Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 2 - Prooi (deel 4)

Terwijl Eva er zelf voor had gezorgd, kon ze de ruzie met Wolfs er nu echt niet bij hebben. Dat kon ze er eigenlijk nooit bij hebben. Ze hadden wel onenigheid soms, maar échte ruzie bijna nooit.

Ze struinde alle broodjeszaken, brasseries en restaurants af om hem te vinden en uiteindelijk vond ze hem op het terras van één van zijn favoriete lunchplekjes.

Ze voelde zich opgelaten maar stapte toch op hem af en ging bij hem aan het tafeltje zitten. Wolfs keek op maar wende meteen zijn hoofd weer af. Een verveelde zucht glipte zijn mond uit.

Eva pielde wat aan de rits van haar vestje en keek hem aan maar hield haar mond nog dicht. Ze had helemaal bedacht wat ze tegen hem wilde zeggen, maar nu wist ze niks meer. Ze wilde hem eigenlijk gewoon een dikke knuffel geven, wetend dat het allemaal goed kwam, maar ook dat deed ze niet.

"Sorry," zei ze zacht.

Wolfs streek met zijn wijsvinger het condens van zijn koude glas water af en bleef stil.

"Ik weet niet wat ik had." zuchtte ze. "Of heb. Maar het ging gewoon niet goed met hardlopen, mijn conditie is echt verschrikkelijk, en ik-"

"Eva," Wolfs onderbrak haar en keek haar aan. "Hou nou gewoon is op met die smoesjes en zeg gewoon dat het niet goed met jóú gaat. Dit gaat niet over hardlopen."

Eva slikte en draaide haar hoofd weg.

"Ik snap dat het niet leuk is om over te praten en dat jij gewoon weer wil werken en dat alles weer zoals normaal is, maar dat kan niet Eva. Heroïne is-"

"Hou op." zei Eva vlug. Het woord alleen al maakte haar oncomfortabel. Elke keer als ze het hoorde zag ze haar vader smakelijk lachen, alsof hij trots op haar was dat ze haar leven wilde verkloten.

Zachtjes voelde ze Wolfs' warme hand op de hare dalen en hij kneep er bemoedigend in.

"Eva, ik ga je helpen."

Eva's ogen vonden de zijne. Hoe kon hij zo lief voor haar zijn terwijl zij soms zo afschuwelijk tegen hem deed?

"Bel de psychiater, oké?"

Ze gaf hem een knikje.

Hij wilde zijn hand weer weghalen maar Eva liet dat niet toe. Ze was niet van plan om hem los te laten. Wolfs lachte naar haar.

"Dus je bent niet boos?" zei ze onschuldig.

"Dat is het vervelende aan jou," grijnsde hij. "ik kan nooit lang boos op jou blijven."

Glimlachend dronk ze een slok van zijn water en bleef zijn hand vasthouden.

Wolfs pauze was helemaal voorbij toen hij werd gebeld door Frans. Meteen kwam Wolfs overeind. Als Frans hem belde, was het goed nieuws. Hij nam gauw op.

"Wolfs."

Eva luisterde ondertussen stilletjes mee.

"Oké, waar is ze?" Wolfs keek Eva aan, die aandachtig naar hem staarde en begon daarna voorzichtig om zich heen te kijken. "Dat meen je niet." mompelde hij. "Dankjewel, ik ga er op af."

Hij deed snel zijn mobiel weg en boog zich naar Eva toe.

"Blijkbaar zit ze op het terras náást ons." zei hij zacht.

Eva keek snel of ze Chaser zag. "Hoe hebben we haar niet kunnen zien?"

"Hoe heeft ze óns niet kunnen zien? Dat vraag ik me meer af."

Hij stond op. "Eva, ga naar huis. Ik wil je hier absoluut niet bij hebben."

Eva knikte kort en wees naar zijn lege bord. "Ik reken wel even voor je af."

Wolfs liep snel naar het tafeltje toe waar hij het meisje zag zitten. Wederom was ze haar laptop al weer aan het inpakken en keek ze glimlachend op toen ze merkte dat ze rechercheur voor haar stond. Ze stond op en gooide haar tas op haar rug.

"Hoi." zei ze vriendelijk.

"Goedemiddag," Wolfs liet zijn ID zien. "Floris Wolfs, recherche Maastricht. Jij bent Chaser, neem ik aan?"

"O, noem me maar Julia van Asten hoor."

"Goed, Julia. Je bent aangehouden."

"Ja, zoiets had ik al door van de vorige keer."

Wolfs glimlachte. "Ga je nu wel gewoon mee?"

"Ja, ik had niet echt verwacht dat jullie moeite zouden hebben om me te vangen." lachte ze. "Alhoewel, van jou wel hoor, maar van dat paardenstaartje niet."

"We hadden onze dag niet zo."

Julia grijnsde. "Ik hoop dat je 'm nu wel hebt."

Ze duwde de tafel naar Wolfs toe, waardoor hij zijn evenwicht verloor, en ze sprintte ervandoor, maar Wolfs was niet van plan om haar weer te laten ontsnappen.