee!"

Henk-Jan kon zichzelf niet meer inhouden en sloeg hem in zijn buik. En nog een keer. En nog een keer. De klappen werden gevolgd door nog wat vuisten in zijn gezicht.

"Ik ga jouw leven zo zuur maken, dat je me uiteindelijk smeekt om je te vermoorden." siste Henk-Jan.

"Maar ik-"

Henk-Jan greep hem bij zijn keel waardoor Peter hem kon loslaten. Zijn lichaam hing slap aan zijn nek, die stevig vastgehouden werd. Hij viel in elkaar, op de grond, toen Henk-Jan zijn hand weghaalde.

"Geloof me," Hij hurkt bij hem neer. "Alles wat jij mijn kleine meid hebt aangedaan, ga ik bij jou tien keer erger doen."

(Het is een klein stukje, I know🙈)