Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 10 - Mama (deel 4)

"Hé!" Eva kwam aanlopen bij het terras waar Marion al zat. Ze gaf haar een zoen op haar wang.

"Goed om je weer te zien, Eef." glimlachte ze. "Je ziet er goed uit."

Eva ging zitten en bijna direct nam een ober haar bestelling op.

"Hoe is het met je?" vroeg Marion.

"Goed, eigenlijk."

"Ja?" Marion keek opgelucht. "Geen last van het thuis zijn?"

Eva begon te lachen. "Ik word er steeds beter in."

"Fijn." glimlachte ze. "We missen je wel op het werk hoor."

"Toch wel?"

"Ja, wat denk je!" Marion begon te grijnzen. "Wolfs vindt het al helemaal niks zonder jou, geloof ik."

Eva glimlachte en keek weg.

"Is het weer helemaal koek en ei tussen jullie?"

"Ja." knikte ze. "Het gaat goed tussen ons."

"Goed? Of goed goed?"

"Gewoon goed."

Marion grinnikte. "We hoeven nog niet naar trouwjurken te kijken?"

"Nee joh, we hebben geeneens een relatie. We hebben wel een... date. Binnenkort." Ze beet op haar lip maar toch brak een kleine glimlach door.

"Echt?! Wat goed! Wat leuk."

"Ja, nou, we gaan uiteten. Zoals we vaker doen. Dus ik weet niet of het echt anders gaat zijn dan normaal."

"Natuurlijk wel!" Marion had een twinkeling in haar ogen. "Nu maken jullie beiden andere dingen mee op een dag, dus je hebt meer om over te praten. Plus jullie beschouwen dit als een date, niet als uiteten als twee collega's."

Ineens ging Eva's telefoon af. Ze keek op het scherm.

"Nou, als je het over de duivel hebt." grijnsde ze terwijl ze opnam. "Met Eva."

"Hé, waar ben je?" hoorde ze Wolfs aan de andere kant van de lijn. Hij klonk altijd opgewekt als hij haar belde, maar dit keer niet.

"Een terrasje aan het pakken met Marion."

"Oh, uhm," Ze hoorde hem zuchten. "heb je even?"

"Ja, wat is er aan de hand?"

"We hebben zijn adres gevonden."

Eva's ogen werden groot. "Van Danny?"

"Ja, maar hem helaas niet. Maar..." Hij was even stil. "we hebben een meisje gevonden. Even oud als Julia. En een jongetje. Rond de 3 jaar. Hij..." Eva hoorde dat hij het moeilijk had. "Hij wilde hen vergassen." maakte hij zijn zin af.

"Jeetje, Wolfs,"

"Ze zijn nu in het ziekenhuis. Ik uh... wilde je gewoon even bellen. Ik vertel vanavond alles wel, goed?"

"Oké," Eigenlijk wilde Eva direct naar hem toe, maar ze wist dat dat geen zin had. "Doe je rustig aan?"

"Ja. Tot vanavond."

***

"Hé." Wolfs kwam vermoeid de keuken inlopen en gooide meteen zijn jasje over een stoel.

"Hé." antwoordde Eva terug. Ze sprong op en gaf hem een knuffel. Hij beantwoordde die maar al te graag.

"Ik heb net gehoord dat ze allebei buiten levensgevaar zijn." zei hij opgelucht.

"O wat fijn!" Ze liet hem los en schoof een stoel naar achteren. "Ga zitten, ik pak wat te drinken voor je."

Wolfs ging zitten en keek haar glimlachend aan.

"Heb jij ze gevonden?" vroeg ze terwijl ze een blikje cola voor hem neerzette. Wolfs knikte.

"Heb je één van hen moeten reanimeren?"

"Ja," knikte hij weer. "maar de ambulance was er snel bij."

Eva ging bij hem zitten. "Het jongetje, of niet?" Wolfs was stil.

"Hé, jij hebt zijn leven gered he." Ze pakte zijn hand vast. "En die van haar ook. Als jij er niet was, hadden ze ze misschien veel te laat gevonden."

"Ja, ik weet het wel." Hij zuchtte en kneep in haar hand. "Het was gewoon een vermoeiende dag."

Ze praatten nog een hele tijd met elkaar totdat Julia tegen middernacht thuis kwam. Ze keken naar haar, hoe ze nog vermoeider dan Wolfs de keuken in kwam. Ze had tranen in haar ogen maar er brak een glimlach door op haar gezicht.

"Het is Lena." zei ze met trillende stem. "En haar zoontje."