Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 8 - Gevallen (deel 7)

De rechercheurs waren op weg naar de piloten die de vrouw hadden vermoord. Dat was niet hun enige misdaad. Ze hadden wat boerderijen, die bijna failliet waren, gestrikt om wietplanten te kweken. Ook was Freek zo'n boer die een dealtje met hen had gesloten, maar zijn eerste oogst was mislukt en de tweede oogst moest hij weghalen door zijn broer. Toen Freek de piloten moest vertellen dat hij er niet mee verder wilde gaan, hebben ze hem bedreigd. Hij dreigde terug door naar de politie te stappen en nadat hij niks meer van ze hoorde dacht hij dat het opgelost was. Totdat ze Denise vonden.

Ze kwamen aan bij een kast van een huis. Lars Leendert opende zelf de deur, maar Wolfs, Eva en hun collega's liepen direct verder, nadat ze kort het huiszoekingsbevel hadden laten zien.

De compagnon van Lars was er ook, om zaken te regelen: twee vliegen in één klap. Ze werden direct opgepakt.

Wolfs en Eva zochten door, en met resultaat.

"Wolfs, kom eens." riep Eva.

"Wat heb je?"

Eva haalde een tasje tevoorschijn, waar insuline in zat.

"Wat zijn jullie aan het doen?" Een lange slanke vrouw kwam verschrikt de kamer in.

"Is dit van u?"

"Ja, hoezo?"

Wolfs en Eva keken elkaar aan.

"Wat is hier de bedoeling van?" vroeg ze nu boos.

Eva pakte haar vast. "U mag even mee naar het bureau."

***

Ze hadden de piloten aardig snel aan de praat gekregen.

Eva zat vlug even het papierwerk uit te werken. Marion zette net een flesje chocomelk bij haar neer.

"Dankje Mar." glimlachte ze. Haar glimlach verdween toen Saskia ineens op het bureau verscheen. "Wat doet zíj nou weer hier?"

Saskia liep direct op haar doel af: Wolfs. Marion keek Eva met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"Geen leuk mens?" vroeg ze grinnikend.

Eva rolde met haar ogen. "Sommige mensen vinden van wel."

Marion liep lachend weg en Eva kon het niet laten om iets dichter bij de twee gezellig pratende en net iets te lief lachende mensen te gaan staan. Ze liep naar de wc, net om het hoekje, waar ze ze nog net kon horen, maar zij haar niet konden zien.

"Nou, dan zie ik jou straks." hoorde ze Saskia zeggen. Haar stem klonk veel te vrolijk waardoor Eva direct de drang kreeg om haar volop in haar gezicht te slaan.

"Ja, tot straks." zei Wolfs terug. Ook vrolijk. Misschien zelfs wat verlegen?

"Nu word je niet ineens zenuwachtig toch?"

Wolfs begon te lachen. "Misschien een beetje."

Eva beet op haar lip en vluchtte de wc's in.

***

Toen Eva thuis kwam na werktijd, met haar hardloopkleding al aan, stond Wolfs al in de keuken te kokkerellen. Het rook heerlijk, maar ze kreeg door dat het niet voor haar was: ze hoorde Saskia's stem.

Ze liep met lood in haar schoenen naar beneden. Wolfs keek verbaasd op.

"Ik dacht dat jij ging hardlopen na werk?" vroeg hij.

Eva greep haar hardloopschoenen van de grond en hield ze omhoog. "Vergeten. Ik ga nu hoor, wees niet bang." Ze trok ze snel aan.

"Hoe laat ben je thuis?"

Ze haalde haar schouders op. "Geen idee." Haar oordopjes gingen in haar oren en weg was ze. Weg van hem.

Ze kon maar een kort rondje lopen. Niet omdat ze er geen kracht voor had, maar puur omdat ze geen zin had. Geen zin in hardlopen, dat was bij Eva nog nooit voorgekomen.

Ze stopte bij het huis van Marion, die haar direct binnen liet.

"Wat is er toch aan de hand?" vroeg ze, terwijl ze naar haar huiskamer liepen. "Ik merkte het ook al op werk."

Eva zuchtte en plofte op de bank neer. Ze haalde haar schouders op.

"Is het hetgeen waardoor je pas zo'n lange tijd niet aanwezig was?"

Eva schudde haar hoofd. "Dat had een andere reden." Ze beet op haar nagel. "Wolfs is gewoon een klootzak momenteel. En ik..." Ze kreunde en legde haar hoofd in haar handen. "Hij heeft nu gewoon een date."

"En dat vind je vervelend?" vroeg Marion aarzelend.

"Natuurlijk vind ik dat vervelend als hij eerst met zijn handen in mijn broek zit."

"O..."

"O, ja." Eva beet op haar nagel. "Ik heb hem afgewezen uiteindelijk. En nu schuift hij me aan de kant, alsof ik vuilnis ben." Haar handen gleden in haar haar. "Die stomme eikel. Met die stomme tuthola van hem."

Marion sloeg een arm om haar heen. "Misschien moet je het even met hem uit gaan praten. Zeg gewoon eens wat je echt voor hem voelt. Ik geloof niet dat hij jou zo aan de kant kan schuiv-"

"Ik hoef hem niet meer hoor," kapte Eva haar af. "die afgelikte boterham." Eva keek nors voor zich uit terwijl Marion haar nog even over haar rug wreef.

Het was even stil tussen de twee, totdat Marion voorzichtig begon: "Mag ik je vragen wat er toen met je aan de hand was?"

Eva keek haar aan en de tranen sprongen direct in haar ogen.

"Och meisje," Marion ging beter voor haar zitten en keek haar medelevend aan.

"Sorry," Eva knipperde snel haar tranen weg en glimlachte mild. "het is niks ernstigs," ze zuchtte. "tenminste, niet meer."

Ze kon het niet meer inhouden. Al haar opgekropte verdriet, die ze amper kon uiten bij haar psychiater, stroomde ineens als een waterval over haar wangen. Marion trok haar tegen zich aan en suste haar.

Toen ze wat tot rust kwam, begon ze aan haar verhaal. Eerst over de heroïne, over haar gesprekken met haar psychiater, over het ellendige gevoel wat ze had bij haar zoensessie met Wolfs en toen, uiteindelijk, over het misbruik wat ze als kind had ervaren.

***

Ze wist niet zeker of het gesprek met Marion haar goed had gedaan, maar ze was in ieder geval haar verhaal kwijt. Ze sloot de deur van de Ponti achter zich en liep zachtjes de trap af. De tafel was half afgeruimd en op het aanrecht stonden champagneglazen, borden en bestek, allemaal voor twee personen. Op een ander kastje zag ze een rode roos liggen. Hij lag daar nog, wat betekende dat Saskia hem niet mee had genomen. Wat betekende dat zij hier nog was. In zijn bed. Met hem. Waarschijnlijk naakt.

Ze keek nog verder en zag toen nog wat, wat haar misschien nog wel het zeerst deed: een leeg whisky glas. Wolfs had gedronken.